Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ ΜΟΥ

Οί γάτες δεν πρέπει να πεθαίνουν απόγεμα
την ώρα που η μέρα μεθάει την πλάση.
Οι γάτες-ο νόμος της ζήσης τους έτσι έπρεπε να 'ναι-
προτού από τον κύρη τους δεν πρέπει να πάνε.

Οι γάτες, την τέχνη, τη χάρη, τα χάδια τους
και ό,τι στην άδολη κλείνουνε μέσα ψυχή τους
θα έπρεπε όλα στο φως να τα δώσουν
στο χώμα προτού για τον αιώνιο τους ύπνο
ξαπλώσουν.

Και πού να την κλάψω; Σ' αυτής την αγκάλη
που μήνες προτού μου την είχε δοσμένη;
Θα είναι σαν πάνω σε πέτρα να κλαίω.

Σ' εκείνης το χέρι ακουμπώντας
που μπρος της η γάτα μου έσβησε;
Αυτή θα γελάει.

Κλεισμένος μονάχα στα ίδια μου μέσα τα χέρια
σαν άλλου να ήσαν
πικρά να την κλάψω μπορώ.

Μα πέθανε;.. Τότε
τι είναι το άσπρο εκείνο
που κάτω από τ’ άστρα της νύχτας
στου δρόμου το γκρίζο βαδίζει;
Κι αυτό τι να είναι που κάποια πρωινά
στον κήπο να τρέχει το βλέπω,
να σταματά
σε κάτι το μάτι στηλά να καρφώνει,
να ορμάει μετά
και μ’ ένα σε λίγο στο στόμα πουλί να το βλέπω μπροστά μου;

Και τι το απαλό είναι κείνο
που πάνω στα πόδια μου τ' άσπλαχνα τρίβεται
και οκνά, ή με νάζι, ή σπρωγμένο από πείνα
γλυκά νιαουρίζει;

Τη γάτα μου την αγαπάω.