ΤΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ

Η ζωή του ένας κάμπος ερμιός.
Τόσο έρμος που λες: «γιατί υπάρχω»;
Ούτε καν ένας πάνω του ανθός,
πράσινη ούτε μικρούλα του μια άκρη.

Μα στο χώμα του αυτό το ξερό
φέτος ένα φυτρώνει δεντράκι-
πρασινούλι, ομορφούλι, χλωρό,
πολυπόθητο ένα δεντράκι.

Κι αχ! τι ρίζες απλώνει τρανές!
Κι αχ! αμέσως πώς φύλλα γεμίζει!
Στις φρυγμένες του πώς τις πλαγιές
της σκιάς την ευλόγια χαρίζει!

Κι όποια θλίψη εκρατούσε βαθιά
την ψυχή του βαριά να παιδεύει,
με τις ρίζες του αυτές για σπαθιά
ένα δέντρο μικρούλι κουρσεύει.