ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Τα κρίματά μου στη γη αν μέναν θα 'ταν σωρό.
Αλλά δε μένουνε μα πετάνε.
Φτερά λες έχουνε ανεβαίνουν στον ουρανό
και κει ανέμελα τριγυρνάνε.

Μα όταν βρέχει έρχονται πάλι με τη βροχή
τα περασμένα τα σφαλματά μου.
Κι είναι καθένα μες στην ψυχή μου σαν μια αμυχή
κι ένα βελόνισμα στη χαρά μου.