ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Σαν ένα ανάσασμα
Σαν ένα όνειρο
Σαν μια ιδέα.

Κλεισμένοι σ’ ένα ευρύχωρο δωμάτιο
Δύστυχοι άντρες πάνε πέρα δώθε.
Μηχανικά και νευρικά κινούνται.
Πουλάνε, αγοράζουν, τρων, κοιμούνται.

Όλα μπορούν μέσα εκεί να κάνουν
Εκτός απ’ το να ρίξουνε τους τοίχους-
Τοίχους από άσπαστο γυαλί που είναι φτιαγμένοι-
Κάτι που η μόνη τους χαρά θα ήταν.
Γιατί όποτε θελήσουν
Το χέρι τους ν’ απλώσουν στο γυαλί
Μια δύναμη άφαντη  
Πίσω το χέρι τους το στέλλει.

Στην άλλη του γυαλιού πλευρά
γυμνές γυναίκες κατοικούν.  
Παιζογελούν, χορεύουν, τραγουδούνε.
Και τους τοίχους ’γγίζουνε
Αδιάφορες στην αίσθηση ότι κάποιοι
Που έστω να τις αγγίσουνε ζητούν,
τις βλέπουν.

Και ταξιδεύει έτσι όλο το κτίσμα
Ενώ μεγάφωνο ένα αθέατο
Τραγούδια ευτυχίας μελωδεί.

Έτσι.
Σαν ένα ανάσασμα.
Σαν ένα όνειρο.
Σαν μια ιδέα.