ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ
(Ιλιάνα Τρίπολη 2004)

Λοιπόν να σου πω τι ακριβώς έχει γίνει.
Είναι που αγάπη δεν είχα ποτέ μου
και είναι που δίχως αγάπη οι καρκίνοι
κι αυτοί κι η ζωή τους πηγαίνει χαμένη.

Και είναι που να! για ν' αντέξω να ζήσω
στη σκέψη έψαχνα, στη φαντασία,
κάτι να βρω και με κείνο να χτίσω
μια αγάπη με βάθος-μια αγάπη μ' αξία.

Σε σένανε τώρα ολόκληρο εβρήκα
έτοιμο να 'ναι ως μ' αρέσει το κτίσμα
μαύρα ματάκια με ανείπωτη γλύκα
στόμα ένα τόξο με βέλος το πείσμα.

Κι ας μη μ' αγαπάς-κι αυτό ας πονάει
ένα όνειρο είσαι-και τ' όνειρο, λέω,
θέλγει, μαγεύει, μα δεν αγαπάει
κι ας είναι όσο θέλει γλυκό και ωραίο.

Γι αυτό πάντα έρχομαι σε σε κάθε λίγο:
ζητώ απ' τον πλούσιο τον πύργο να πάρω
κάτι-ένα νεύμα, μια λέξη πριν φύγω,  
μια πέτρα μικρή να πετάξω στο Χάρο.

Μ' αυτά της Αγάπης τον Δράκο γελάω
έτσι κι εμένα γελάει Εκείνος.
Μα έτσι μπορώ κι έστω αργά προχωράω.
Αλλιώς δε γινότανε-είμαι καρκίνος.