ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΑ

Η τελετή έφτασε στο τέλος της
Οι ιερείς θυσίασαν τα σφάγια
Η μάγισσα μας έδειξε μες απ' το βέλο της
Ολα όσα γνώριζε τα μάγια.

Οι χορευτές χορέψανε του έρωτα
Τον άφταστο χορό τον λιγωμένο
Και με κρασί εμέθυσε ανέρωτο
Το πλήθος που ήταν γύρω μαζεμένο.

Τώρα τα κόκκαλα ακόμα καίγονται
Στη στάχτη της φωτιάς την πυρωμένη
Κι όλοι-μαζί κι οι ιερείς- ορέγονται
Τη σάρκα σου να δουν την ξαναμμένη.

Έλα λοιπόν θεά που παραμόνευες
Την ώρα η τελετή να τελειώσει
Τη γύμνια σου που μόνη-έλα-εθώπευες
Αστηνε να μας δει-να μας θαμπώσει.

Έλα στο ηδονικό σου το φανέρωμα
Να ορθώσουν τα μονάχα μας τα φύλα
Ελα να σιδερέψει το ήπιο κέρωμα
Έλα τα δόντια σου να σκίσουνε τα μήλα.

Ολα τον ερχομό σου ετοιμάζανε
Τη θεία σου ποθούσαν παρουσία
Οι ιερείς τα ζώα που εσφάζανε
Σε σένα τα προσφέρουνε θυσία.

Ελα θεά που μόνη μας απόμεινες
Ελπίδα κι ασχολία μας μονάχη
Θεά που τόσα χρόνια μας επρόδινες
Και μας εχώριζε η αμάχη.  

Ελα και λάμψε στα σκοτάδια μας
Το αχνό σου φως για μας σαν ήλιος
Γίνε στην ύπαρξη την άδεια μας
Για τον κισσό ο,τι ειν' ο στύλος.

Θεά γλυκιά θα σε λατρέψουμε
θα ξεφαντώσουμε μαζί σου   
Και με κανένα δε θα στέψουμε
"Οχι" την όποια απαίτησή σου.

Σβήνει η φωτιά. Τα πέπλα μέριασε
Που σε κρατούν και φανερώσου.
Σβήνει η φωτιά. Έλα και ταίριασε
Με τα φτερά μας το φτερό σου.

Οι τελετάρχες ξεκρεμάσανε
Τα λαμπερά τους τα στολίδια
Ο,τι ωραίο ετοιμασάνε
Χωρίς εσέ πάει στα σκουπίδια.

Έλα κυρά και διπλατσάλωσε
Τη βαρετή την προσμονή μας
Έλα κυρά μου και δυνάμωσε
Την που αργοσβεί πνιχτή φωνή μας.

Στ' αργοταξίδευτο καράβι μας
Ελα, και σβήσανε τα φώτα
Ελα και άδραξε τα πάθη μας
Και μέρεψέ τα όπως πρώτα.

Κι όπως το ρυάκι μες στο χείμαρρο
Πέφτει και χάνεται κι εκείνο
Ετσι κι εγώ θυσία στον ίμερο
Τον άδραστό σου θε να γίνω.

Η ώρα φεύγει. «Πάει-επέρασε-
Δε θάρθει» όλοι λεν και φεύγουν.  
"Δε θάρθει", λένε, "πια εγέρασε"
Και τα εργαλεία τους μαζεύουν.

Μα τη χαρά την τελευταία μου
Εγώ μονάχη δε θ' αφήσω.
Κάθε φορά και πάντα νέα μου    
Είναι όταν θα σε συναντήσω.

Θα κάτσω εδώ, μόνος, στις λάμπουσες
Τις στάχτες πάνω, μες στο σκότος
Γιατί το ξέρω πως μας άκουσες
Και θα ’μ’ εγώ λάτρης σου πρώτος.

Κι όταν θαρθείς συ μόνη υπάρχουσα
Μέσα στον κόσμο μου οπτασία
Θάναι ποτέ σαν να μην άκουσα
Πριν τη γλυκιά σου μελωδία.  

         -------