ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟ

Τ’ όνειρο συναπάντησε στο θαμπογύρισμά του
τον ίσκιο του θανάτου.
Τον γλυκοκαλησπέρισε κι εκείνος του μιλάει
με κάκια του γελάει.

"Πήγαινε στον αφέντη σου και σπρώξ’ τον να προφτάσει
και να διπλοτοιμάσει
-και ας βιαστεί-τα πράγματα του εδικού του κόσμου
σε λίγο θαν’ δικός μου.

Τ’ όνειρο εφτερότρεξε κι εμήνυσε το νέο
στον άντρα τον γενναίο.
Εκείνος τριπλαντάριασε και στον μαντατοφόρο
"ευπρόσδεκτο το δώρο

του λυτρωμού που μου ’φερες",
του ’πε, και συνεχίζει:
"όσο η γη γυρίζει
λυτρωση θα ’ναι ο θάνατος
και πες το του θανάτου-
όλα δεν ειν’ δικά του".