Γιωργία μου γινε κι αυτό τώρα στα γεραματα.
Ποιο;
Αυτό. Πήγα σένα γιατρό για κάτι στο πρόσωπό μου.
Τοιούτος.
Από την πόρτα που μπήκα μέχρι που ξέφυγα, ήταν όλος κινησεις λικνιστικές από τόνα πόδι στο άλλο και όλο χαριτωμένους μορφασμούς. Ομιλία που πρόδινε από τος πρώτες λέξεις την κατάστασή του, χωρίς την παραμικρή τάση για να την κρύψει. Υποκοριστικά για τα χείλη μου, τα μαλλιά μου, τα μάγουλά μου (χειλάκια, μαλλάκια, μαγουλάκια). Φωνή τραγουδιστική, γεμάτη τρυφερό ενδιαφέρον, κινήσεις θωπευτικές σε διάφορα μέρη του σώματός μου (μόνο τον κόλο δε μούπιασε). Γιωργάκη και Γιώργο με ανεβοκατέβαζε.
Ψηλός, ηλικίας απροσδιόριστης. Αν δεν ήτανε αυτό που ήτανε, θα ήταν ένας όμορφος σοβαρός κύριος με κατακτήσεις σίγουρες στις γυναίκες.
Και να στέκει όλο όρθιος και  μπροστά μου και πολύ κοντά μου, τόσο που ενώ προσπάθησα να (ξε)φύγω δύο φορές  η μπροστά μου φυσική παρουσία του με σταματούσε (αν συνέχιζα την προσπάθεια θα έπεφτα πάνω  του).
«Μην τα κόψετε τα μαλλακια σας», «Τρώτε τα χειλάκια σας μήπως;», «Μη λέτε ότι είστε μεγάλος, δε σας φαίνεται καθόλου», «είστε σα ν ένας νεαρός ξένος, ξανθός σαν εγγλέζος» μερικές εκφράσεις του.
Και η φωνή του γεμάτη ενδιαφερον για την μικρή μου αροώστια.
Και «πού μένετε;» και «εγώ είμαι από τη Μάνη, εσείς;» και «ό,τι θέλετε να ερχόσαστε, χωρίς να σκέφτεστε οικονομικά και τέτοια, συνάδελφοι είμαστε, αλίμονο»
Από το πολύ του κούνημα ζαλίστηκα στο τέλος.
Και ακόμα τώρα έχω μια μυρωδιά ολόκληρος από την οποία ήταν διαποτισμένο το ιατρείο του.
Ας είναι καλά ο καημένος. Προσπάθησε να με βοηθήσει.
Από όταν ήμουνα είκοσι χρονώ έχω να αντιμετωπίσω καποιον τέτοιο. Τότε, ο Λύσανδρος, κλητήρας του Σάββα, καθηγητή της Ανατομίας, μου είχε κάνει μια μέρα την πρόταση να τον αφήσω να μου δαγκώσει το λοβίο του αυτιού μου. Έτσι
«την έβρισκε». Την ίδια πρόταση έκανε και σε πολλούς άλλους φοιτητές. Τον ήξεραν όλοι γι αυτή του την ιδιαιτερότητα.

Μια μέρα ο Σάββας τον είχε στείλει για τσιγάρα και αυτός αργούσε. «Θα βρήκε κανέναν και θα σαλιαρίζει..», σχολίασε ο καθηγητής.
Αυτά για σήμερα.