ΟΜΠΑΜΑ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΣ

Μετά από τη συνάντηση της Μέρκελ με Ομπάμα
ο Ομπάμα για τους έλληνες γνώμη άλλαξε εν τω άμα.
κι ενώ εκείνοι ήσαν γι αυτόν του χτύπα και του βάρα
να υπολογίζει άρχισε την ελληνίδα φάρα.
Γιατί η Μέρκελ του είπε πως έκπληκτη έχει μείνει
απ’ το που μέγα οι έλληνες θαύμα έχουν κατορθώσει:
παρά την Κρίση να ’χουνε τη χώρα ανορθώσει
σ’ ύψος που μόνο στα παλιά τα χρόνια είχε εκείνη.
«Με αρχηγό έναν Σαμαρά», του είπε, «έχουν πετύχει
κάτι που δεν θα γίνονταν καν ούτε κατά τύχη.»
Και για συντάξεις του ’λεγε, για φάρμακα, μισθούς,
για την Παιδεία, για φορτηγά, για Υγεία, για ταξί…
και με τον Πρόεδρο άφωνο να ’ναι στο μεταξύ,
εκείνη έλεγε πράγματα θαυμάσια να τ’ ακούς.
Κι όπως το Bloomberg είχε αυτός κοιτάξει λίγο πριν,
όπου τα ίδια έλεγε ωραία για την Ελλάδα,
κι ας πάσκιζε, δεν έβρισκε στην τόση του ζαλάδα
η χώρα αυτή ότι μπορεί να έχει κι ένα πλην.
«Έτσι», αναρωτήθηκε, «να είναι η κατάσταση;
Κι όλα με μιαν ειρηνική να γίναν επανάσταση;»
Κι ακόμα έκπληκτος ου μην, μα και συνεπαρμένος
απ’ την περίπτωση ολ’ αυτά να ειν’ αληθινά,
στον εν Αθήναις πρέσβη του με ες εμ ες μηνά
να τσακιστεί και να τον βρει να τρέξει εσπευσμένως,
για να του πει αν πράγματι τα όσα είχε μάθει
είναι σωστά ή παράκρουση η Μέρκελ είχε πάθει,
κι αν κάποια μύγα τσίμπησε του Bloomberg τον εκδότη
και την Ελλάδα ανεύθυνα παρουσιάζει πρώτη.
Τρέχει ευθύς ο Ντέιβιντ Πιρς και στον Ομπάμα φτάνει.   
Όταν τον είδε ο Μπαράκ μια καρέκλα πιάνει
σε μία κάθεται ωχρός του δωματίου γωνία
και «πες μου Πιρς» ρωτάει ευθύς, γεμάτος αγωνία
"πες μου για ό,τι γίνεται στη χώρα των ελλήνων-
των απογόνων των γνωστών ηρώων τους εκείνων.
Πώς οι ένοπλες δυνάμεις τους εξοπλισμένες είναι;
πώς είναι τα εσωτερικά; τα εξωτερικά τους;
πώς είναι η μεγάλη τους πρωτεύουσα-αι Αθήναι;
Πώς είναι η Υγεία τους; τα Εκπαιδευτικά τους;..."
«Ένα ένα κύριε υπουργέ- μη τόσο αδημονείτε
και τόσο ανυπόμονος μας δείχνεστε-σταθείτε!»
«Με τη σειρά» θα έλεγα, «όπως κι ο Γεωργιάδης…»
«Ποιος ειν’ αυτός; Ο νεαρός-εκείνος ο αυθάδης;»
«Μη Πρόεδρέ μου! Πιο σιγά! Αυτιά έχουν κι οι τοίχοι
και είναι διαπεραστικοί της ομιλίας οι ήχοι…
Γιατί αν αυτός εμάθαινε πως ίσως τον υβρίζετε
αλί! Γιατί υβριζόμενος μεγάλως εξοργίζεται!»
«Αν όσα η Μέρκελ μου ’λεγε μου πεις ότι είναι αλήθεια,
τότε μεγάλο πράγματι καημό θα ’χω στα στήθια.
Μα έλα Ντέιβιντ, άρχισε τα νέα να μου λες.
και δίχως να μου τα μασάς ό,τι γνωρίζεις πες!
Ξέρω πολύ πως βιάζομαι, αντιλαμβάνεσαι όμως
πως μ’ ολ’ αυτά που άκουσα μέγας με πιάνει τρόμος.
Τόσα που ακούγονται γι αυτούς... εμπρός λοιπόν, πες… πες μου…
 Και πρώτα για τις ένοπλες δυνάμεις μίλησέ μου...»
«Πρόεδρε-πώς να σας το πω… τόσο μπροστά έχουν πάει
που ο στρατός μας δίπλα τους για νήπιο μετράει.
Μ’ αερομεταφερόμενες μπορούνε μεραρχίες
σε δύο μέρες να 'χουνε δικές τους τις Ινδίες.
Αεροπλάνα έχουνε τόσο εξοπλισμένα
που τέσσερα εφ δεκάξι μας δε φτιάχνουνε ούτ' ένα.
Οι πεζοναύτες τους μπορούν μ' ένα περίπατο τους
να κάνουνε τη χώρα μας υπάκουο φέουδό τους»
«Και πώς τα καταφέρανε οι έλληνες όλα τούτα-
κράτη να τρώνε ως εάν ήθελε τρώνε φρούτα;»
«Έχουνε αυτοί έναν υπουργό-κάποιονε Αβραμόπουλο
που με τα όπλα παίζει αυτός αφότου ήταν παιδόπουλο-
που παιχνιδάκι είναι γι αυτόν και πόλεμοι και όπλα-
σαν με χαρτιά της τράπουλας να κάνει άλλος κόλπα.»
«Θεέ μου τ' είναι που ακώ;.. και μη σκοπό έχει βάλει
στη χώρα μας η χώρα αυτή-πες να χαρείς-να εισβάλει;"
Όχι ακόμα ευτυχώς. Γιατί έχουν κάποιον Μίκη
που λεν πως είναι μουσικός και που όλοι τον ακούνε,
κι αυτός τους λέει του ωκεανού να μη διαβούν τα μήκη
γιατί απ' τον σοσιαλισμό μπορεί να μολυνθούνε."
«Κι οι τούρκοι πώς τα βγάζουνε μ' αυτούς τους ήρωες πέρα;»
«Τους τούρκους τους στριμώξανε και με μια νέα φοβέρα
καθημερνά τους άμοιρους κατατρομοκρατούνε.
Άνετα σουλατσάρουνε στους τούρκικους αιθέρες
πόλεις των τούρκων παίρνουνε χωρίς να τους ρωτούνε
κι η Θράκη η ανατολική μετράει μάλλον μέρες...»
«θεούλη μου! Ας λες εσύ-αυτοί και μας θα φάνε!...
Μα πες μου ακόμα φίλε Πιρς, από Παιδεία πώς πάνε;»
«Από την εξυπνάδα τους δυο δυο περνούν τις τάξεις
κι από τη μια στην άλληνε δε δίνουν εξετάσεις.
Μια στο βιβλίο ρίχνουνε ματιά και το 'χουν μάθει.
Το δάσκαλο διορθώνουνε-αυτός κάνει τα λάθη.
Στα χέρια παίζουν φυσική και τριγωνομετρία
και δείχνουν μια για το σκολειό αφύσικη λατρεία.
Και πια επιστήμονες λαμπροί βγαίνουνε κατά δέσμας
με τέτοια φόρα που εμείς δεν είδαμε ποτέ μας.
Τι άλλο κύριε Πρόεδρε  για κείνους να ειπούμε
που όποιον τομέα πιάσουμε μ' αυτούς να μετρηθούμε,
μπροστά τους δε θα πιάναμε μπάζα που λέει ο λόγος
κι όλος δικός μας θα 'τανε στα τελευταία ο ψόγος...»
«Την ανεργία, μη κι αυτή την έχουνε μειώσει;»
«Τι να μειώσουνε;-αυτοί την έχουν χαντακώσει.
Αφού σκεφτείτε, ο υπουργός αυτό που 'χει πετύχει,
δεν κάνει πλέον τίποτα κι όλο πασιέντζες ρίχνει.
Και για να μη του πει κανείς πως το 'χει παρακάνει
κάνει ανακλήσεις διορισμών άνεργους για να φτιάχνει…»
«Δε θα μπορούσαμε αυτόν τον θαυματοποιό τους-
της Εργασίας εννοώ τον άξιον υπουργό τους-
στις ΗΠΑ να τόνε φέρναμε μήπως κι εδώ μπορέσει
και μας την ανεργία μας να βγάλει από τη μέση;
Θα ‘λεγες να τολμήσουμε να του το πούμε ή μήπως
έτσι θα εφερόμασταν κάνοντας, παρατύπως;»
«Δεν ξέρω κύριε Πρόεδρε αλήθεια τι να πω…
αυτός ένα καλάμι
άλογο έχει κάμει
και από κει να κατεβεί δεν το ’χει πια σκοπό…
δε βλάφτει όμως να του ’κανα με τρόπο καμιά νύξη…»
«Κάν’ το. Ελπίζω η τόλμη μας πως δε θα τόνε θίξει…»
«Πολύ καλά. Όμως Πρόεδρε, μήπως καλλίτερα είναι
να πάτε ο ίδιος σεις εκεί και να του το ζητήστε;»
«Τι λες εκεί; Αδύνατο! Το πράγμα αυτό δε γίνε-
ται- ειν’ όλοι τους εκεί επιτυχίας μύσται
κι εγώ τι θα ’χα αντίβαρο αντάξιο να δείξω;..
κι αφού μας ξεδοντιάσανε τι δόντια πια να τρίξω;…
Αφού-στο λόγο μου-αυτή που σας μιλάω την ώρα
και μόνο που το σκέπτομαι, ντρέπομαι από τώρα.
Πώς ένας από μας εδώ που είχαμε τη γνώμη
πως πρώτοι είμαστε παντού, μπορεί εκεί να πάει;
Πώς θα δεχτούμε χώρα μια μπροστά μας να μετράει;
…Και μη μας επεράσανε και στην Υγεία ακόμη;»
"Εκεί κι αν είναι πια μπροστά! Κάθε νοσοκομείο
δε νοσηλεύει ασθενείς πιο πάνω από δύο.
Κι όλα τα μέσα έχουνε σε κάθε τέτοιο μέρος.
Για την υγεία του λαού τέτοιος τους ειν' ο έρως
που αν άρρωστους δεν έχουνε, παίρνουν γερούς ανθρώπους
και στα νοσοκομεία τους τα δίκλινα τους βάνουν
κι αφού οι γιατροί με χίλιους δυο τους περποιηθούνε τρόπους
με πάρτι αποχαιρετισμού και πάλι έξω τους βγάνουν.»  
«Αυτό ήτανε! Τελείωσε! Δεν πάω στη χώρα εκείνη!
Ρεζίλι-όχι!- ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δε θα γίνει!»
«Δε σας επίεσε κανείς Πρόεδρε-μην αγχώνεστε.
Κι αφήστε πια τους έλληνες στην όποια πρόοδό τους.
Καλλίτερα έτσι. Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός τους.
Ανάμεσα σε γίγαντες, νάνος εσείς μη χώνεστε…»
«…Για δες πού καταντήσαμε… Πρέπει να το δεχτούμε
πως παρασάγγας πίσω τους πλέον εμείς μετρούμε…
Μα κοίτα Πιρς… για κοίταξε… βολιδοσκόπησέ τους…
Θα δέχονταν στρατιωτική βοήθεια να μας δώσουν;
Στο κάτω κάτω -οι μπάσταρδοι-ευθέως ρώτησέ τους!
Ή εντελώς θα ήθελαν να μας ισοπεδώσουν;
Κι αν και σε μας δώσουν καθώς στους Μεξικάνους δίνουν,
ώστε να μην μπορούν αυτοί αφέντες μας να γίνουν,
για δες ρε Πιρς-μπορείς αυτό το πράγμα να το έκα
νες,- να! δηλαδή… αν αυτό εγίνονταν αλήθεια,
η που οι Γραικοί θα έστελναν προς τα εδώ βοήθεια
Μαξικανοί προς Γιάνκηδες να ειν’ εφτά προς δέκα;...»

 Μάρτης 2014