ΕΝ ΣΠΑΡΤΗ, ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 1956

Σπάρτη. Ιούλιος. Μεσημέρι. Έξω ο ήλιος πυρπολεί.
Τη λαφριά της έχει βάλει η πολιτεία περιβολή
και πουλάει το κορμί της στον Ευρώτα για δροσιά.
Έξω καίει, φουντώνει, λιώνει, αναλιέται η δημοσιά.

Το σπίτι όλο ησυχάζει.. Θα κοιμάται ο παππούς.
Η γιαγιά θα ψιθυρίζει μονολόγους μυστικούς.  
Θα πυρώνουνε στον κήπο τα σπυριά κάθε ροδιού
κι ο χυμός θα βράζει τώρα του μελάτου καϊσιού.

Το δωμάτιο μου όμως καταφύγιο δροσερό
κι όσοι ζήσανε στη Σπάρτη μια φορά κι έναν καιρό
είναι τώρα εδώ μαζί μου κι ο καθένας αρχινά
τη δική του ιστορία να μου λέει σιγανά.

Και μαθαίνω απ' την Ελένη ότι πόθος εκείνης
η ιδέα μιας περιπέτειας ήτανε θαλασσινής.
Και μου λέει ο Λεωνίδας πως στους δρόμους τριγυρνά
και τους νόμους καταριέται που τον στείλαν στα Στενά.

Ένα όχημα περνάει και στριγγλίζουν οι τροχοί.  
Η στριγγλιά τους σαν σειρήνα στο δωμάτιο αντηχεί.
Μια στιγμή της ησυχίας χαλαρώνεται η πυγμή.
Ένας σφάλαγγας τρυπώνει μες στου τοίχου μια ρωγμή.  

Στο τραπέζι πάνω στήσαν οι θεοί ένα ναόν
και σχεδιάζουν νίκη Τρωών και χαμό των Αχαιών.
Αλλά γνώμη ίσως αλλάξουν μέχρι αύριο το πρωί.  
Φέρτε νέκταρ, αμβροσία… α! τι Τρώες τι Αχαιοί…