ΑΙΘΙΟΠΙΣ

Πεσμένος στα πόδια ζωή σε ικετεύω
Κοντά μου και πάλι να φέρεις εκείνη
Που αφότου την είδα τρελλά τη γυρεύω
Και σκέψη μονάχη αυτή μούχει γίνει.

Θερμά σου προσπέφτω κοντά μου να φέρεις
Το σώμα το τέλεια σοφά καμωμένο
Που πόσο το θέλω συ μόνο το ξέρεις
Κι η σκέψη μου η κρύφια που το ’χει ιδωμένο.

Τα μάτια της θέλω να εύρω και πάλι
Που το ιδανικό τους εκείνο το βλέμμα
Κι η θλίψη που εντός τους αείανθα θάλλει
Θερμαίνουν, φλογίζουν, πυρώνουν το αίμα.

Και τότε-α τότε ξανά δε θ' αφήσω
Ποτέ από κοντά μου-ποτέ να μου φύγει.
Κοντά της για πάντα-γιά πάντα θα ζήσω
Πολλή αν μου μένει ζωή η και λίγη.

Κι αν δε μου τη δώσεις αυτήν που ζητάω
Τη μνήμη μου νέκρωσε και κάμε με εμένα
Γι αυτή σαν ακούω πλατιά να γελάω
Σαν νάτανε όλα παλιά, ξεχασμένα.

Και κάμε ακόμα καθώς παιχνιδίζουν
Τα μύρα που φέρνει φυσώντας ο μπάτης
Στην αίθριαν εσπέρα, να μη μου θυμίζουν
Τ' αξέχαστο εκείνο λεπτό άρωμά της.