Η σκάλα

Ακουμπισμένη σ’ ενός τοίχου
ή σε μιας υπολήψεως την επιφάνεια
γερτή, φέγγουσα και διάτρητος
στην ίδια πάντα θέση
αναμένει και υπομένει.

Αειθαλής και φυλλοβόλος
το άνω και το κάτω συνδέουσα
τη πτώσιν και την άνοδον γεφυρούσα
σοφή καί επαϊουσα
πάντοτε εκεί στέκει.

Όταν δεν εργάζεται
τα χέρια της επιδέξια ξεχωρίζουν
ισοπαχείς δέσμες ξανθών τριχών
και με χρυσά πιαστράκια τις στερεώνουν
στου μεταλλικού κρανίου της την επιφάνεια.

Και όταν ένα μικρό παιδί πάει ν’ ανέβει,
σκύβει,
το παίρνει από το χέρι και αυτή
τα βήματά του τρυφερά οδηγεί.