ΛΥΠΗΜΕΝΗ
(σκηνή ξενιτιάς)

Φωτογραφία απέναντί μου
Στέκει στον τοίχο κρεμασμένη  
Εκστατική κι αγαπημένη
Βάλσαμο σκέψης αποδήμου.

Ένα τοπίο νησιού Πατρίδας
Κομμάτι Χώρας-το λιμάνι.
Όπου να δει το μάτι φτάνει
Φως απ’ τον λύχνο της ελπίδας.

Όπου τ’ αυτί μπορεί ν’ ακούσει
Γέλια, χαρές, φωνές, τραγούδια  
Και πολυχρώματα λουλούδια
Που και σε πέτρες πάνω ανθούσι.
 
Σπίτια κάτασπρα από ασβέστη
Χρυσή λαμπράδα στον αέρα
Ηλιογιορτή κάθε ημέρα
Κάθε στιγμή Χριστός ανέστη.

Μες στο χαρτί χιλιάδες μάτια
Μ’ αποζητούνε-με φωνάζουν.
Αλλά αλμυρά νερά σκεπάζουν
Του γυρισμού τα μονοπάτια.

Φωτογραφία κρεμασμένη
Στέκει στον τοίχο απέναντί μου.
Κι ειν' το τοπίο της ερήμου.  
Κι ειν' η θωριά της λυπημένη.