Στην κυρία Ντίνα για να καταλάβει ότι με στενοχωρεί όταν μου δίνει πράγματα.

ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ

Αφού με πρόζα είδα κι αποείδα
πως θα μπορέσω να σας πείσω
δε μένει πια παρά με στίχους
όσο μπορώ να προσπαθήσω.

Λοιπόν κυρία Ντίνα σας αρέσει
να υποφέρουν οι ανθρώποι
ως υποφέρει το καημένο
που τα παιδιά χτυπούνε τόπι;

Γιατί υποφέρω αν πάρω κάτι
δίχως γι αυτό να ’χω πληρώσει.
Γιατί δεν ξέρω: χαζομάρα;…
…υπεροψία έχω τόση;…

Θέλετε να ’χω άγχος όλη μέρα;
Θέλετε στο κρεβάτι όταν γέρνω
να ’χω εφιάλτες; Τότε δίνετέ μου..
Εγώ όμως -σας το λέω-δεν θα παίρνω!

Ό,τι δεν έφτιαξα δεν είμαι άξιος
να το ’χω. Κι απ’τη ζήση μου το σβήνω.
Του «πάρε»-δυστυχώς- παιδί δεν είμαι.
Μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει είμαι του «δίνε»!
-----