ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΖΑΪΡΑΣ, ΤΟΥ ΣΚΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΝΕΛΛΗΣ

Ως τον δρόμο της ζωής σου ετραβούσες
μαχαιριά του θανάτου στον κλείνει.
Και ξερόφυλλα εκεί όπου ανθούσες.
Και χαρά όπου σκόρπαες, οδύνη.

Ζωντανή λαμπερή και δροσάτη,
και ξυπνή και καλή κι όλη χάρη,
κάθε ανθρώπινο έτερπες μάτι
σε Τολό, Ίρια, Ασίνη, Βιβάρι.

Και στιγμή ούτε μια δεν στεκόσουν-
μόνο έτρεχες όλο, πηδούσες...
Κι όλος ήταν ο κόσμος δικός σου.
Κι αθωότητα εντός του σκορπούσες.

Μα ως τίποτα ωραίο δεν πεθαίνει
μόνο αχάλαστο στέκει απ’ τον Χρόνο
και για πάντα η ιδέα του μένει
καθώς άνθος σ’ αμάραντον κλώνο,

έτσι εσύ σ’ άλλη τώρα μια Πλάση,
ζωντανή πιο από πριν, τριγυρίζεις.
Και πια τίποτα δε θα χαλάσει
τη ζωή που εκεί πέρα γνωρίζεις.

Με αγάπη και συ μας θυμάσαι.
Και τη Νέλλη πιο πάνω  απ’ όλους,
μακριά που σε δίδαξε να ’σαι
από μίση, κακίες και δόλους.

Κι απ’ όπου είσαι, ανεξίκακο πλάσμα,
Γεφυρώνετε εσύ και η Νέλλη
Των δυο κόσμων σας το άπονο χάσμα
Με αγάπης αμάραντα βέλη.

(Βιβάρι, 2006)