ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Τετάρτη, 28 Ιανουαρίου 2015

Τρεις μέρες τώρα
το σώμα μου έχει μελανιάσει απ’ τα τσιμπήματα.

Η μάνα μου ήταν μοιχαλίδα.
Μ’ έκανε με τον Λένιν.

Κι από τη γέννα μου ήμουν ο παράξενος,
ο άξεστος,
ο ακοινώνητος.

Και η κακή μου μοίρα
σε φασίστες ανάμεσα μ’ έριξε να ζήσω,
στου λύκου το στόμα ίσα μέσα.

Χρόνια πολλά επέρασα εκεί.
Με την τραχιά του γλώσσα με ανάδευε,
με σύντριβε,
με τσάκιζε.
Στις παρειές του με σφεντόνιζε,
με συμπίεζε στην υπερώα του,
επάνω με πετούσε στων δοντιών του το φραγμό.

Με τον καιρό ανάπτυξα αντισώματα στις κακουχίες.
Και για τα δύσκολα είχα βρει τη Φινλανδία μου:
την Τελική Αύλακα.

Για τα δόντια του ήμουνα σκληρός.
Έτσι μπόρεσα να επιζήσω.
Και ούτε με κατάπιε. Ο οισοφάγος του δεν με χωρούσε.

Και σε όλα αυτά
και ύστερα από τόσα χρόνια
έξαφνα
ένα δρεπάνι ήρθε και σύριζα
του λύκου εκλάδεψε τα δόντια.

Κι ακούω τώρα γύρω μου
ενώ Γενάρη έχουμε, φωνές Οχτώβρη.
Και βλέπω πρόσωπα στο εκράν ανθρωπινά.
Και γλώσσα πια καμία δεν με ταλανίζει.

Και τόσο έχω στην κλεισούρα μέσα ζήσει
και μ’ αντισώματα έχω τόσα ποτιστεί
και τόσο πια δεν πρόσμενα κάτι καλό
που λέω δεν μπορεί, ένα όνειρο ειν’ αυτό που ζω
καθώς στο καταφύγιο
της Τελικής μου Αύλακας κοιμάμαι.

Και τσιμπιέμαι τρεις ημέρες τώρα.
Και το σώμα μου
το έχω μελανιάσει απ’ τα τσιμπήματα.

Να τολμήσω να ξυπνήσω για τα καλά ή μήπως
αν ξυπνήσω
εκτός των άλλων
κι οι μελανιές απ΄ τα τσιμπήματα θα με παιδεύουν;