ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΑΡΕΑΣ
τα βαφτισια (στο σπιτι) της κορης του γιαννη,
θειου του Μπουλη,
που θα την πουνe αντρεϊ
Τέρμα λοιπόν τα ψέμματα μικρό μου κοριτσάκι.
Με τη σφραγίδα του φωτός κι εσύ θα σφραγιστείς
και θ’ αποκτησεις σύντομα ένα ονοματάκι.
Πρέπει-δε γίνεται αλλιώς-κι εσύ να βαφτιστείς.
Λοιπόν με της καρδούλας σου τους παιδικούς τους χτύπους
στο βήμα ας δώσουμε φτερά των δύο μας ποδιών
κι ας μπούμε μες στης Ανοιξης τους ανθισμένους κήπους
και μύρα ας μαζέψουμε σπανίων λουλουδιών.
Ροζ ένα χρωμα ας πάρουμε απ’ του ήλιου το μπαλκόνι
κι ας κάνουμε ένα φόρεμα στα μέτρα σου μ’ αυτό.
Με του ρυακιού το μούρμουρο, το λάλημα απ' τ’ αηδόνι
έναν ωραίο ας πλέξουμε και χαρωπό σκοπό.
Του αγέρα το ψιθύρισμα θα κάνουμε στεφάνι
και θα σου στεφανώσουμε με κείνο τα μαλλιά,
τριγύρω του απλώνοντας ό,που το μάτι φτάνει
μωράκια ακόμα τα γλυκά του πόθου σου φιλιά.
Και θα καλέσουμε πολλά ζουζούνια κι εντομάκια
κι οι καλεσμένοι ατέλειωτο θάναι κατεβατό:
πουλάκια 'λαφροπέταχτα, 'λαφάκια, σκιουράκια
και των ζωηρών των μυρμηγκιών τον τακτικό στρατό.
Κοκκινωπές και λαμπερές θα σέρνουν οι λαμπρίτσες
του φτερωτού πανηγυριού τον ξέφρενο χορό.
Πολύχρωμες, τρελούτσικες, μικρές πετάλουδίτσες
θα κουβαλούνε μια χαρά σε κάθε τους φτερό.
Και μες σ’ αυτό το χαρωπό μεθύσι η κυρα-Φύση
την ύπαρξή σου ραίνοντας με μύρα κι ευωδιές
έτσι απλά στη χάρη της τη θεία θα σε βαφτίσει
χωρίς φτιαχτά δοσίματα και ξένες συνταγές.
Και πρέπει ένα όνομα να βρει να σου χαρίσει
που να ταιριάζει και σε σε, κι η τάξη να κρατεί-
γιατί έτσι κι Ανοιξη σε πει κάθε κλαρί θ’ ανθίσει
και αν Ελπίδα η αίσθηση του Φόβου θα χαθεί.
Ισως λοιπόν καθώς σεμνή κι αγνούλα θα προσμένεις
της Φύσης την απόφαση την πάντοτε σωστή,
«Η Γελαστή κι Ανόθευτη φωνή της Οικουμένης»
Ίσως από τα χείλη της τα σοβαρά ακουστεί.
Κι έτσι λοιπόν βαφτίστηκες. Ομως μπορεί μικρό μου
Να γίνουν τα βαφτίσια σου στη Φύση μια βρισιά:
Υπείκοντας στο κάλεσμα ενός καινούργιου νόμου
Ισως να σε βαφτίσουνε και σένα σ’ εκκλησιά.
Αλλά εσύ 'σαι ανεύθυνη γι αυτό μικρή μου Αντρέι.
Μόνο να ξερεις για καλά σα θάσαι στο νερό
ότι μωρό με τ’ όνομα Αντρέι ποτέ δεν κλαίει
και πάντοτε ειν’ όμορφο και πάντοτε γερό.
----
τα βαφτισια (στο σπιτι) της κορης του γιαννη,
θειου του Μπουλη,
που θα την πουνe αντρεϊ
Τέρμα λοιπόν τα ψέμματα μικρό μου κοριτσάκι.
Με τη σφραγίδα του φωτός κι εσύ θα σφραγιστείς
και θ’ αποκτησεις σύντομα ένα ονοματάκι.
Πρέπει-δε γίνεται αλλιώς-κι εσύ να βαφτιστείς.
Λοιπόν με της καρδούλας σου τους παιδικούς τους χτύπους
στο βήμα ας δώσουμε φτερά των δύο μας ποδιών
κι ας μπούμε μες στης Ανοιξης τους ανθισμένους κήπους
και μύρα ας μαζέψουμε σπανίων λουλουδιών.
Ροζ ένα χρωμα ας πάρουμε απ’ του ήλιου το μπαλκόνι
κι ας κάνουμε ένα φόρεμα στα μέτρα σου μ’ αυτό.
Με του ρυακιού το μούρμουρο, το λάλημα απ' τ’ αηδόνι
έναν ωραίο ας πλέξουμε και χαρωπό σκοπό.
Του αγέρα το ψιθύρισμα θα κάνουμε στεφάνι
και θα σου στεφανώσουμε με κείνο τα μαλλιά,
τριγύρω του απλώνοντας ό,που το μάτι φτάνει
μωράκια ακόμα τα γλυκά του πόθου σου φιλιά.
Και θα καλέσουμε πολλά ζουζούνια κι εντομάκια
κι οι καλεσμένοι ατέλειωτο θάναι κατεβατό:
πουλάκια 'λαφροπέταχτα, 'λαφάκια, σκιουράκια
και των ζωηρών των μυρμηγκιών τον τακτικό στρατό.
Κοκκινωπές και λαμπερές θα σέρνουν οι λαμπρίτσες
του φτερωτού πανηγυριού τον ξέφρενο χορό.
Πολύχρωμες, τρελούτσικες, μικρές πετάλουδίτσες
θα κουβαλούνε μια χαρά σε κάθε τους φτερό.
Και μες σ’ αυτό το χαρωπό μεθύσι η κυρα-Φύση
την ύπαρξή σου ραίνοντας με μύρα κι ευωδιές
έτσι απλά στη χάρη της τη θεία θα σε βαφτίσει
χωρίς φτιαχτά δοσίματα και ξένες συνταγές.
Και πρέπει ένα όνομα να βρει να σου χαρίσει
που να ταιριάζει και σε σε, κι η τάξη να κρατεί-
γιατί έτσι κι Ανοιξη σε πει κάθε κλαρί θ’ ανθίσει
και αν Ελπίδα η αίσθηση του Φόβου θα χαθεί.
Ισως λοιπόν καθώς σεμνή κι αγνούλα θα προσμένεις
της Φύσης την απόφαση την πάντοτε σωστή,
«Η Γελαστή κι Ανόθευτη φωνή της Οικουμένης»
Ίσως από τα χείλη της τα σοβαρά ακουστεί.
Κι έτσι λοιπόν βαφτίστηκες. Ομως μπορεί μικρό μου
Να γίνουν τα βαφτίσια σου στη Φύση μια βρισιά:
Υπείκοντας στο κάλεσμα ενός καινούργιου νόμου
Ισως να σε βαφτίσουνε και σένα σ’ εκκλησιά.
Αλλά εσύ 'σαι ανεύθυνη γι αυτό μικρή μου Αντρέι.
Μόνο να ξερεις για καλά σα θάσαι στο νερό
ότι μωρό με τ’ όνομα Αντρέι ποτέ δεν κλαίει
και πάντοτε ειν’ όμορφο και πάντοτε γερό.
----
