Η ΜΟΥΡΙΑ

Στη γειτονιά μου είναι μια μουριά.

Γριά μουριά, με κλάρες σαν βεντάλια
που φκιάνουνε ανοιώντας μια αγκαλιά,
που φύλλα κάθε Άνοιξη γεμίζει
τη δόξα της θυμώντας την παλιά.

Και κάθε Άνοιξη πάνω της πάνε
και άλλου είδους φλυαρούν πουλιά-
μικρά που παίζουνε κει πάνω:
αθώα, ανέμελα, μικρά παιδιά.

Κι ακώ φωνίτσες δίπλα σαν περνάω,
 νόημα χωρίς να βγάζω-μια βοή
χαρούμενη κι ανύποπτη και πράα
καθώς ανάσα δάσους το πρωί.

Πρώτη κραυγή-πρώτη ζωή-και πρώτη
φανέρωση του ανθρώπου απα' στη γη.
Πρώτο έγνoιασμα-πρώτο άπλωμα-και πρώτο
νερό καθάριο από άμωμη πηγή.

Και να γιατί αγαπώ τη γειτονιά μου,
και να γιατί ακόμα είμαι εδώ-
με νου και φαντασιά κι άγια λαχτάρα
μαζί πα' στη μουριά είμαι κι εγώ.

Και κει επάνω ούτε μίσους φτάνουν
ούτε κακίας ή πεθυμιάς θεριά-
και είναι μια κλάρα της η γη μας
και σύμπαν μας ολόκληρη η μουριά.

Και όλα είναι καινούργια και δροσάτα
κάτω απ' των φύλλων μας τη θαλπωρή
κι είναι ο θεός που μας μιλάει σα βρέχει
και ρίγη θεία των φύλλων οι χοροί.

Γ ριά μία μουριά που στέκει ολόρθη
στης γειτονιάς μου μέσα την ερμιά.
Γριά μία μουριά που είναι για μένα
κονάκι, καταφύγιο, απανεμιά.

Στη γειτονιά μου είναι μια μουριά.

(Τρίπολη, 2003)