ΖΉΤΗΜΑ ΜΕΣΤΏΜΑΤΟΣ
(ή Ο ΣΟΦΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΔΡΌΣ ΜΑΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΜΑΣ)

Όλα τα πράγματα στη γη αργούνε να μεστώσουν
και τον που έχουν προορισμό στη γη να ξεπληρώσουν.
Η ρίζα αργεί οδυνηρά να δώσει ανθούς και κλώνια.
Για να γενούν βασίλισσες θέλουν καιρούς τα πιόνια.
Με μιας μόν’ ώρας χιόνισμα τα όρη δε θ’ ασπρίσουν
και τα κορμιά θέλουν καιρό απ’ τον ήλιο να μαυρίσουν.
Θέλει καιρούς τα κάρβουνο για να δεθεί διαμάντι.
κι η Ποίηση δεν δόθηκε αδάκρυτα στον Δάντη.
Το μπουμπουκάκι όσο γλυκό, μ’ ακόμα δε μυρίζει.
Ο ήλιος ο κρύος το πρωί, το γιόμα τσουρουφλίζει.
Ο σκύμνος παίρνει τέρμινα ως να μεστώσει λιόντας
και η σοφία για να ’ρθει γερνάει περπατώντας.
Αχ! θέλει πάτημα πολύ να δώσει η ρόγα μούστο
κι οι κοπελιές πίκρα πολλή ως να μεστώσουν μπούστο.
Θέλει αστραπές ο ουρανός; Όχι ως να συννεφιάσει.
Και δίχως ίδρωτα κανείς ψωμί δε θα χορτάσει.
Για να φουσκώσει ποίημα ψυχής προζύμι θέλει.
Κι η αγουρίδα με καιρούς γλυκό θα γίνει μέλι.
Ε! Έτσι είναι κι οι Πρόεδροι σ’ όποιες Δημοκρατίες:
Την πείρα θέλουν από δυο τουλάχιστον θητείες
για να μεστώσουν και να πουν τα λόγια τα σοφά τους
που τύφλα οι δέκα εντολές να έχουνε μπροστά τους.

Έτσι λοιπόν και ο σοφός κι έντιμος πρόεδρός μας
που έτρωγε χρόνια ως βουλευτής και ως πολιτικός μας
κι απ’ το φαί μεγάλωσε κι έπηξε το μυαλό του
κι αντάξιο έγινε πολύ ενός Πολίτου Πρώτου,
είπε: «όλοι ξέρουμε γιατί εδώ έχουμε φτάσει-
που λίγο έλειψε να ’χαμε των πληρωμών μας στάση»,
πως «πρέπει να συλλάβουμε κάθε φοροφυγάδα
να σώσουμε αν θέλουμε την έρμη την Ελλάδα»,
πως «πρέπει στις συναλλαγές να έχουμε διαφάνεια»,
και με σοφία περισσή κι ορθοφροσύνη σπάνια,
το «πόθεν»,το «έσχες», δήλωσε, πως «πρέπει ν’ ακλουθάει».

Αλήθεια η σοφία του σκληρά καρύδια σπάει!-
Πού οι έλληνες να ξέρανε όπως αυτές σοφίες!…
Ακόμα κι οι αχώριστα Ενωμένες Πολιτείες
Που ως γνωστόν απόθεμα σοφίας δεν έχουν διόλου,
Στ’ άκουσμα των πρωτάκουστων ρήσεων του Καρόλου,
Μεγάλη μία ένιωσαν να τους κατέχει λύπη
Που απ΄τον Λευκό τον Οίκο τους μια τέτοια διάνοια λείπει.

Και πράγματι άλλο ποιο μπορεί μυαλό στην οικουμένη
τόσο να βλέπει καθαρά; Σε ποιον είναι δοσμένη
τέτοια ικανότητα- με δυο ή τρεις εκεί φρασούλες
τόσα πρωτάκουστα να λέει που ευθύνης αναγούλες
να φέρνουν κι εντιμότητας σ’ αυτόν που τις ακούει;
Ω! καμπανούλες ηχηρές τόσο ποιος άλλος κρούει!..

Αλλά γι αυτό και Πρώτο μας τον κάναμε Πολίτη
και στο Λευκό τον βάλαμε-που λεν κι οι ΗΠΑ-σπίτι-
ώστε απερίσπαστος εκεί να σκέπτεται αδιακόπως
που ό,τι εν τέλει και να πει να μη το λέει ασκόπως,
μα να ’ναι αυτό  μιας χτίσης νιας το στέριο αγκωνάρι
που όλα θα φέρει τα καλά και τα κακά θα πάρει.

Όχι, να μη κανείς θαρρεί πως άδικα πληρώνεται
(δηλαδή τι πληρώνεται, απλά χαρτζιλικώνεται).

Λοιπόν, οι χαμερπείς εμείς ας μεταρσιωθούμε
από τα λόγια, που-όλβιοι!-τύχη έχουμε ν’ ακούμε,
και ας δημιουργήσουμε την ευτυχή Ελλάδα,
αντί να πούμε: «Χέστηκε στ’ αλώνια η φοράδα…»