2001. Τυχαία σ' ένα σουπερμάρκετ της Τρίπολης, γνώρισα την Βιβή. Και η Βιβή διαβάζει! Μάλιστα,στον εικοστό πρώτον αιώνα της διασκέδασης και της απώλειας-το διάβασμα είναι η μόνη χαρά και ξεκούραση της! Πώς να μη της πω ένα μεγάλο μπράβο-δηλαδή πώς να μη γράψω γι αυτήνε μερικούς στίχους;


Η ΒΙΒΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ!

Η Βιβή! Μία γυναίκα που διαβάζει!
Τι γυναίκα-πες κορίτσι δροσερό!
Ω! Το λαό μας βλέπω γρήγορα ν' αλλάζει
και να γίνεται όπως πάντα καρτερώ.

Αφού μια μικρή κοπέλλα τα βιβλία
για καλλίτερη παρέα θεωρεί
ω! του κόσμου μας θ' αλλάξει η Ιστορία
κι άλλοι θα 'ρθουνε-καλίτεροι Καιροί!

Το πρωί το μεροκάματο να βγάλει...
και τ' απόγεμα το σπίτι... τα παιδιά...
όλη αυτή η καθημερνή μεγάλη ζάλη
απ' τα χέρια της μονάχα να περνά...

Κι όμως μ' όλα αυτά να βρίσκει ευκαιρία
και -αλήθεια!- να διαβάζει η Βιβή
ενώ άλλες συνεχώς κοκεταρία
και μυαλό έχουν μονάχα για τι βι.

Ολα αυτά δεν είναι λίγα, κι ας φαντάζουν.
Η Βιβή κρατεί την τύχη όλης της γης:
μηχανές ψυχρές θα μας εξουσιάζουν
ή η θέρμη της ανθρώπινης ψυχής;

Ω! Ελπίδα που εφύτρωσε στα μύχια
της ψυχής μου που διψάει γι ανθρωπιά
ενώ γδέρνεται απ' της Τρίπολης τα νύχια
που θηριώδης τα κινεί απανθρωπιά!

Ω! Ελπίδα πως η πόλη των ανθρώπων
τα βιβλία που 'χουν πλήρως αρνηθεί,
η μαγιά κάποιας Βιβής θα βρει τον τρόπο
να την κάνει πάλι εδώ να τα δεχτεί!.. 

Α! Βιβή μου που το διάβασμα σ’αρέσει
απ' τα βάθη της καρδιάς σ' ευχαριστώ:
κι αν στην πόλη αυτή σκοτάδι έχει πέσει
ένα φως νυκτός κρατάς συ ανοιχτό.