To πουλάκι

Ξέρω ένα πουλάκι
μες σ’  ένα κλουβί
θέλει να πετάξει
και σε με να ’ρθεί.

Σύρματα μεγάλα
μου το σταματούν
τα μικρά φτεράκια
πάνω τους χτυπούν.

Κάθε σύρμα έχει
όνομα ηχηρό
κι ένα τείχος πλέκει
γύρω του γερό-

ήθη, κοινωνία,
λογική, αιδώς
κι ανοιχτή ούτε μία
δεν υπάρχει οδός.

Κι αν το ράμφος ξένει
τοίχους και σκεπή
άθικτη απομένει
πάντα η φυλακή.

Ξέρω ένα κλουβάκι
κρύο, μεταλλικό
το μικρό πουλάκι
να λαλεί ακώ

βλέπω το κορμί του
νοιωθω την ψυχή
βλέπω την ορμή του
σε τ’  εμέ να ’ρθεί.

Αχ! Γιατί να υπάρχει
τέτοια κατοχή
και το σύρμα να ’χει
δούλη μια ψυχή;

Αχ! Να μεγαλώσει
Αχ! Να μεγαλώ-
δύναμη να πάρει
τ’ απαλό φτερό

δυο χρονάκια ακόμα
κι αχ! να πεταχτεί
το μικρούλι σώμα
έξω απ’ το κλουβί

κι αχ! και κοινωνία
ήθη, λογική,
σα θα βγει με βία,
να τ’ αφήσει εκεί

Και σε με σα θα ’ρθει
και σα ’ρθεί εδώ
για στολίδι να ’χει
μόνο την αιδώ.

Α! Δυο χρόνια ακόμα
κι α! τρελή χαρά
ξέφραγοι όλοι  οι δρόμοι
κι όλα φεγγερά.

Και θα λοιδωρούμε
μ’ έρωτα κραυγές
όσους να χαρούμε
δεν αφήναν χτες.

Και θα ζούμε αιώνια
με γλυκό φιλί
τ’ ανθηρά μου κλώνια
και το αβρό πουλί.