"ΓΥΝΑΙ, ΑΠΟΛΕΛΥΣΑΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ"
(ΛΟΥΚ.,13,12)

Στα όνειρά μας και στα παραμύθια
βλέπαμε θάματα κι ακούαμε μάγια.
κι ας ξέραμε ότι δεν ειν' αλήθεια,
μ' εκείνα γέμιζε η ψυχή μας η άδεια.

Κι η φαντασία ώρθωνε παλάτια
κι ανήμερα θηρία ημερεύαν
κι αφρόλευκα με μας πάνω τους άτια
με δράκους νικηφόρα αντιπαλεύαν.

Μα τώρα η ίδια η Ζωή μιλάει
με του Χριστού το θεόηχο το στόμα.
Και τ’ όνειρο στην πέτρα πελεκάει
και ύπαρξης στα μάγια δίνει χρώμα.

Μέσα στο Λόγο και στα θάματά Του
χειροπιαστή τώρα η Αλήθεια λάμπει
κι όπου ηχήσει μόνο τ' όνομά Του,
ορθό το κύπτον, κρύσταλλα τα θάμπη.