Σκέφτεται ο φανταράκος. Η κομμουνίστρια
που χτες από το Τμήμα
Ως το νοσοκομείο την συνόδεψα,
με περιφρόνηση μια μ’ έβλεπε, σαν   
εγώ να ήμουνα ο άθεος, και σαν εγώ

τόσους να είχα σφάξει αθώους,
κι όχι αυτή. Εγώ, γιατί λυπάμαι,
της φερόμουνα καλά, ξεχνώντας
(στις τέτιες της στιγμές) πως εγώ

είμαι ο νομοταγής και ο φιλήσυχος.
Όμως αυτή με κοίταζε με καταφρόνια 
και τις προθέσεις μου να τη βοηθήσω

δεν τις αποδέχονταν. Σίγουρα όχι κακοί
αλλά και ανόητοι πολύ
αυτοί οι κομμουνιστές είναι.