Ψυχομαχάει παράξενα ο γέροντας γιατρός.

Ψυχομαχάει παράξενα ο γέροντας γιατρός.
Κάτι βαθιές αναπνοές
παίρνει' κατόπιν παύση,
λες ότι τώρα είναι πια στα σίγουρα νεκρός.

Όμως σε λίγο άλλη μιαν αναπνοή θα πάρει
σα να 'χει μέσα του ψυχές
πολλές για ν' αναπαύσει.
Όλα όσα πα' στους ώμους του είχε σηκώσει βάρη

τον είχαν κάνει σιωπηλόν και ζούσε δίχως φίλους'
και στις στιγμές του τις στερνές
που δύσκολα γυρίζουν
δε βλέπει να 'ναι μια ψυχή κοντά του. Εις τους στύλους

της κλίνης του στηρίζονται-φοβούμενα μην πέσουν-
κάτι γραϊδια τις φρικτές
ώρες του που γεμίζουν
τα παλαιά ενθυμούμενα,που πάντοτε αρέσουν.