ΚΑΘΟΤΑΝΕ ΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
  ή
  Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ
  ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ
(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Το παιδικό σου στήθος... η αλαφρότη
έτσι απαλά ως ήσουν καθισμένη
στα ολόλευκα σκαλιά...η αθωότη
που στη ματιά σου έφεγγε... την ξένη...
   
Στη θέα σου η ανάπνια μου κομμένη.
Παραλυμένη η αντρίκια μου σκληρότη.
Ψυχής πνοή στις σάρκες μου δε μένει.
Τα μαύρα μέσα μου χυμήσαν σκότη.

Φεύγω. Μιαν άνιση κέρδισες μάχη:
τα όπλα όλα το κορμί σου τα ΄χει.
Φεύγω. Η Γυναίκα μέσα σου ας γιορτάσει-
εσκότωσες τον άντρα που ΄χεις πλάσει.
Φεύγω. Καθώς το θέλησες εγίνει:
ένας νεκρός την πόλη σου αφήνει.