Ω! ΚΥΡΙΑ

Πονεμένη μαρκησία
Πούχει  έρθει απ' την Ασία
Στην ανάγκη μου θυσία
Σάν Αγία η σαν Οσία.

Τα κολιέ της διαμαντένια
Στο μυαλό της μία έγνοια:
Ολο χάρη κι όλο ευγένεια
Να μου κόψει τ' άσπρα γένια.

Κουβεντιάζει υψηλοφώνως
Κι όταν δει πως είμαι μόνος
Πλησιάζει-και ο Χρόνος
Της χαράς μου δολοφόνος.

Ω, καλή μου σεις κυρία
Τον λαθών σας η σωρεία
Κι η μεγάλη σας μωρία
Η δική μου τιμωρία.

Ω κυρία είναι κι άλλοι
Παραπέρα πιό μεγάλοι
Να τους φέρει λίγη ζάλη
Της γλωσσίτσας σας το χάλι.

(συγκέντρωση Δουκάκη, Λος Άντζελες)