ΖΩΗ ΑΠΟΡΟΥΣΑ

Περνώντας μπρος μου η Ζωή-
θα ήταν η ώρα δέκα-
«Κρίμα», μου λέει, « πρωί πρωί
να κλαις για μια γυναίκα…»

Το μεσημέρι ήρθε ξανά
και μου ΄πε «Κλαις ακόμα;..»
Κι είχε τα μάτια γιορτινά
και λουλουδένιο στόμα.

Κι όταν, παιδούλα ακόμα πες,
με αποχαιρετούσε,
«…Για ποια χαμένη αγάπη κλαις;»
ρώτησε ενώ γελούσε.

Κι εγώ με μάτια πια σβηστά
Και χείλια μαραμένα
«Για σε», της λέω ψιθυριστά,
«κλαίω Ζωή! Για σένα…»