Χαμένη

Γελώ με τις γυναίκες που αποστρέφουν
το πρόσωπο από μένα σα με δουν
καθώς απ’ τη δουλειά τους επιστρέφουν
ή σαν καθώς πηγαίνουν να εργαστούν.

Σε κάποιο απροσδόκητο φανάρι
καθώς πατούν του φρένου το πεντάλ
γυρίζουν προς το μέρος μου με χάρη
το πρόσωπο το round ή το oval.

Αλλά το πρόσωπό μου όταν δούνε
που γέρικο και άσχημο ειν’ πολύ
αμέσως το δικό τους το γυρνούνε
λες ίσως και τους πρόσφεραν χολή.

Και να ’μαι τυχερος πολύ θα πρέπει
αν τύχει να προλάβω και να δω
τ’ ωραίο προσωπάκι που με βλέπει-
που στρέφει έστω για λίγο προς τα δω.

Και πια πικρά γελώ-τι άλλο μένει
για καποιονε που πια δεν καρτερά-
για κάποιονε που ξέρει πως χαμένη
γι αυτόν είναι του έρωτα η χαρά.