ΚΑΠΟΤΕ

To χέρι που έτσι άγνωστους μας έχει εδώ πετάξει
ποια υπηρετούσε δύναμη-σε ποιαν υπάκουε τάξη;
Κι είχε σκοπό κανένανε ή έτσι τάχα ασκόπως
να ’ναι για μας πικρή γωνιά έκανε κάθε τόπος;  

Ξένοι στη γη επάνω αυτή, ξένοι στο σύμπαν όλο
στης ύπαρξής μας ξένοι εμείς το ψέμα και το
δόλο.
Ξένοι ως και για το θάνατο που όλο μας πεθαίνει  
ξένοι στον ήλιο και στο φως-στην ίδια ουσία μας ξένοι.

Δικοί σε ποιου άρα σύμπαντος το μέτρο και την κλήρα;
Σε ποια βουλή γνώριμοι εμείς; σε ποιαν οικείοι
μοίρα;
Πουλιών ποιανών τάχα φτερά φτερά θα ’ναι δικά
μας;
Ποιου νου αλαφροπέταγμα; Χαρά ποια-ποια χαρά
μας;

Αν κάτι υπάρχει πιο βαθύ από του νου τα βύθη
αν κάτι υπάρχει πιο πικρό απ’ του έρημου τα στήθη
οτην παντοδυναμία του τάχα θα ευδοκήσει
σε κόσμο έναν φιλικό κάποτε να μας ζήσει;