Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

-Κύριε Μητσοτάκη μου πώς σούρθε στο τσερβέλο
Και με το άστε ντούε σου και με το έτσι θέλω
Ξάφνω το αποφάσισες να πας στην Ουκρανία;
Ή μήπως και για πόλεμο σ’ έπιασε νοσταλγία;

Δε φτάνει που της έστειλες όπλα με το τσουβάλι
-του Δυτικού τσερβέλου σου απόδειξη το χάλι-
Έπρεπε και ο ίδιος συ να πας αυτοπροσώπως-
Τη δουλική σου διαγωγή να δείξεις παντοιοτρόπως;

Δε σκέφτηκες ότι μπορεί ο Πούτιν να θελήσει
Μ’ ένα του μπαμ ό,τι  έκανες γι αυτόν να ισοφαρίσει;
Τουλάχιστον εσώρουχα μαζί σου είχες «Μινέρβα»;
Σου είχε βάλει αλλαξιές μπόλικες η Μαρέβα;

Γιατί αν όχι, κάθε μια φορά που ένα βλήμα
Κοντά σου έσκαζε, οσμής απαίσιας ένα κύμα
Δυσάρεστης, θα εισέβαλε στις μύτες όλων όσων
Δίπλα σου στέκαν τιμητές της ασεβείας των Ρώσων,

Με πύραυλο έναν να χτυπούν πρωθυπουργό μιας χώρας
Που ενώ δίχως ενόχληση αφήνουνε προς ώρας,
Σαν έρθει όμως ο καιρός του πυρηνοπολέμου,
Και συ κι Ελλάδα κι Έλληνες, θα πανε κατ’ ανέμου.

-Φίλε μου κύριε Χολιαστέ, σ’ ευχαριστώ τα μάλα
Της ποίησης την άπονη που πήρες την κουτάλα
Και  το καζάνι εβάλθηκες πάλι ν’ ανακατέψεις
Της Πράξης, με την ευωδιά της φτερωμένης Σκέψης.

Γι αυτό κι απάντηση εγώ αμέσως θα σου δώσω,
Που μα τον Άγιο Τρύφωνα, κι εγώ το θέλω τόσο-
Τώρα που αντιπολίτευση κανένας δεν μου κάνει,
Μελαγχολία ξέρετε απ’ αυτό φορές με πιάνει.

Λοιπόν να γιατί πήγα εγώ στην Ουκρανίδα χώρα:
Ξέρετε κύριε Χολιαστέ ότι δυο αιώνες τώρα
Η Ελλάδα υποανάπτυκτη ήταν και είναι ακόμα.
Σαν όπως ένας ασθενής που ευρίσκεται σε κώμα.

Για να φτιαχτεί η Ελλάδα μας γκρέμισμα θέλει όλη
Κάθε χωριό, κωμόπολη, μικρή ή μεγάλη πόλη,
Και χτίσιμο από την αρχή. Ποιος όμως θα τολμήσει
Να πάρει τέτοια απόφαση-όλα να τα γκρεμίσει;

Κανένας, Και ιδού εγώ, με τόλμη και σοφία
Την από άλλους άπαρτη πήρα πρωτοβουλία
Να κάνω την Ελλάδα μας σύγχρονη μία χώρα,
Βήματα κάνοντας σοφά, γοργά και πρωτοπόρα.

Αλλά κουτός θα ήμουνα να βάλω γκρεμιστάδες  ΄
Να ισοπεδώσουνε το παν με αξίνες και κασμάδες.
Γι αυτό και με τους Ουκρανούς έπιασα εγώ φιλίες,
Κι υπέρ της παίρνω πάντα εγώ τόσες πρωτοβουλίες.

Και εξηγούμαι: όταν αυτός ο πόλεμος τελειώσει
Κι αρχίσει ο πυρηνικός, κοντά στο νου κι η γνώση
Πως η Ρωσία δεν θ’ αρκεστεί την Ουκρανία να χάσει,
Αλλά κι όλες τις φίλες της τις χώρες θα χαλάσει.

Και βέβαια και τη χώρα μας. Σε μία μέρα μόνο
Συντρίμμια όλη θα γενεί. Τότε δε χάνω χρόνο,
Και, πλέον, με δικαίωμα το χτίσιμο αρχίζω
Και σε δυο χρόνια την καινούργια Ελλάδα ξαναχτίζω.

                       ---