ΣΤΙΣ ΞΈΝΙΑ ΚΑΙ ΧΟΥΛΙΑ
(για να θυμούνται τη βραδιά της εικοσιεφτά του Απρίλη 2009, που ένας στιχοπλόκος τις είδε καθισμένες σε ένα παγκάκι κάποιου δρόμου της πόλης)

Αχ! βρε Ξένια κι αχ! βρε Χούλια!
Πόσο είσαστε μικρούλια-
πέντε αν φορές μικρύνω
τότε ίσος σας θα γίνω!..

Αχ! βρε Χούλια! κι αχ! βρε Ξένια!
Τι μαλλάκια μεταξένια!
Τι μουτράκια εξυπνούλια!
Αχ! βρε Ξένια! κι αχ! βρε Χούλια!..

Στ' Ανοιξιάτικο το βράδυ
λαμπρομάτικα αστεράκια!
Μες στου Ζέφυρου το χάδι
δυο δροσά κι αγνά φιλάκια!

Δίνουν γέλιο, δίνουν χάρη,
πεθυμιές ξυπνούν κι ελπίδες
δίνουν άστρα και φεγγάρι
και χρυσές σκορπούν αχτίδες!

Κι αν ειπείς για το σχολείο,
ποιος απόψε το θυμάται;
Μες στο βράδυ αυτό το θείο
η φτιαχτή Γνώση κοιμάται.

Τώρα η Άνοιξη δασκάλα  
Και σχολειό είναι η φύση!
Κι η Χαρά κρασιού μια στάλα
στης Αγάπης το μεθύσι!

Αχ! Βρε Ξένια! κι αχ! βρε Χούλια!
Κι αν ο Αυγερινός κι η Πούλια
σας κοιτούν και δεν προβαίνουν
κι απ' τη ζήλεια τους πεθαίνουν,

η απορία όμως για ταίρι
στο μυαλό πάντα θα μείνει:
η Άνοιξη σας είχε φέρει,
ή εσείς φέρατε Εκείνη;