ΣΑΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑ

"Σαν τα λούλουδα του κάμπου-
δες με", μου λεγες,"δεν μοιαζω;
Ποθητή ωσάν κι εκείνη
και δροσάτη δεν φαντάζω;

Δεν θυμίζουν τα δικά μου
τα γλυκά τα χρώματά τους
και τη ζάλη δεν σου φέρνω
που σου δίνει τ’ άρωμά τους;

Μη στη χάρη με περνούνε;
Σαν και κείνα δε σε φέρνει
σ' άλλους η θωριά μου τόπους;
To μυαλό δε σου το παίρνει

του προσώπου μου η γλύκα;
Η ψυχή σου πες, δε χαίρει
αν κρατάς ίδια λουλούδι
ή εμένα από το χέρι;"

Και ν' ακούσεις εποθούσες
τρελοκόριτσο γλυκό
με του κάμπου τα λουλούδια
ότι μοιάζεις να σου πω.

Κι ας επίστευα πως ήσουν
όχι αυτό μα κάτι άλλο
κι απ' τα λούλουδα μ' ακόμα
κι απ' τον κάμπο πιο μεγάλο,

όταν ναι σου απαντούσα
ξέχναγες τη συφορά
που θα 'ρχόταν κάποια μέρα
να μας κλέψει τη χαρά.

Γιατί κάποια μέρα έτσι
αγαπούλα μου χρυσή
σαν τα λούλουδα του κάμπου
εξεψύχησες κι εσύ.