ΜΑΡΙΑΝΝΑ
             (θεατρικό μονοπρακτο)

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

Ουρανός  και προς το τέλος γη.
Ο Οντίν στο θρόνο του.
Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει η Βαλκυρία.

Οντίν
Καλώστηνε. Τι ζημιά έκανες πάλι και ζητάς να σε γλιτώσω;

Βαλκυρία
Άλλο θέλω σήμερα πατέρα από σένα.

Οντίν
Ακούω.

Βαλκυρία
Θέλω να ταξιδέψω. Θέλω να πάω σ’ ένα αστέρι.

Οντίν
Πώς έτσι;

Βαλκυρία
Άκουσα πως υπάρχει το αστέρι της αγάπης. Και λένε ότι η αγάπη είναι κάτι πολύ όμορφο. Θέλω να τη γνωρίσω.

Οντίν
Τι εύκολα για σας τους νέους μοιάζουν να είναι όλα! Ξέρεις πόσο σπάνια είναι η αγάπη; Όσο να βάλεις το χέρι σου μέσα σε ένα σακί με μπλε μπαλίτσες και να πιάσεις τη μία άσπρη που υπάρχει μέσα στο σακί αυτό.

Βαλκυρία
Μα αν την πετύχεις... αν... δεν αξίζει μια προσπάθεια γι αυτό πατερούλη;

Οντίν
Ξέρεις όμως τους κανόνες. Πηγαίνοντας εκεί δεν έχεις τη θεϊκή προστασία. Και το μόνο που κρατάς είναι το δικαίωμα να επιστρέψεις εδώ αν το ζητήσεις.

Βαλκυρία
Ξέρω πατέρα.

Οντίν
Πήγαινε στη γη αν επιμένεις. Πριν όμως έχω να σου προτείνω άλλα ταξίδια σε άλλα αστέρια που είναι γνωστά για άλλες, πιο ευκολόβρετες και ακίνδυνες περιπέτειες. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι η αγάπη δεν είναι χωρίς άσχημα επακόλουθα.

Βαλκυρία
Σαν ποια αστέρια μου προτείνεις;

Οντίν
Τον Βαρίονα ας πούμε. Εκεί μέσα σε σφαίρες διάφανες θα πλέεις. Ή τον Άρη. Πολύ δικό μας αστέρι βέβαια, όπου πάνω του ρέουν ποτάμια γαλήνης, ποτάμια ηλιοβασιλέματος, ελευθερίας, ηδονής, που μέσα τους μπορείς αιώνια και χωρίς να βαρεθείς να κολυμπάς. Ή τον Περίβλεπτο που από κει θα βλέπεις όλα τ’ ουρανού μας τ’ άστρα σαν να ήσαν δίπλα σου και θα διασκεδάζεις με τα χρώματα και τις κινήσεις τους.

Βαλκυρία
Σ’ ευχαριστώ πατέρα μου, μα προτιμάω τον πλανήτη της αγάπης. Κι ας μη την έβρω ίσως, μόνο που θα ’χω προσπαθήσει να τη βρω θα λέω πως δεν πήγε άδικα η θεϊκή μου ύπαρξη.

Οντίν
Στη γη λοιπόν! Καλό ταξίδι σου. Αποχαιρέτησες τις αδερφές σου;

Βαλκυρία
Και βέβαια. Ήξερα πως δεν θα μου αρνιόσουν.

Οντίν
Εμπρός λοιπόν. Πάμε στο μπαλκόνι!

(Ανοίγει την πόρτα και βρίσκεται με την Βαλκυρία στο μπαλκόνι του θεϊκού παλατιού)

Κατέβαινε. Τα χέρια μου θα σε κρατούν σε ασφάλεια μέχρι τα πόδια σου ν’ ακουμπήσουνε στη γη.

Βαλκυρία
(φιλεί τον Οντίν)
Γεια σου πατέρα.

Οντίν
Στο καλό κόρη μου. Να προσέχεις.

(απλώνει προστατευτικά στο κενό τα χέρια του. Η Βαλκυρία αναβαίνει στα κάγκελα και αφήνεται να πέσει έξω από το μπαλκόνι.)

Είσαι καλά;

Φωνή της Βαλκυρίας
Ναι πατέρα.

(σε λίγο)

Πατέρα, χάνω τα φτερά μου.

Οντίν
Μα βέβαια και θα τα χάσεις. Άνθρωπος θα γίνεις.

(σε λίγο)

Φωνή βαλκυρίας
Πατέρα... μα τι είναι αυτά που βλέπω; Κάτι μεταλλικά αντικείμενα που γυρίζουνε γύρω από τη γη...

Οντίν
Παιχνιδάκια των ανθρώπων της γης... θέλουν να φτάσουνε σε μας. Καταλαβαίνεις τώρα σε τι κουτό πλανήτη πηγαίνεις;

Φωνή Βαλκυρίας
Δεν πειράζει  αφού εκεί βρίσκεται το πιο γλυκό πράγμα του κόσμου... μα τι είναι αυτά που σκεπάζουν το σώμα μου;

Οντίν
Ρούχα παιδί μου. Τέτοια φοράνε οι άνθρωποι. Και στη δεξιά τσέπη του σακακιού σου θα βρεις λεφτά.

Φωνή Βαλκυρίας
…Λεφτά;..

Οντίν
Ναι. Θα δεις όταν φτάσεις εκεί... κοντεύεις;

Φωνή Βαλκυρίας
Ναι πατέρα... βλέπω σπίτια, χωράφια...

(δυνατά)

Πατέρα!

Οντίν
Ναι!..

Φωνή Βαλκυρίας
Πού να ψάξω να βρω την αγάπη;..

Οντίν
(δυνατά)
Θα σ’ έβρει αυτή!

Βαλκυρία
Φτάνω πατέρα. Τα πόδια μου σχεδόν ακουμπάνε το χώμα.

Οντίν
Γεια σου μικρή μου... καλή τύχη!
(στον εαυτό του)
Σου χρειάζεται αλήθεια...

Φωνή Βαλκυρίας
Γεια σου πατέρα.

(πατάει στη γη. Στον εαυτό της)
Και από τώρα κι ύστερα είμαι η Μαριάννα.


τέλος της πρώτης σκηνής





             ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Καιρό μετά. Μόλος παραλιακού χωριού. Παρέες παιρνοδιαβαίνουν.
Σ’ ένα παγκάκι κάθεται η Μαριάννα.


Μπαίνουν δυο νέοι

Α΄ ΝΕΟΣ
Φέρε αύριο μαζί σου τη Βιβή.

Β΄ ΝΕΟΣ
Θα ’ρθει με δίχως παρακάλια.
Θέλει και κείνη να σε δει.
(περνούν)

(Μπαίνουν τρεις κυρίες)

Α΄ ΚΥΡΙΑ
(τινάζοντας το φόρεμά της)
Μου ’κανε το φόρεμά μου χάλια.
Παιδιά-καθόλου δεν προσέχουν.

Β΄ ΚΥΡΙΑ
Στο μυαλό τους άλλα έχουν-
σ’ άλλα δίνουν προσοχή.
(περνούν)

(Μπαίνουν δυο άντρες)

Α΄ ΑΝΤΡΑΣ
Λες να έχουμε βροχή;

Β΄ ΑΝΤΡΑΣ
Μην το κακομελετάς
Θα φροντίσει ο αη Λιας
Που δική του ειν’ η γιορτή
Όλα ωραία να ’ναι εκεί.
(περνούν)

(μπαίνει τρέχοντας το ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ)

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ
Γεια σου Μαριάννα!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Γεια σου! Για πού το ’βαλες;

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ
Έχω δουλειά! Γεια σου!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Γεια σου.

(μπαίνουν κορίτσια τραγουδώντας)

ΚΟΡΙΤΣΙΑ

Για μας η θάλασσα υπάρχει
Κι ο ήλιος λάμπει εκεί ψηλά.
Για μας χρυσό έγινε το στάχυ
Για μας το ρυάκι αργοκυλά.
Για μας εγίνανε τ’ αγόρια
Τα φουσκωτά σαν τα κοκόρια.

Καλοκαίρι! Τι χαρά!
Με ανέμελη καρδιά
και ρουχάκια ελαφρά
μες στους κάμπους τριγυρνούμε
παίζουμε και τραγουδούμε.
Και σαν έρθει το βραδάκι
Πα’ στου μώλου ένα παγκάκι
Πλέκουμε τα όνειρά μας
Με το νήμα της χαράς μας.

Τι χαρά! Τι ευτυχία!
Με κλεισμένα τα σχολεία
Σκέψη μια βράδυ πρωί-
Να χαρούμε τη ζωή.

Μα, κορίτσια μου εσείς προσοχή!
Μη μιλήστε σε ξένον κανένα
Είτε πλούτη έχει αυτός  ή αν βροχή
Γράφει αυτός τραγουδάκια θλιμμένα.

Από μας όλοι οι άντρες μακριά
είτε είναι μεγάλοι ή παιδιά.
Μακριά από αντρών παντελόνι
Σα να ήταν σκυλί που δαγκώνει

Να ζητούν και ποτέ να μην έχουν
Να πως έχει οριστεί από αιώνες.
Από πίσω μας πρέπει να τρέχουν
Να μας βρούνε κοιτάζοντας μόνες.

Μα εμείς δύο δυο και τρεις τρεις
στο χωριό μέσα θα περπατούμε
και καμιά μοναχή δε θα βρεις
όσο υπάρχει ζωή κι όσο ζούμε.

Όχι κάθε κοπέλα ό,τι θέλει,
Μα τα ήθη ότι λεν τα καλά μας.
Κι αν μπροστά μας πυργώνει το μέλι
μα τα έθιμα εμείς τα χρηστά μας!


Α΄  ΚΟΡΙΤΣΙ
Να κι η Παράξενη που καθισμένη
Σαν κάθε μέρα πάλι εδώ
Λες κάποιονε πως περιμένει.

Β΄  ΚΟΡΙΤΣΙ
Μεγάλο λόγο δε θα πω
Μα ότι και να καρτερεί
Αυτό ποτέ δε θε’ να ’ρθεί...
(γέλια)

Γ΄ ΚΟΡΙΤΣΙ
Κι αμίλητη έτσι και γερτή
πάντοτε καθώς  στέκει
ό,τι κι α’ ρθεί δε θα το δει
κι ας ειν’ αυτό παρέκει.
(γέλια)

(μπαίνουν αγόρια πειράζοντας τα κορίτσια)

Α΄ ΑΓΟΡΙ
(πιάνοντας τα μαλλιά ενός κοριτσιού)
Παιδιά, ελάτε ν’ ακουμπείστε
Μαλλιά σαν σύρματα απαλά.

ΚΟΡΙΤΣΙ
(απωθεί το αγόρι)
Για πλησιάστε... Αν τολμείστε
Θα μετανιώστε για καλά...

Β΄ ΑΓΟΡΙ
(πάνω σε ποδήλατο)
Ποια θέλει βόλτα να την πάω
μπροστά εκείνη κι εγώ πίσω
αλλά να ξέρει-ως οδηγάω
κάποια στιγμή θα τη φιλήσω...

ΚΟΡΙΤΣΙ
(ειρωνικά)

Μμμ... τόσο άνοστα φιλιά
Άλλος κανείς δε δίνει.
Γι αύριο κράτησ’ τα
Κι επάνω άφησ ’τα
Στην άγια εικόνα του Αη-Λια-
αν τα δεχτεί και κείνη...
(όλοι γελούν)
(ειρωνικά)

Κι από καμιά κοπέλα
Μην περιμένεις τρέλα
Σε ποδηλάτου σέλα.
Κάποιος θα ’χει τη χάρη-
φιλί από μας να πάρει
μονάχα με στεφάνι.

ΚΟΡΙΤΣΙ
Να η Παράξενη εκεί.
Αυτή ίσως σε φιλήσει
Και το ποδήλατο γι αυτή
Μπορεί να είναι λύση.
Έτσι που ζει μονάχη
Και μακριά από μόδες
Καλό είναι ίσως να ’χει
ποδήλατου έστω ρόδες...

(στη Μαριάννα)
Παράξενη, παίρνεις φιλί
Σε ποδηλάτου σέλα;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
(στον εαυτό της)
Όλα στους ανθρώπους βρωμερά
Και το βρωμερότερο η χαρά
Που φτηνές αιτίες τη γεννάνε.
Παρακαλεστούς να βλέπω ανθρώπους
Που να μου ζητούν μ’ όλους τους τρόπους
Την αγάπη μου να τους δώσω
Ω! το σιχαίνομαι τόσο!
Πολλά στον κόσμο άσχημα μετράνε
μα χειρότερο απ’ αυτό δε γίνεται-
Η αγάπη δεν ζητιέται-δίνεται.

ΑΓΟΡΙ
Περίμενες απάντηση απ’ αυτή;
Κρίμα τόσο όμορφη να ’ναι κουτή!
(στη Μαριάννα, φωναχτά)
Έλα στην παρέα μας Παράξενη!
Η Μαρία δεν είσαι η Αειπάρθενη.
Μόνη πώς μπορείς και κάθεσαι;
Ή παρέα άλλη θα σου άρεσε;..

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Καλή η παρέα σ’ όποιον της ταιριάζει.
Καλό το φως για να υπάρξει η μέρα,
κακό για τη νυχτιά, που τήνε σφάζει.
Καλό από σας εγώ να στέκω πέρα.

ΑΓΟΡΙ
(σιγά στους άλλους)
Όποιος νόημα έβγαλε ας το πει!
Αχ θεέ μου, κι από βλίτο πιο κουτή!

(δυνατά, στη Μαριάννα)

Να ’σαι καλά.

(στους άλλους)
 

         Μα πέστε μου
Πάντα έτσι αυτή μιλάει;
Τότε μιαν άλλη βρέστε μου
Που ίσως να με πάει.


ΚΟΡΙΤΣΙ
Είναι λειψή η καψερή.
Μα κι ούτε η ίδια ξέρει
Πούθε η σκούφια της κρατεί,
Τι εδώ την έχει φέρει...
Όμως την ανεχόμαστε.
Κοντά μας τη δεχόμαστε
Κι αυτή αν δε μας θέλει...
Ε, δε μας πολυμέλει...

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
(στον εαυτό της)
Όχι, χυδαίος κανένας δε θα πάρει
Όση κρατάει το κορμί μου χάρη.
Όλη δική θα είναι εκεινού που θα ’ρθει
Απ’ του Άχρονου ανεβαίνοντας τα βάθη.
Που δε θα τον χωράει κανένας τόπος
Και η ψυχή του θα ευωδά λουλούδι όπως.
Εκείνον πάντοτε θα περιμένω
Που οι άλλοι θα τον βλέπουνε σαν ξένο.
Αυτόν που αγάπη όλος θά ’μπει εντός μου
Με δίχως «πάρε μου» να λέει ή «δος μου»...
Κι απόψε κάτι λες μου ψιθυρίζει
Η ώρα η ποθητή ότι εγγίζει...
Καλώς να ’ρθεί΄ μα πάλι κι αν δεν έρθει
Αξόδευτη εγώ κρατώ τη μέθη
Μαζί με κείνονε που θα γευτούμε
Που μόνο να με δει, θ’ αγαπηθούμε.
Καημένα ανυποψίαστα κουκλάκια-
Καημένα μου μικρούλια κοριτσάκια
Πόσο μακριά από την αγάπη είστε!
Πόσο μικρή ζωούλα μια θα ζήστε!

ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ

(γελούν και τραγουδούν)

Από έρωτα οι άντρες ας σκάζουν
Και ας λιώνουνε σα μας κοιτάζουν
Μεις ψηλά την αγνεία κρατούμε
Κι ο Χριστός όπως δίδαξε ζούμε.

Δίχως έρωτα όποιανε μένει
Παραδείσου χαρά την προσμένει.
Αμαρτία μεγάλη ο έρως
Στου μικρού μας χωριού όποιο μέρος.

Και γι αυτό δύο δυο εμείς γυρνούμε
Μη μονάχες οι άντρες μας βρούνε
Και μάς πάρουνε ότι στα ουράνια
Κρυφή χάρη λογίζεται σπάνια.

Προσοχή γιατί μάτι αν σας δει
Στο χωριό όλο τότε θα πει
Για τη βρώμια που κάνατε πράξη
Και της ζήσης μας πια πάει η τάξη.

Και ας καίγεστε να τους μιλήστε
Κρατηθείτε! Σεις πόρνες δεν είστε!
Μόνο πόρνες σε άντρες μιλούνε
Και ας έχουν  πολλά να τους πούνε.


Τι καλά τι καλά
Που η ζωή μας κυλά
Όλες να ’μαστε ομάδι
Δίχως έρωτα χάδι!

Τι καλά νιώθω εγώ
Μακριά να κρατώ
Τα ζωηρά τα παιδιά-
Το νερό απ’ τη φωτιά...

Την τιμή μας! Την τιμή μας!
Την κρυμμένη στο βρακί μας
Προσοχή μη μας τη βγάλουν
Κι άλλο κάτι εκεί μας βάλουν!

Ο υμένας! Ο υμένας!
Μη μας τον ιδεί κανένας!
Και μη Θε’ μου μας τον σπάσει
Γιατί πια χαλάει η Πλάση!

Με αχάλαστον υμένα
Δε φοβόμαστε κανένα.
Με τα πόδια μας κλειστά
Πάμε μεις πάντα μπροστά.

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ

Πάμε ως τη βάρκα εκεί την άσπρη
Πάνω της να τραμπαλιστούμε
Κι αν ίσως δούμε ένα πεφτάστρι
Πλούτη ευθύς ας του ζητούμε.

(Βγαίνουν)

Τέλος της δεύτερης σκηνής




ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ


 Μπαίνει ο Μεζ))
ΜΕΖ
(στον εαυτό του)

Έρημος στον κόσμο τριγυρνώ
Και τις ώρες μονάχος μου περνώ.
Τρυφερό ανθάκι της καρδιάς μου
Άδοτο ακόμα είσαι κοντά μου.

(κοιτάζει γύρω)

Ω! Τι τοπίο!
Εξαίσιο! Θείο!
Δεν το περίμενα να βρω
Κάτι στη γη όπως αυτό!
Η ευτυχία η μαγική
Μοιάζει εδώ να κατοικεί.
Κάτι εδώ
Απαλό
Σαν βελούδινο φιλί
Να το δρέψω με καλεί.
Και μια μέσα μου φωνή
Με την κλήση συμφωνεί.
Θα ΄βρω εδώ ό,τι εζητούσα
Τόσα χρόνια που γυρνούσα;
Αν σε χώρες μακρινές
ετριγύριζα ως τα χτες
ήταν τάχα εδώ για να ’ρθω;
Πώς θα γίνει να το μάθω
Και να ξέρω για καλά
Πως η ζωή δε με γελά,
Και στο πρωτινό μου χάλι
Δε θα με βυθίσει πάλι;

Χρόνια τριγυρνώ πολλά-
Σε ανθρώπους μέσα ξένους
Απ’ το μίσος ρημαγμένους.
Κι έτσι ο χρόνος μου κυλά
Για να βρω τη συντροφιά μου
Με ψυχή όπως τη δικιά μου
Που κι αυτή θα τριγυρνά
Κι όλο εμένα θα ζητά.
Γιατί έτσι έχει τάξει
Του δικού μας Κόσμου η Τάξη:
Όποιος σ’ άλλο θα βρεθεί
κόσμο, να μη βαρεθεί-
Για τον σύντροφο να ψάχει
Που κι αυτού του έχει λάχει
Μοναχός να περπατεί-
Κι ένας άλλον να ζητεί.
Κι ως τους έχει οριστεί-
Ο ένας σ’ άλλον να κλειστεί.

Μα έρημος ως τώρα τριγυρνώ
Και τις ώρες μονάχος μου περνώ.
Τρυφερό ανθάκι της καρδιάς μου
Άδοτο ακόμα καις τα σωθικά μου...

(Κάθεται σε ένα παγκάκι. Μπαίνει η Μαριάννα. Η ματιά της συναντά τη ματιά του Μεζ. Ο Μεζ σηκώνεται και μένει ακίνητος κοιτάζοντας τη Μαριάννα. Εκείνη ταραγμένη βραδύνει το βήμα της και χωρίς να πάρει τα μάτια της από τον Μεζ κάθεται άβολα στο απέναντι παγκάκι με όλες τις αισθήσεις της σε εγρήγορση)

ΜΑΡΙΆΝΝΑ
(Σιγά στον εαυτό της, με τρεμάμενη φωνή)

Πατέρα...τρέμω...
Χάνομαι...σβήνω.
Πατέρα...ήρθε;..
...ήρθε...εκείνο;..


(Ο Μεζ βγάζει ένα ολόδροσο τριαντάφυλλο κάτω από το πανωφόρι του, πηγαίνει προς τη Μαριάννα, γονατίζει και της το τείνει. Η Μαριάννα το παίρνει και το κλείνει μέσα στα χέρια της. Τα μάτια της τώρα λάμπουν και το πρόσωπό της έχει πάρει μιαν έκφραση άφεσης και αγαλλίασης. Ο Μεζ κάθεται δίπλα της, κοιτάζοντας ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου)

ΜΕΖ
Σ’ εσέ για να ’ρθω περπατούσα μια ζωή.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Εσένα καρτερώντας είμαι εδώ.

ΜΕΖ
Μια πρωτόγνωρη χαρά διακρίνω στη ματιά σου.
Το πρόσωπό σου λάμπει περήφανο κι αγέρωχο.
Αξιοζήλευτο το όνειρο εκείνο
Που η αγαπητή θωριά του πάνω σου ρίχνει
Ένα τέτοιο φως ευδαιμονίας.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Σήμερα εκπληρώνονται
όλα τα όνειρα της καρδιάς μου.

ΜΕΖ
Ανοίγει για μας ο ουρανός
Και οι περιπλανώμενες ψυχές μας
Πετούν προς το φως της αιώνιας μέρας.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Ένα άστρο φωτεινό σαν το δικό σου
που λάμπει σαν τον ήλιο,
στην αυλή μου ταιριάζει να λάμπει.
Καυτή για σένα η φλόγα του έρωτά μου
Μεθάει, κατακτά και κατατρώει την καρδιά μου.

ΜΕΖ
Ώ γλυκό πρόσωπο
Που το τυλίγει απαλά το λευκό
Φως της μέρας,
Σε σένα ζωντανεύει
Το όραμα που θα ήθελα να βλέπω πάντοτε.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Α! Εσύ μονάχα αγάπη, έτσι απαιτείς.
Ω! Πόσο γλυκά κατεβαίνουν
Ως την ψυχή οι ελπίδες που μου δίνεις!
Εσύ μονάχα αγάπη, έτσι απαιτείς.

Μες στην καρδιά μου πάλλονται
Τα πιο γλυκά συναισθήματα,
Όπως πάλλεται ο έρωτας στο φιλί.

ΜΕΖ
Για σένα με απέραντη χαρά
όλα γύρω ζωντανεύουν.
Χάρη σε σένα βλέπω
να ξαναγεννιέται η μέρα της ελπίδας
και όλα καινούργιο χρώμα να παίρνουν.
Σαν άστρο σε σκοτεινή νυχτιά είσαι.
Σαν χαμόγελο στον πόνο.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Ανάστατη και ταραγμένη είμαι
Από τον έρωτα αυτόν
Που ακτινοβολεί στο βλέμμα σου.
Θέλω να ζήσω στο πλευρό σου
Μια ζωή γεμάτη έρωτα, μαγεμένη,
Ήρεμη και γαλήνια.
Σε σένα παραδίνομαι.
Όρισε τη ζωή μου.

ΜΕΖ
Πριν από το θεό και πριν από το χρόνο σε γνωρίζω.
Από τα στήθη σου ρόδα λευκά σαν το χιόνι ανθίζουν.
Τα βουνά τεράστιοι βωμοί για τη θυσία της αγάπης μου.
Έφερες μέσα μου μια ομορφιά που κανείς δε θέλω να τη δει.
Θα τήνε πλήγωνε ό,τι την σιμώσει.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Αυτά είναι τα τρυφερά,
Τα πολυαγαπημένα λόγια
Των παρθενικών μου ονείρων.

ΜΕΖ
Μια πύρινη φλόγα μου ξεσχίζει το κορμί.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Αχ! Είναι ωραίο
Μέσα σε ζωηρές φλόγες
Να αφανίζεσαι.
Αχ! Έλα, έλα, έρωτά μου, μέθυσέ με!
Γέμισε την καρδιά μου με απόλαυση!
Αποκάλυψέ μου έναν ουρανό
γαλήνης κι ευτυχίας.

ΜΕΖ
Ω! Ίμερε ασίγαστε της καρδιάς μου...
Ω! Τι χαρά μου δίνεις! Ποια σύννεφα σκορπίζεις!
Όλα λαμποκοπούν από φως κι έρωτα.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Εικόνα του αγαπημένου μου,
Έλα και χαράξου
Στην ερωτευμένη μου καρδιά.
Αγαπημένη μορφή, που μου χάρισες
Το πρώτο καρδιοχτύπι.
Μείνε  εδώ να μου θυμίζεις για πάντα
την απόλαυση της αγάπης.
Ο πόθος μου πάντα θα πετά νοερά σε σένα
Και αιώνια θα ’σαι για μένα ο αγαπημένος.

ΜΕΖ
Σ’ εσέ για να ’ρθω περπατούσα μια ζωή.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Εσένα καρτερώντας είμαι εδώ.

(μπαίνουν επιστρέφοντας τα κορίτσια. Βλέπουν τη Μαριάννα και τον Μεζ. Μεταξύ τους)

ΚΟΡΊΤΣΙΑ
Παράξενη είναι-τήνε δεχόμαστε.
Μα κάτι ανήθικο δεν ανεχόμαστε.

(τραγουδιστά)
Μπορεί ότι θέλουμε να λέμε
Μα άλλο είναι τι κάνουμε.
Στο χωριό μας βρωμιές δε θέμε
Και τους φαύλους ξεκάνουμε.

Αλήθεια ήτανε λίγο χαζή
Μα δε θα πει πως πρέπει
Σαν πόρνη δίπλα μας να ζει.
Από ψηλά Ο θεός βλέπει..
Κορίτσι με άντρα να μιλάει
Αυτό πια για μας πολύ πάει...

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

(στον Μεζ)
Ξένε τι ζητάς στο χωριό μας;

ΜΕΖ
Δικό σας είναι το χωριό κι όχι εσείς δικοί του;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Από πού ήρθες;

ΜΕΖ
Από το άστρο ήρθα των Χαδιών.

ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Ποια είναι η χώρα σου

ΜΕΖ
Η Χώρα των κορμιών
Αγάπη που τρυγάνε.

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ.
Η πόλη σου, η γειτονιά σου;..

ΜΕΖ
Η πόλη μου η πόλη είναι του Φωτός
Κι η γειτονιά μου των Φιλιών που δεν τελειώνουν.
Κι εσείς ποιες είστε;

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Εμείς έχουμε ελευθερία.

ΜΕΖ
Άλλο τι έχετε;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Έχουμε παρέες-φίλους και φίλες.

ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Έχουμε σπίτια, χωράφια, βάρκες.

ΜΕΖ
Τι άλλο έχετε;

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Έχουμε χαρά, ομορφιά, πλούτη...

ΜΕΖ
Αγάπη έχετε;

(τα ΚΟΡΙΤΣΙΑ μεταξύ τους πεισμωμένα)
ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Θεέ μου Τι ξετσίπωτος...

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Θεόφτωχος... ξεσπίτωτος...

ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Κι ήρθε εδώ βρωμιές να κάνει
Μ’ όποιο μπρος του βρει φουστάνι.

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Και βρήκε την Παράξενη
Που μ’ όλα είναι παράταιρη

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Όμως κι αυτή ξετσιπωσιά!
Αντί μακριά να τον κρατά
Να του μιλάει με γλύκα...

ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Η μόνη που έχει προίκα:
Φτωχή μια κακομοίρα
Δίχως στον ήλιο μοίρα...

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Το χωριό μας αυτοί μαγαρίζουν
Και με ανήθικες πράξεις γεμίζουν.
Στους μεγάλους-εμπρός!-ας το πούμε
Ώστε πάλι κακό να μη δούμε.

ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
(τραγουδιστά)

Μπορεί ότι θέλουμε να λέμε
Μα άλλο είναι τι κάνουμε.
Στο χωριό μας βρωμιές δε θέμε
Και τους φαύλους ξεκάνουμε.

(βγαίνουν. Μπαίνει τρέχοντας το ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ. Στη Μαριάννα φωναχτά)

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

Μαριάννα πρόσεχε!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Τι;  Έλα εδώ…

 

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ
Δεν μπορώ. Έχω δουλειά

(βγαίνει).

Τέλος της τρίτης σκηνής


ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Πανηγύρι του Αη-Λια. Φώτα, μικροπωλητές, κόσμος που πηγαινοέρχεται βλέποντας και διασκεδάζοντας.

ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΕΣ
Παιχνίδια, κεριά, μαλλί της γριάς!
Μπιζουδάκια, σταυροί, χαλβάς ταψιού!
Λουλούδια για τις όμορφες.
Μύγδαλα, καρύδια!

ΧΑΜΙΝΙΑ ΜΕ ΚΑΣΕΛΑΚΙΑ
Καλαμπόκια ψητά!
Γλυφιντζούρια, καραμέλες!
Φιστίκια, φουντούκια!

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
Τι κοσμοσυρροή τι σαματάς!
Τι κοσμοπλημμύρα!
Ανοίξτε δρόμο!
Τι κοσμοσυρροή-
Ανοίξτε δρόμο!

ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ
Κράτα με σφιχτά!
Τι σαματάς!
Ας τρέξουμε!


ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
(στην κόρη της)
Βίλμα, ν’ ακούς όταν σε φωνάζω!
Έλα!

ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕ
Γκαρσόν γρήγορα
Ένα ποτήρι!
Τρέξε. Μπύρα φέρε μας να πιούμε.
Έναν καφέ!
Γκαρσόν, ποτά!

(Μπαίνουν η Μαριάννα με τον Μεζ πιασμένοι σφιχτά χέρι χέρι )

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Μεζ, κράτα με να μη χαθούμε.

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ
(τρέχοντας, στη ΜΑΡΙΑΝΝΑ)
Μαριάννα, φύγετε, θα σας σκοτώσουν.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Ποιος; Έλα εδώ, πες μου...

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ
Βιάζομαι. Έχω δουλειά.
(χάνεται στο πλήθος)

(Ο ΜΕΖ σταματάει σ’ ένα πάγκο)

ΜΕΖ
(γελώντας)
Λίγο μίσος. Πόσο κάνει;

ΠΩΛΗΤΗΣ
(γελώντας)
Όλη την αγάπη σας.

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
Τι κοσμοσυρροή! τι σαματάς!
Κράτα με σφιχτά!
Τι κοσμοσυρροή! Προχωρείστε.

ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
(στην παρέα της, δείχνοντας τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ)
Μακριά απ’ την πομπεμένη.

Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ
(στη Μαριάννα)
Χάσου! Φύγε! Βρωμερή!
Θε μου τι φριχτοί καιροί!


ΧΑΜΙΝΙΑ ΜΕ ΚΑΣΕΛΑΚΙΑ
Χουρμάδες, κούκλες
Παστέλια και λουλούδια.

ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ
Τι κοσμοσυρροή!
Πρόσεχε τα παιχνίδια δεξιά σου!
Λερώθηκα…

ΠΑΙΔΙΑ
Θέλω μια λόγχη.
Θέλω ένα ντουφέκι.
Ένα τόξο και βέλη.

ΠΩΛΗΤΕΣ
Μπλουζάκια, φουστίτσες
Κούκλες για τα κοριτσάκια.


ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΕΣ
Γάλα καρύδας
σουβλάκια νόστιμα.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
(από το βάθος της σκηνής)
Μεζ! Μεζ! Πάει, αχ, τον έχασα.
Μεεεζ!

ΜΕΖ
(ακούγεται η φωνή του)
Θα σε δω κει που ανταμωθήκαμε...

(Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ φτάνει σ’ ένα λιγοσύχναστο μέρος. Κορίτσια βρίσκονται εκεί κουβεντιάζοντας)

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
(στη ΜΑΡΙΑΝΝΑ)
Είσαι μια αδιάντροπη..

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Γιατί αυτό;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Δεν κοιμήθηκες χτες με τον ξένο;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Και λοιπόν;

ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Γι αυτό! Γιατί πηγαίνεις στο κρεβάτι μ’ έναν ξένο. 

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Τον αγαπώ-λοιπόν είναι δικός μου.

ΠΡΩΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Αστεφάνωτη κοιμάσαι με άντρα;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Το πιο φωτεινό στεφάνι μάς στεφανώνει. Ποιες είστε σεις που σύνορα θα βάλτε στην Αγάπη;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Όχι εμείς. Όλη η κοινωνία. Και η θρησκεία μας.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Κοινωνία μου η αγάπη του και θρησκεία μου τα λόγια που στ’ αυτί μου ψιθυρίζει.
 
ΤΡΙΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Εμάθαμε πως τέτοια λόγια γράφει κιόλας. Ίδια αισχρά καθώς εκείνα που σου λέει θα ’ναι.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Αυτό για σας. Όσο για μένα όμως αν αυτά μια μέλισσα τα είχε γράψει,

λουλούδι θα εγινόμουν να με πιει.
Αν τα είχε γράψει η θάλασσα,

το κύπελλό μου θα εγέμιζα μ’ αυτήν ως να την άδειαζα.
 Κι αν φλόγα, μέσα της θα κλειόμουν
ώσπου όλη όπως αχεράκι να καώ.

ΚΟΡΙΤΣΙ
Άκου κορίτσι πράμα τι πάει και λέει...

(μπαίνει ο ΜΕΖ. Φιλάει τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ)
Να που δε χαθήκαμε...

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ
(σε άλλο, σιγά)
Πήγαινε πες στους άντρες ότι κι οι δυο τους είν’ εδώ.
(το κορίτσι βγαίνει τρέχοντας)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Πάμε να φύγουμε Μεζ.

(τα κορίτσια κάνουν ένα κύκλο γύρω τους)

ΚΟΡΙΤΣΙ
Δεν έχετε να πάτε πουθενά. Θα τιμωρηθείτε.

ΜΕΖ
Γιατί;

ΚΟΡΊΤΣΙ
Για ανηθικότητα.

 (Τα κορίτσια περιμένοντας τους άντρες.
Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ και ο ΜΕΖ αγκαλιασμένοι σ’ ένα παγκάκι)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Ποιος είσαι;

ΜΕΖ
Ποιος είμαι;..
 Είμαι ένας ποιητής.
Τι κάνω;..
 Γράφω.
Και πώς ζω;..
Μες στη φτώχεια και την ανεμελιά μου
Ξοδεύω σαν κύριος τρανός
Ρίμες και ύμνους αγάπης
Για όνειρα,
για χίμαιρες,
για πύργους στην άμμο.

Έχω ψυχή εκατομμυριούχου.
Είναι φορές που από το χρηματοκιβώτιό μου
Αρπάζουν όλα τα κοσμήματα δυο κλέφτες-
Ένα ζευγάρι ωραία μάτια.
Όπως τώρα, που μαζί σου ήρθαν
Και τα περασμένα μου όνειρα-
Τα όμορφα όνειρά μου-
Μεμιάς τα εξανέμισαν.
Μα η κλοπή δεν με λυπεί
Γιατί τη θέση της πήρε
Η γλυκιά ελπίδα
Τώρα που με γνωρίζεις
Μίλησε και συ. Ποια είσαι;
Θα ’θελες να μου πείς;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Με φωνάζουν η Παράξενη.
μα τ’ όνομά μου είναι Μαριάννα.
Η ιστορία μου είναι σύντομη.
Σε πανί ή σε μετάξι
Κεντώ, στο σπίτι ή έξω.
Είμαι ήσυχη και χαρούμενη
Και η διασκέδασή μου είναι
Να κεντώ κρίνους
Και τριαντάφυλλα.
Μου αρέσουν τα πράγματα
Που έχουν μια γλυκιά μαγεία
Που μιλούν γι αγάπη, για άνοιξη,
Για όνειρα και για χίμαιρες-
Με δυο λόγια τα πράγματα
Που λέγονται ποίηση...

Μόνη μου ετοιμάζω το φαγητό μου
Και τρώω μονάχη.
Ζω μόνη, ολομόναχη,
Εκεί-στην άσπρη καμαρούλα.
Μόνη,
Κοιτάζοντας το ταβάνι της και τον ουρανό.
Μα όταν οι πάγοι λιώνουν
Ο πρώτος ήλιος είναι δικός μου-
Το πρώτο φιλί του Απρίλη είναι δικό μου.
Ανθίζει σ’ ένα βάζο ένα ρόδο...
Πέταλο το πέταλο το κρυφοκοιτάζω.
Είναι τόσο ευγενικό το άρωμα ενός λουλουδιού…
Μα τα λουλούδια που φτιάχνω εγώ, αλίμονο
Δεν έχουν μυρωδιά.
Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για μένα.   

ΜΕΖ
Ο ποιητής λοιπόν βρήκε την ποίηση.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Λές αλήθεια να μας σκοτώσουν-να είχε δίκιο εκείνο το παιδί;

ΜΕΖ
Αν δε φερθούμε όπως θέλουν, μ’ αυτούς όλα είναι πιθανά.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Αν είναι να πεθάνω θέλω πρώτα να προσευχηθώ.
Ελπίζω να με αφήσουν λίγο μόνη.
(Σηκώνεται. Κορίτσια τη σταματούν. . Στα κορίτσια)
Δε φεύγω. Θέλω να μείνω για λίγο μόνη.

ΚΟΡΙΤΣΙ
Αφήστε την. Κατά κει είναι η θάλασσα. Δεν μπορεί να ξεφύγει.

Τέλος της τέταρτης σκηνής

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

(Η Μαριάννα μπροστά στη θάλασσα)
ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Πατέρα μου με βλέπεις.
Και ξέρεις και συ πως βρήκα ό,τι ζητούσα.
Βρήκα την αγάπη.
Ήρθε μόνη της, όπως εσύ με τη σοφία σου μού είχες πει.
Και τώρα θέλουν να με σκοτώσουν γι αυτό.
Ν’ αρνηθώ την αγάπη για να ζήσω;
Όχι βέβαια.
Ούτε και συ δεν περιμένεις από μένα κάτι τέτοιο.
Διαλέγω μαζί με τον αγαπημένο να πεθάνω.
Θα χάσεις μια κόρη κι εγώ θα χάσω τη ζωή μου.
Μα βρήκα την αγάπη.
Και χίλιους θάνατους αν ήταν να πεθάνω,
Πάλι την αγάπη θα διάλεγα.

Εδώ μού λένε ότι πρέπει να ντρέπομαι γιατί αγάπησα.
Και γι αυτό να μη μιλώ.

Είναι αλήθεια ένας παράξενος πλανήτης.

Μα ας ζήσουν όπως θέλουν αυτοί.
Εγώ αγαπώ.
Τώρα κατάλαβα γιατί
στης αγάπης το αστέρι
η αγάπη δεν ανθεί.

Μα εγώ αγαπώ.
Κι αν ακόμα είναι γι αυτό να χάσω τη ζωή μου.

Τώρα που γνώρισα την αγάπη δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν.

Για τι τάχα άλλο θα ζούσα
αν όχι για ν’αγαπήσω;

Η αγάπη πατέρα οδήγησε τα βήματά μου.
Η αληθινή αγάπη που τίποτα δε φοβάται
Από το μυαλό μου αναβλύζουν τραγούδια,
Στα δάχτυλά μου ανθίζουν λουλούδια.

Όταν τον πρωτόδα
Πώς έκαιγε το βλέμμα του!
Χαμήλωσα τα μάτια από φόβο μη διαβάσει
Τις κρυφές μου σκέψεις.
Ω! Τι ωραίος που ήταν ο ήλιος την ημέρα που τον πρωτοείδα!
Ένιωσα γεμάτη ζωή μα και ανήμπορη μαζί.
Πόθος πρωτοφανέρωτος με μπέρδευε και δεν ήξερα τι θέλω.

Ω! Τι όμορφα πετούν τα πουλιά και πώς φωνάζουν!
Τι ζητούν;
Κατά πού τραβάνε;
Ποιος να ξέρει... η μάννα μου,
που έλεγε τη μοίρα,
Καταλάβαινε το τραγούδι τους.
Και όταν ήμουν μικρή μού τραγούδαγε:

«Εϊ, έϊ! Φωνάζουν όσο θέλουν κει ψηλά
και ορμούν πετώντας σα βέλη...
Τα πουλιά!
Προκαλούν τα σύννεφα και τον ήλιο τον καυτό
Και τριγυρίζουν στ’ ουρανού τις στράτες.
Αφήστε τα να περιπλανιούνται στους αιθέρες
μια και διψούν για γαλάζιο και για φως.
Κι αυτά, όπως εμείς, μια χίμαιρα, ένα όνειρο κυνηγούν
σαν μες από τα χρυσαφένια σύννεφα περνούν.
Κι αν τα κυνηγούν οι άνεμοι,
Κι αν οι θύελλες τα φοβερίζουν,
Διόλου δεν τα λογαριάζουν σαν ανοίγουν τα φτερά.
Μήτε βροχή, μήτε αστραπές τα σκιάζουν
Παρά πετούν
Πάνω από τις αβύσσους
Και τα πελάγη.

Βάζουν πλώρη για κάποιαν άγνωστη γη
Που ίσως να την έχουν ονειρευτεί
Και που μάταια την αναζητούν.
Μα οι μποέμ ετούτοι τ’ ουρανού,
Την κρύφια δύναμη που τους σπρώχνει
Ακολουθούν και πάνε»

Ένα τέτοιο πουλί κι εγώ πατέρα μου
Που τ’ όνειρό του ακολουθάει.
Πατέρα μου γεια σου.
Μη λυπηθείς για μένα.
Να χαίρεσαι μαζί μου:
Αγάπησα!
(Γονατίζει και σκύβει το κεφάλι. Ο Μεζ πηγαίνει κοντά της)

(Μπαίνουν κορίτσια)

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ
Μια ανύπαντρη σε έρωτες να πηγαίνει!...
Τέτοια ευχαρίστηση να μένει.
Η θρησκεία μας καθαρά το λέει
Κι όποιος την παρακούει φταίει.
Κι απ’ το σπίτι μας το ξέρουμε καλά
-από παππούδες, γιαγιάδες, μητέρες
πως για χαρά δεν ειν’ όλες οι μέρες.
Πρέπει μετά τα δεκοχτώ και καλά
Άντρα μια κοπέλα να φιλά
Και του έρωτα τα χάδια να γεύεται-
και τότε, μόνο αφού παντρεύεται.
Έτσι το βρήκαμε, έτσι το κρατάμε.
Αλλιώς στο γκρεμό όλες μας πάμε.

ΑΛΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Αν δεν ακούμε χωροφυλάκους και παπάδες
Στη ζωή μας σίγουρα θα ’χουμε μπελάδες.
Γιατί και οι νόμοι μας το λένε καθαρά
Ότι έχει την ώρα της και η χαρά
Και πρέπει πρώτα γυναίκα να γενεί
Και μετά, το κορίτσι, ν’ αγαπηθεί.
Αν η Παράξενη αυτή δε μετανιώσει
Και συγνώμη αν δε ζητήσει
Να πεθάνει ευθύς
Τα κορίτσια εμείς αποφασίζουμε.
Το ίδιο και για τον παραλυμένο ξένο.


ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ
Να! Έρχονται οι δικαστές!
(Μπαίνουν τρεις δικαστές ακολουθούμενοι από πέντε οπλισμένους στρατιώτες. Τα κορίτσια οδηγούν μπροστά τους τον Μεζ και τη Μαριάννα)

ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ
(βγάζει ένα χαρτί από την τσέπη του και διαβάζει)

Εμείς, οι δικαστές του Κράτους της Ηθικής, αφού πήραμε υπόψη μας τις ανήθικες πράξεις της επονομαζόμενης Παράξενης, που άγνωστο από πού έχει έρθει, και τις ανήθικες πράξεις του επονομαζόμενου Μεζ, που πρώτη φορά βλέπουμε στο Κράτος μας, αποφασίσαμε το θάνατο και των δύο.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ
Η εκτέλεσή τους θα γίνει με τουφεκισμό σήμερα και ενώ διαρκεί το πανηγύρι του Αη Λια, ώστε μέσα στα τραγούδια και στις δοξολογίες για τον άγιο να μην ακουστούν οι πυροβολισμοί και ενοχληθούν οι πολίτες του ευσεβούς μας Κράτους.

ΤΡΙΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ
(στον επικεφαλής των στρατιωτών)
Ετοιμαστείτε για την εκτέλεση!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
(στον Μεζ, με τα μάτια της να βλέπουν ψηλά και μακριά)
Πες μου, δεν ακούς μια ουράνια μελωδία;
Ω! Ακούγεται το γαμήλιο εμβατήριο! Ετοιμάζουν την τελετή για μας. Ω! Τι ευτυχισμένη που είμαι! Τι χαρά νιώθω και δεν μπορώ να το πω! Λάμπουν τριγύρω τα αγιοκέρια. Να και ο ιερέας. Δώσε μου το χέρι σου. Τι ευτυχισμένη μέρα!...
Επιτέλους είμαι δική σου. Επιτέλους είσαι δικός μου.
Τις πιο γλυκές χαρές θα μοιραστούμε εσύ κι εγώ. Τη ζωή μας ένα ουράνιο χαμόγελο θα φωτίζει...
ΜΕΖ
Δεν βρίσκεται κανένα άλλο όνειρο
πιο ευγενικό και πιο τρυφερό
που να έχει μιλήσει ποτέ στην καρδιά μας.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Κάτω από τον δικό μας ουρανό
Πιο ελεύθερος θα είναι ο έρωτάς μας.
Εκεί, το θεό της αγάπης
Κι οι δυο θα λατρεύουμε.
Πεθαίνουμε-λευτερωνόμαστε!..

ΜΕΖ
Μοιραίε έρωτα, έρωτα τρομερέ,
Κομμάτιασέ μου την καρδιά-δος μου το θάνατο.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Ας φύγουμε από την αφιλόξενη χέρσα γη.
Μια νέα πατρίδα ανοίγεται μπροστά στον έρωτά μας.
Εκεί, σε δάση παρθένα,
Μέσα στις ευωδιές των λουλουδιών,
Θα λησμονήσουμε τον κόσμο αυτόν
Μέσα στην έκσταση της ευτυχίας.

ΜΕΖ
Ναι, ας φύγουμε απ’ αυτά τα τείχη.
Ας φύγουμε μέσα στους κήπους.
Εδώ μόνο η δυστυχία βασιλεύει.

Να πεθάνεις!
Τόσο αγνή κι ωραία!
Να πεθάνεις από έρωτα για μένα.
Πάνω στο άνθος της νιότης σου να φύγεις από τη ζωή.
Ο ουρανός σε έπλασε για τον έρωτα.
Όχι, όχι, δε θα πεθάνεις
Γιατί πολύ σ’ αγάπησα!
Γιατί είσαι πολύ ωραία.
(Οι στρατιώτες σκοπεύουν)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Βλέπεις; Αστραφτερός ο άγγελος του θανάτου
Μας πλησιάζει,
Και πάνω στα χρυσαφένια του φτερά
Μας οδηγεί στην αιώνια ευτυχία.
Βλέπω κιόλας τον ουρανό να ανοίγει.
Εκεί τελειώνει κάθε ανησυχία.
Εκεί αρχίζει η έκσταση
του αιώνιου έρωτα.

ΜΕΖ
Όλα τελείωσαν για μας πάνω στη γη.
Οι ουρανοί ανοίγονται
Για να μας υποδεχτούν.
Μελωδίες υπερκόσμιες κιόλας αντηχούνε.
Ας ενώσουμε τα χέρια μας.
(ενώνουν τα χέρια)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Αχώριστα πια...

ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ
Πυρ!
(Οι στρατιώτες πυροβολούν. Στη θέση που βρίσκονταν η Μαριάννα και ο Μεζ ρούχα άδεια πέφτουν στο χώμα, ενώ από τον ουρανό  ξεχύνεται ένα λαμπρό φως που εξαϋλώνει όλα γύρω)

                           AΥΛΑΙΑ