Ο ΕΡΩΣ ΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑ

Έχω ένα σκυλί που έξω βρίσκεται
Απ’ το σπίτι του όλη τη μέρα
Τους διαβάτες τρόμο γεμίζοντας
Και γαυγίσματα τον αέρα.

Να διαβεί δε γίνεται ανθρωπος
Δίχως άγρια να τον γαυγίσει
Και τα δόντια του φανερώνοντας
Να γυρεύει να τον ξεσχίσει.

Και καλή αν κανείς έχει πρόθεση
Και φαί κανείς αν του φέρνει,
Δε μετράει για κείνο τίποτα:
Του κυνήγου πάντα τον παίρνει.

Τρομερό, γοργό κι αεικίνητο
Υλακτάει, τρέχει, δαγκώνει
Και απ’ όσους περνούν κανένας τους
Στο σπιτάκι κοντά δεν ζυγώνει.

Και σε κάθε μικρή ανάπαυλα-
Όταν ανθρωπος δεν περνάει-
Γλυκά βλέποντας μες στο σπίτι του
Την ουρά με χαρά κουνάει:

Μέσα εκεί, θωρεί, στην ασφάλεια της
Μία γάτα κουλουριασμένη
που με σκέπη της τη φροντίδα του
μεγαλώνει ευτυχισμένη.