ΠΙΣΤΙΣ

Η μέρα αργοκύλησε
κι η νύχτα αρχινά
γεμάτη τρόμο κι ερημιά
σαν πίσσα αναλιωμένη
με ουρανό που προμηνά
ναυάγια και φουρτούνες.

Τα ζώα ετρομάξανε
και τρέμουν τα κλαριά
και μόνη μέσα στη νυχτιά
καμιά ψυχή δε μένει
κι ακούς πιο κει αριά-αριά
να κρώζουν οι κουρούνες.

Νύχτα που κάνει σαν τρελή
να πάλλεται η καρδιά σου 
νύχτα που κάνει στεναγμό
τον πιο μικρό σου πόνο
και την ψυχή κάνει βαριά
και την καρδιά ματώνει.

Όμως εμένα θα με δεις-
τι τρέλα αληθινά-
να περπατώ στην ερημιά
παντέρημον και μόνο
και να ζητώ μες στη νυχτιά
εν’ ανθισμένο κλώνο.