Μου κρύβει ο έρμος τη διεύθυνσή του
ενώ την ξέρω ως ξέρει το βρακί του! 
Του τύπου η βλακεία και σίδερα κοιλαίνει
κι ον βούλεται απολέσαι, ο Κύριος τον μωραίνει.

…Λοιπόν θα πάω μία νύχτα σκοτεινή
(ώρα που το καθένα πνίγει σχοινί),
ένα κουζινομάχαιρο θ’ αρπάξω
και τα παιδιά του-όσα- θα σφάξω.

Στην τσίτα του θα δώσω την αλάνα
μια όχι κρεάτινη τώρα μπανάνα 
να δω αν εξέχασε ή αν νογάει
και σαν φαϊ να τήνε μασουλάει.  

Και σπώντας εκεινού το καυκαλό του
θα κάνω δώρο τον εγκέφαλό του
στη γη, ώστε να έχει αυτή δια βίου
δείγμα μυαλού ανθρώπου ηλιθίου.