.


ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΣΤΕΦΑΝΟ» ΤΟΥ ΜΕΛΕΆΓΡΟΥ

1.    (Αγνώστου)
O Ερωτας ο άγριος αναζητείται.Τώρα,
Να! μόλις τώρα, το πρωί, τόσκασε απ' το κρεββάτι.
Παιδί.Τα δάκρυα του γλυκά. Ούτε λεφτό δε στέκει.
Τάχατες χαμηλόβλεπο. Ατρόμητο και λάλο.
Έχει φτερά στους ώμους του και κουβαλάει φαρέτρα.
Δεν ξέρω ποιος το γέννησε, γιατί ούτε ο Αέρας,
Ούτε η Γη ουτ' η θάλασσα παιδί τους δεν το λένε-
Όλοι και όλα το μισούν γιατί θρασύ πολύ 'ναι.
Κυρίως ψάξτε σε καρδιές-θα παγιδεύει πάλι
Καμμιά μέσα στα δίχτυα του. Μα νάτονε! Τον βρήκα!
Ωστε στα μάτια κρύφτηκες μέσα της Ζηνοφίλας…
Σαϊτευτή: περίμενες να μου ξεφύγεις έτσι;


2. (Αγνώστου)
Καμαρωτή λουτράρισσα με τι φωτιά με λούζεις!
Προτού ακόμα να γδυθώ η φλόγα σου με καίει.

3. (Αγνώστου)
Αέρας  ας  γινόμουνα και  όταν την  αυγούλα
Θα περπατούσες  με  γυμνά  στήθη,   να μ’ αναπνέεις.


4.(Αγνώστου)
Τα μάτια έχεις της Ήρας
Τα χέρια Αθηνάς
Στήθη της Αφροδίτης
Της Θέτιδας σφυρά.  
Τυχερός που σε βλέπει
Ευτυχής που σ' ακούει
Ο που φιλεί σε ημίθεος
Κι είναι θεός Μελίττη
Τον ερωτά σου όποιος γευτεί.


5. (Αγνώστου)

Με τον ωραίο παίζοντας
τον Σθένιο όλη νύχτα
Η Λεοντίς ξαγρύπνησε
Μέχρι που βγήκε τ' άστρο
Του Αυγερινού το λαμπερό.
Αυτής στην Κύπρι αφιέρωμα
Είναι η λύρα ετούτη
Που οι Μούσες την επαίζανε
Όλη τη νύχτα εκείνη.


6. (Αγνώστου)
Η φτώχεια και ο Ερωτας, τα δυό κακά μου να τα:
Και το μεν πρώτο εύκολα μπορώ να το βαστάξω,
Όμως της Κύπρης τη φωτιά αδύνατο μου είναι.


7. (Αγνώστου)
Αγάπησα, εφίλησα, με φίλησε. Εκείνο
Που ήθελα το πέτυχα-μ' αγάπησε κι εκείνη.
Τώρα το ποιος και ποια και τι, μον’ η θεά το ξέρει.


8. (Αγνώστου)
Οι Χάρες ήταν τεσσερες. Οι Αφροδίτες δύο.
Οι Μούσες δέκα. Σ’ όλες τους μέσα, η Δερκυλλίδα.


9. (Αγνώστου)
Ρίξε μου χιόνια. Και φωτιά. Και κεραυνό αν θέλεις.
Και τράβα με μες στους γκρεμούς και μέσα στα πελάγη.  Τον που οι πόθοι απόκαμαν κι οι Ερωτες ρήμαξαν, 
Ούτε του Δια η φωτιά δεν τον χαλάει αν πέσει.


ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ
1.
Με μια δραχμή τώρα μπορείς την Αθηναία Ειρήνη
Χωρίς το φόβο κανενός δική σου να την έχεις. 
Και ούτε κάνει πείσματα, και καθαρό έχει στρώμα. 
Και το χειμώνα ζεστασιά. Άδικα επομένως
Αγαπημένε Δία μου μορφή βοδιού επήρες.


ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ
Η τρυφερή με σκλάβωσε, Αδωνι, η Κλειώ σαν είδα
Τα γαλατένια στήθη της να δέρνει στη θανή σου.
Αν και για μένα έκανε το ίδιο σαν πεθάνω
Τότε αδιαμαρτύρητα θα έφευγα μαζί σου.




ΗΔΥΛΟΥ
1.
Δόλιες προπόσεις και κρασί και ο γλυκός ο έρως
Του Νικαγόρα κοίμησαν βαριά την Αγλαονίκη.
Των πόθων των παρθενικών τα λάφυρα ετούτα,
Πού ’ναι πεσμένα εδώ, υγρά και μυρωδάτα ακόμα
Δικό της είναι χάρισμα στης Κύπριδας τη χάρη.
Και οι φωλιές οι μαλακές που ντύναν τους μαστούς της
Τον ύπνο και το παίδεμα το τότε μαρτυράνε.



ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΦΙΣΤΟΥ

Εσύ με τα ρόδα!
Το ξέρεις πως είσαι
Σα ρόδο ωραία;
Μα τι  πουλάς; Πες μου,
Εσέ ή τα ρόδα;
Η μη και τα δυό;



ΡΟΥΦΙΝΟΥ
1.
Στην πολυαγαπημένη μου Ελπίδα, εγώ ο Ρουφίνος
Να χαίρεται της εύχομαι-αν το μπορεί μακριά μου.
Σ' ορκίζομαι στα μάτια μου ότι δεν τον βαστάω
Τον χωρισμό από σένανε που μόνον κι έρμο μ' έχει,
Αλλά στο δάκρυ πάντοτε πνιγμένος, ή πηγαίνω
Στην Κορησσό, ή στο ναό της Άρτεμης τον μέγα.
Αύριο η πατρίδα μου θα με δεχτεί. Εγώ όμως
Πετώντας, στα ματάκια σου κοντά τα δυο θα έρθω,
Να σου  'υχηθώ μύριες φορές να ’σαι καλά καλή μου.


2.
Θεοί σας το ορκίζομαι,
Δεν ήξερα η Κυθέρεια
Πως με λυμένα τα μαλλιά
Να της κυλάν στους ώμους
Λούζεται. Ελεος θεά
Δείξε γι αυτά τα μάτια, 
Που ένα σώμα θεϊκό
Γυμνό έχουν αντικρύσει.
Ελάθεψα. Δεν ήτανε
Η Κύπρις μα η Ροδόκλεια.
Αλλά πού τόση ομορφιά
Βρήκες; Νομίζω ξέρω:
Θα ’χεις ληστέψει τη θεά.


3
Ροδόκλεια σου στέλνω
Αυτό το στεφάνι
Με άνθη ωραία
πλεγμένο απ' τα ίδια
Δικά μου τα χέρια.
Φτιαγμένο το έχω
Με κρίνα μωράκια,
Νωπές ανεμώνες,
Ναρκίσσους υγρούς
Και μπλε ζουμπουλάκια.
Αυτά σα σε στέψουν
Εγωίστρια πάψε
Μεγάλη να ε ί σαι:
Καθώς το στεφάνι
Αυτό, και συ έτσι
Ανθείς και μαραίνεις.


4.
Αν και τους δυο μας Ερωτα, ίσες φορές τοξεύεις
Είσαι θεός. Μα αν έτσι δα μεροληπτείς, δεν είσαι.

5.
Εάν δεν έχεις δύναμη
Να κάψεις μ' ίδια φλόγα
Πυρφόρε και τους δύο μας,
Τότε του ενός τη φλόγα
Ή σβήστη ή βάλτηνε αλλού.


6.
Πολλές φορές επόθησα να σ' έχω μες στη νύχτα
Και, Θάλεια, τον ασίγαστον ερωτικό μου πόθο
Να τον χορτάσω. Τα γλυκά τα μέλη σου όμως τώρα
Αν και γυμνά με ζώνουνε, εγώ, παραλυμένος
Νιώθω, και ύπνο αποζητώ. Ταλαίπωρη ψυχή μου
Στάσου ορθή.Τι έπαθες; Μην αποκάμεις τώρα.
Τέτια μεγάλη δε θα βρεις και πάλι ευτυχία.


7.
Ποιος απ' το σπίτι σ' έδιωξε γυμνούλα και δαρμένη;
Ποιός είχε μάρμαρο ψυχή και μάτια που δε βλέπουν;
Μη μπήκε ο άντρας σου άξαφνα και σ’ έπιασε με άλλον; Πράγματα που συμβαίνουνε. Ολες αυτό το κάνουν.
Μα από τώρα κι ύστερα, κόρη μου, όταν έξω
Βρίσκετ' ο άντρας σου κι εσύ το φίλο έχεις μέσα,
Καλά την πόρτα κλείδωνε, να μη την ξαναπάθεις.

8.
Δε θέλω ούτε πολύμαθη ουτε άμαθη να είναι.
Η μία είναι βιαστική, πολύ αργή η άλλη.



ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ

1.
Οπως εμένα μ' έκανες σε τούτο να κοιμάμαι
Το κρύο το πλακόστρωτο, μπροστά στην ’ξώπορτά σου,
Ετσι και σένα σου εύχομαι, Κωνώπιον, να κοιμάσαι.
Ετσι, άχαριστη κ ι εσύ σου εύχομαι να κοιμάσαι
Οπως αυτόν που σ' αγαπά κοιμίζεις. Κι ούτε λίγο
Δε με λυπάσαι. Οι γείτονες με βλέπουν και λυπούνται.
Εσύ καθόλου. Τα λευκά όμως μαλλιά σαν έρθουν
Ολες αυτές τις θύμησες μπροστά σου θα τις φέρουν.


ΦΙΛΟΔΗΜΟΥ
1.
Όσες φορές στης Κήδιλλας ζεσταίνομαι τα στήθια
Είτε ημέρα, είτε αν, νύχτα να πάω τολμήσω,
Ξέρω πως όλα μου, κορώνα γράμματα τα παίζω.
Μα αλλιώς να κάνω δεν μπορώ γιατί η γλύκα θράσος
Δίνει στον Ερωτα κι αυτός ξεχνάει τ' είναι φόβος.

2.
Νυχτερινή αλάνισσα, δικέρατη Σελήνη
Φώτιζε μες απ' τ' ανοιχτό μπαίνοντας παραθύρι.
Φώτα και κάνε τη χρυσή να λάμπει την Καλλίστη.
Κακό δεν είναι να κυττά εκείνους που αγαπιούνται
Μια αθάνατη. Κι αυτήν κι εμέ, μάς εύχεσαι, το ξέρω
Σελήνη, να ευτυχήσουμε. Γιατί ο Ενδυμίων
κάποτε σου εφλόγισε και σένα την ψυχή σου.

3.
Ω! Πόδια!  Ω! Κνήμη! Ω! Μηροί που τη ζωή μου παίρνουν.
Γλουτοί ω!  Ω! Εφήβαιο! Ω! Ωμοι! Ω! Λαγόνια!
Ω! Στήθη! Ω! πεντατρύφερε τράχηλε! Ω! ματάκια
που σα σας δω τρελλαίνομαι ! Ω! Εξοχα λαγνείας
φιλιά! Ω! Τα λικνίσματα τον όλεθρο που φέρνουν!
Ω! Οι φωνίτσες που με καιν! Κι αν είναι Οπικία
Και Φλώρα, κι αν τα Σαπφικά τραγούδια δεν τα λέει
Ε, κι ο Περσέας αγάπησε Ινδή- την Ανδρομέδα.