ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Εβαδίζαμε σιωπηλοί.
Ξάφνω ήρχισεν να ομιλεί.
Ηρέμως εις την αρχήν
θερμώς κατόπιν.
Προς το τέλος
είχεν τόσον ερεθισθεί
ώστε εκραύγαζεν και εχειρονόμει
διστάζουσα πολλάκις
τας καταλλήλους λέξεις αναζητούσα.
Τελος εκόπασε-
σχεδόν και ο δρομος μας είχε τελειώσει.

Πολύ πειστικά είχεν ομιλήσει
και δίχως άλλο θα με είχε πείσει
δια την αθωότητά της
αν
εις τα μάτια όταν την είδα
δεν διέκρινα μίαν μικράν σκιάν
συμπεπυκνωμένην
και πολλαπλώς πιεσμένην
υπό το βάρος
τόσων επιχειρημάτων.