ΤΟ ΡΟΖ ΚΟΡΙΤΣΙ

Γυρίζαμε από μια δουλειά τόσο μικρή
Που ακόμα ανέβαινε ο ήλιος.
Λίγα αυτοκίνητα στον ίσιο δρόμο
Με τα μοντέρνα σπίτια και τους πλούσιους κήπους.
Ωραία δέντρα δεξιά κι αριστερά.

Η πάχνη η πρωινή είχε μόλις διαλυθεί.
Ο Γκρέγκορυ εσφύριζε χαρούμενα
Με το ’να μόνον χέρι οδηγώντας.
Τρέχαμε με τριάντα μίλια και σκεφτόμασταν
Πόσο ξεκούραστη  θα ’ταν η μέρα αυτή.
 
Κι ενώ βρισκόμαστε στο πιο ψηλό σημείο
Του  Coldwater Canyon
Στο δεξιό του δρόμου μέρος,
Ένα κορίτσι!

Ένα κορίτσι διάφανο.
Κρυστάλλινο.   
Μ’ αντίς για φλέβες  μάρμαρου νερά,
Μ’ ερωτοτράγουδα στη θέση των ματιών,
Και μ’ αραχνόφαντο ένα ροζ ντυμένο φόρεμα.

Όταν το είδα
Τα ονειρώδη χέρια του
Όπως φτερά είχαν απλωθεί
Γυρεύοντας τους ώμους να τυλίξουν
μ’ ένα μικρό, πλεχτό, γλυκό ροζ χρώμα σάλι-
χρώμα ίδιο με το αέρινο το φόρεμα.

Απ’ όνειρα τα πόδια του φτιαγμένα κι από ρόδα-
Όνειρα ροδοκάμωτα και ρόδα ονειρεμένα
Και δεν πατούσαν λες στη γη

Μια ύπαρξη που διάβηκε τα σύνορα του ωραίου
 Κι αιθέρια ήρθε κι άυλη και στάθηκε μπροστά μας.
 
Άφωνος τήνε κοίταζα και τήνε βλέπω ακόμα:
την ροζ επιδερμίδα της, το ροζ μικρό της στόμα…  

Βέβαια παραλογίστηκα.
Ένα παιχνίδι ήταν αυτό που ’πλασε η φαντασία.  
Κορίτσι αυτό δεν ήτανε-μια οπτασία ήταν.
Κορίτσι αυτό δεν ήτανε-ήτανε πλάσμα ένα
Που άπό ’να ροζ εξέφυγε ανθένιο παραμύθι.

Τέτοια κορίτσια ιδανικά η Φύση δεν τα πλάθει.

Όλα εξηγούνται έτσι δα.
Μία φευδαίσθηση ήτανε
Κι ένα ονείρεμα απ’ αυτά
Που πλέκει κάποια ανάγκη-

Ήταν η ώρα πρόσφορη,  
Η μέρα ήταν εμπρός μου,  
Τα μάγια τους εφόρεσαν
Οι πόθοι μου οι χρυσοί
Και την αέρινη έπλασαν-
Την άυλη μορφή.

Βέβαια. Ή εξήγηση
Δεν γίνεται να ’ναι άλλη.
Τέτοια κορίτσι δεν μπορεί
Να υπάρξουν-είν’ αστείο.
Ένα παιχνίδι μοναχά
Μου ’παιξε η φαντασία.

Το μόνο που στην άποψη
Αυτήνε δεν ταιριάζει
Είναι που ο ήλιος άψυχος    
Την άγγιζε και κρύος,       
Κι όταν την άφηνε ήτανε
Ζεστός κι ευτυχισμένος.