ΠΟΘΩ

Οι λάγνες ν’ αγγίσουν
φωνές των σειρήνων
τ’ αυτιά μου ποθώ.

Στη σκέψη μεθώ
της σκέψης εκείνων
που θα με κρατήσουν

αιώνια σκλάβο.
Ω! ανέκφραστο νάμα!
Ω! Ουράνια πνοή! 
Του Χρόνου η ροή
ας κάνει το θάμα
το δρόμο για να ’βρω

και να ’μαι ο πρώτος
θνητός που αθανάτων
χαρές θα γευτεί.
Θεέ γητευτή
Θεέ των θανάτων
αρκεί τόσος πόνος.