ΜΙΚΡΑ ΓΙΑ…. ΜΙΚΡΕΣ
Αγαπώ κάθε τι που ειν’ δικό μου:
Το παλτό, το σκυλί, το στυλό μου.
Μα εσένα… και πώς να το πω…..
Να! Εσένα γιατί σ’ αγαπώ;
*
Μόνο τα χείλη ενώ κρατάνε
Το θείο δώρο να μιλούν
Όλα τα άλλα σου μιλάνε
Κι όταν ακόμα αυτά σιωπούν.
*
Την όποια του αξία καθορίζουν
Σ’ έναν ηθμό οι τρύπες.
Με καίνε, με πονούν, με βασανίζουν
Τα λόγια που δεν είπες.
*
Σούρπωσε. Λάμπουν οι μηροί
Άσπροι ως ψηλά και τρυφεροί.
Κι ανάμεσά τους ένας ζόφος
παραφωνία στο λυκόφως.
*
Σήμερα που όλα ισορροπούν και που έτσι λες ταιριάζουν-
η αγάπη μου οι κουβέντες σου, οι θύμησες που σφάζουν- σκέφτηκα πως θα έχανα μοναδική ευκαιρία
αν δεν κατέγραφα εδώ αυτή τη συγκυρία.
*
Όταν κοντά σου ήμουνα έλιωνα από τον πόνο
Που δε δυνόμουνα παρά να σε κοιτάζω μόνο.
Μακριά σου έφυγα. Μα να! πάλι δεν ησυχάζω-
Τώρα πονώ που δεν μπορώ ούτε να σε κοιτάζω.
*
Τόσο κοντά σου να μαι και να μην μπορώ
Λίγο ν’ αγγίσω μια σου τρίχα, ένα ρούχο…
Τόσο κοντά σου να μια και να μην μπορώ
Λίγο να δείξω από τον έρωτα που σου ’χω
*
Έτσι που κάθε μέρα με σκοτώνεις
με το φιλί σου απαγορευμένο,
του θάνατου ένα βάσανο γλιτώνεις-
όταν θα ρθεί, θα μ’ έβρει πεθαμένον.
*
Τόσο ακριβό το φιλί
είναι το δικό σου
που δε με φιλάς Εριλή
ούτε στ’ όνειρό σου;
*
Ωραία. Με βαρέθηκες. Είναι δικαίωμά σου
Και σ’ άλλους την πολύδοτη να δώσεις την καρδιά σου.
Όμως να φύγεις ξέρε το, ποτέ δε θα σ’ αφήσω
αν τα φιλιά που σου ’δωσα δεν μου τα δώσεις πίσω.
*
Αν μ’ αγαπήσεις αφού πεθάνω
στον τάφο μου έλα, γυμνώσου
και πάνω στον τάφο ξαπλώσου.
Τα υπόλοιπα εγώ θα τα κάνω.
*
Πες μου πού βρήκες το κορμί, το πρόσωπο, τα μέλη,
που τόση γλύκα γύρω τους σκορπάνε κι ευωδιά.
Πες μου να πάω κι εγώ εκεί για να φορτώσω μέλι
και θα σου πω σ’ αντάλλαγμα πού θα ’βρεις και καρδιά.
*
Και να σκεφτείς ότι αν διέθετα λεφτά
Γυναίκες θα ’χα σαν και σένα δεκαεφτά.
Και να σκεφτείς ότι αν διέθετα δολάρια
Χιλιάδες θα ’χα σαν τα δύο σου τα ποδάρια…
*
Απ’ το νερό έκανε ο Χριστός κρασί
Καλά. Αλλά εσύ-
κάτι μας έκανε κι Αυτός-
συ με μεθάς χωρίς κρασί.
*
Στα πιο θανατερά σου καμώματα
Αχ ο φτωχός εγώ δίνω ονόματα.
«Σκληρούλα μου», «απονούλα» μου σου λέω
Και συ αμέριμνα «ωραίο ωραίο…»
*
Πήγα στον ύπνο μου να σε φιλήσω
Κι εσύ το στόμα τόκανες πίσω
Μεγαλοπιάστρα και πεισματούσα
Όνειρο ήτανε κι ας σε φιλούσα…
*
Από συνήθεια σα σε δω λέω καλημέρα
Μα που η μέρα; Πού η καλοσύνη;
Νύχτα τριγύρω και γεμίζουν τον αέρα
Τέρατα που η κάκια σου ξεχύνει.
*
Κάθε επαφή μαζί σου κι ένας χαμός.
Ικέτης σου έρχομαι και φεύγω πίσω
Πιο ρημαγμένος, πιο φτωχός.
Τίποτα πάλι δε θα σου ζητήσω.
*
Αν από τις αισθήσεις μας έλειπε η αφή
Αλήθεια αν ντυνότανε ετούτη η γραφή.
Τίποτα δε θα ζήταγα πλέον απ’ τη ζωή μου
Γιατί ετότε αγάπη μου θα ήσουνα δική μου.
*
Η αγάπη ένας κάκτος με αγκάθια
Ου φυτρώνει πάνω σ’ έρημα κρεβάτια
Όλα ίδια με μια μόνο διαφορά-
Πως τ’ αγκάθια της δεν είναι φανερά.
*
Απορία γεννάει στους άλλους
Το γεγονός πως πάντοτε
Σε ζωγραφίζω με τα πόδια ψηλά Scerry.
Δεν μπορούν να καταλάβουν
πως μόνον έτσι φαίνεσαι.
*
Μια θάλασσα ακύμαντη. Ένας γλάρος.
Μια ασάλευτη βαρκούλα. Ένα κοχύλι.
Κι εγώ ν’ αργοζυγιάζομαι σαν γλάρος
Επάνω απ’ τα μελένια σου τα χείλη.
*
Ευχαριστώ δεν άκουσα από σένανε
Ούτε σε ένα απόσα σου ’κανα τα δώρα.
Μόνο αυτά μου λένε από το δώμα σου
Σ’ ευχαριστούμε που μας έδωσες στη Ντόρα.
*
Εαρινή περίπολος ανθεί γύρω σου Sherry.
*
Αν είχα δυο φιλιά τόνα θα κάρφωνα
Στα τέσσερα τα χείλη σου τα άφωνα.
Τ’ άλλο θα το σεργιάνιζα αργοκύλητα
Στα χείλη σου τα δυο τα γλυκομίλητα.
*
Μπροστά μου όπως καθόσουνα με τα μαλλιά λυμένα
έβλεπα τους εβένινους που εκείνα στρώναν δρόμους
και η ψυχή μου εγέμιζε χίλιες χιλιάδες τρόμους:
καμία από τις στράτες τους δεν ήτανε για μένα.
*
Με το λίγο κρασί σ’ αγαπάω
Με πολύ σε ξεχνώ.
Κι όταν πιω γιατί πίνω ξεχνάω
Και ξανά σ’ αγαπώ.
*
Παρέλαση
φιλιών.
To δικό της πρώτο-σημαιοφόρος.
*
Αδιάσπαστη ενότητα συνθέτουν
η άρνησή σου και η υποταγή μου.
Κανένα από τα δύο δεν γίνεται να ήταν αλλιώς.
Τη σωστή μόνο δόση να συντηρήσουμε.
*
Όταν χωρίσουμε ας είναι αυγή
προτού ο ήλιος να έχει βγει.
Έτσι
και πάλι θα καρτερώ
κάτι ωραίο και φλογερό.
*
ΛΕΣΛΥ
Γερή από έιτζ να 'ναι σα μαθαίνω
ο ανήσυχός μου ησυχάζει ο νους.
Όχι απ' αγάπη πως γι αυτήν πεθαίνω
μα πρόπερσι ανταλλάξαμε ιούς.
*
Αδιάφθορη κυλάς μέσα στον φάρυγγά μου.
Με καίς περιστροφικά.
*
Πόσο απούσα είσαι
μόνο κάποιος που δε σ’ έχει γνωρίσει μπορεί να το ξέρει.
Γιατί κάτι από σένα θα ήταν παρόν αν σε ήξερε.
Επειδή όλα τα έχεις.
*
Αν ήξερα πως κάτι μ’ αγαπά
Θα φύτρωναν στους ώμους μου φτερά.
Συνέχεια η ζωή θα μου γελούσε
Αν ήξερα πως κάτι μ’ αγαπούσε.
*
«-ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ;
-ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ»
Μου ’παν πως κάνεις μπάνιο. Ωραία...εντάξει...
για τη χριστιανική σου μπράβο πράξη:
δίνεις στη θάλασσα να χαίρεται το σώμα σου...
την κάνεις εραστή, χάδι σου, στρώμα σου...
---
...Πράγμα ένα άψυχο αφήνεις να σε χαίρεται,
κι ο εαυτός μου που για σένα καίγεται
ουτ’ ένα δαχτυλάκι σου ν’ αγγίσει...
Θεός αυτό ποιος θα στο συγχωρήσει...
---
Μου ’παν πως κάνεις μπάνια! Δηλαδή
πολλοί ότι σε βλέπουνε σχεδόν γυμνή
και στου κορμιού σου έχουν τη θέα μεθύσει.
Καλά. Τη ζήλεια μου όμως ποιος θα τήνε σβήσει;
Κανείς! Κι ενώ εσύ ωραία θα παίζεις
με το που τύχη τόση έχει κύμα
εγώ, μιας άλλης οικιστής Πρεβέζης,
την παραλία σου θα κάνω μνήμα.
---
Μου ’παν πως κάνεις μπάνια. Ψεύτες είναι.
Αν γύρω σου είχε η θάλασσα δεθεί
για τόσες τώρα μέρες, α! δε γίνε-
ται-θα ’χε η κακομοίρα εξαντληθεί.
---
Μου ’παν πως κάνεις μπάνια. Είναι ψεύτες-
αν με του θείου κορμιού σου τους καθρέφτες
σύγκρινε η θάλασσα το που ’χει θάμπος,
από ντροπή θα είχε γίνει ...κάμπος.
---
εσέ κύμα θαλάσσης σε δροσίζει.
Γλυκά εσένα ο αφρός σκεπάζει,
εμένα τους βουβώνες μου ρημάζει.
---
Νόμιζα πως ολόϊδια είσαι η Αφροδίτη
από τα νύχια ως την κορφή κι από τ’ αυτιά ως τη μύτη.
Μα να από σε η διαφορά εκείνης της καημένης:
Αυτή βγήκε απ’ τη θάλασσα, μα συ όλο μπαινοβγαίνεις...
---
Για εκατομμύρια ο άνθρωπος χρονιές επροσπαθούσε
να βγει από τη θάλασσα και στην ξηρά να ζούσε.
Και βγήκε από τη θάλασσα, όπως καλά γνωρίζεις...
Εσύ λοιπόν Μαριάννα τι; Πάλι σ’ αυτήν γυρίζεις;
