ΔΙΩΝΗ

Οι μαστοί της
πλατυβάσιοι και πληθωρικοί
γάλα γεμάτοι για κάθε τι πεινασμένο.

Βαριά βήματα τραντάζοντας τη γη
τα πέλματά της περπατώντας ξανοίγουν.

Γελάει κι έρχεται Άνοιξη.
Ερωτεύεται
και οι άνθρωποι ερωτικούς
τρέχουν συντρόφους να 'βρουν.

Στη θάλασσα. Εκεί ζει και αγαπάει.

Και η θάλασσα
νερό δεν είναι
αλλά το σπέρμα του Σύμπαντος,
καθώς αυτό
ερωτεμένο,
με το τεράστιο πέος του,
στης Διώνης τον κόλπο προσβλέποντας
εκχύνει.