ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ο ΛΑΌΣ ΜΟΥ

Να φωνάξω σε ποιον και ν’ ακούσει
τη ντροπή που στα στήθια μου κλείνω;
…Στο κενό θα την πω κι ας γνωρίζω
πως ματαίως μιλώ και σε κείνο:

«Το λαό μου οι φαύλοι τον κλέβουν.
Με άθλιους νόμους οι ίδιοι που φέρνουν
τον πετάνε στη λάσπη δεμένον
κι ό,τι έχει στις τσέπες του παίρνουν.

Τον λαό μου οι φαύλοι ονειδίζουν.
Με υποσχέσεις που δεν τις τηρούνε
τον χορταίνουνε, κι έτσι πρησμένον,
για κοιλιόδουλο τον τιμωρούνε.

Τον λαό μου οι φαύλοι πιο φαύλον
απ’ ό,τ’ οι ίδιοι τον έχουνε κάνει.
Και αυτός όλο κάτω τραβάει-
σκόνη γίνεται ό,τι κι αν πιάνει.

Λαέ κούφιε, λαέ κοιμισμένε,
μιαν υπόκλιση ακόμα και χάσου!
Και στον Άδη ζητούν Μαριονέτες:
στάδιο κι άλλο λαμπρό να! μπροστά σου!»
                               -----



ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΡΧΗΓΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ-
Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ
(επί Παπούλια)

Και είναι απορίας άξιον πώς,
ο πρώτος ο πολίτης μας εγκρίνει
τα μέτρα που δε θέλει ο Λαός;
(…και άραγε το θέμα έτσι κλείνει;..)

Καλά , ο Λαός δεν είναι ο Παπούλιας;
Δεν είναι αυτός ο πληρεξούσιός Του;
Πώς χούγια γίνεται να έχει Πούλιας
αντίς να είναι ο Αυγερινός Του;

Το χέρι το Λαό που προστατεύει
πώς τώρα γίνεται να Τον χτυπάει,
και όσους τον σκοτώνουν να χαϊδεύει,
να τους καλόχει και να τους φιλάει;

Ο Πρόεδρος φρενάρει τους πολίτες
ή δυνατά το γκάζι σανιδώνει-
σπρώχνει στη δυστυχία τους ψωμοζήτες
ή την αντίστασή τους δυναμώνει;

...Τουλάχιστο στα τόσα κούφια έπη
που θ’ ακουστούνε μέσα στο Συμβούλιο
ας ρίξει ο Πρόεδρος και λίγα «πρέπει»-
χωνευτικά για γεύμα ένα λουκούλλειο.

                             -----


ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Οι δημοσιογράφοι μας:

α.
-ΔΕΝ ΛΕΝΕ:
«ο τάδε υπουργός έκλεψε τόσα»,
ΑΛΛΆ ΛΕΝΕ:
«υπεγράφη η σύσταση επιτροπής….»
ή
«ύστερα από σύσκεψη παραγγέλθηκαν τόσα τανκς….»
ή
«ο υπουργός παρεβρέθηκε….κλπ.»


β.
ΔΕN ΛΕΝΕ: « ο τάδε κλέφτης υπουργός ζήτησε από τον πρωθυπουργό να πάει στο σπίτι του για να φάει με την ησυχία του όσα έκλεψε από την τσέπη σου αγαπητέ τηλεθεατή. Ο κλέφτης πρωθυπουργός τον έστειλε στο σπίτι του λέγοντάς του «άντε, καλοφάγωτα»,
ΑΛΛΆ ΛΈΝΕ:  «ύστερα από ανάμιξη του ονόματός του στην υπόθεση… ο υπουργός τάδε υπέβαλε την παραίτησή του στον πρωθυπουργό. Ο κύριος πρωθυπουργός έκανε δεκτή την παραίτηση»


γ.
Και όταν η παραίτηση δεν γίνεται δεκτή,
 ΔΕΝ ΛΕΝΕ: «ο κύριος πρωθυπουργός είπε στον υπουργό που θέλει να παραιτηθεί: κάτσε κάτου ρε, επειδή γράψανε κάτι αράδες μερικές φυλλάδες θες να φύγεις; Με μπαζούκας να τους βαράμε, δεν θα ξυπνήσουν τα κουτάβια ρε συ. Έχει μπόλικο φαί ακόμα ρε. Τι θέλεις, να βάλω κανέναν άλλο που να μην του έχω εμπιστοσύνη και να με καρφώσει; Κάτσε τώρα που τη βρήκαμε, φάε και σταμάτα τις μαλακίες»,
ΑΛΛΑ ΛΕΝΕ : «ο κύριος πρωθυπουργός παρακάλεσε τον κύριο υπουργό να παραμείνει στη θέση του…»  

δ.
Όταν μιλάνε για τους νεκρούς και τους τραυματίες στα τροχαία ή στα εργοστάσια,
ΔΕΝ ΛΕΝΕ: «η κυβέρνηση σκότωσε σήμερα στους δρόμους τόσους , στα εργοστάσια τόσους, και τραυμάτισε τόσους.»
ΑΛΛΆ ΛΕΝΕ: «σε τροχαία ή στα εργοστάσια  την εβδομάδα αυτή έχασαν τη ζωή τους τόσοι… στα  τροχαία δυστυχήματα αίτιο ήταν η υπερβολική ταχύτητα και το οινόπνευμα, στα εργατικά η απροσεξία….»


ΤΟ «ΠΡΈΠΕΙ»

Τι ωραίο αυτό το «πρέπει»!
Ο καθείς αυτό το βλέπει-
σαν ραβδάκι μαγικό
το πικρό κάνει γλυκό.

-Τι θα κάνετε υπουργέ
για το χάλι του ΟΤΕ;
-Να σας πω: ΠΡΕΠΕΙ να γίνει…
και να  γίνει… και να γίνει…

(και αντίρρηση ποιος έχει
πως ο υπουργός κατέχει
τι θα «πρέπει» κάθε μια
να γινότανε φορά…)

 -Κύριε βουλευτά οι φτωχοί
έχουνε πολύ αυξηθεί
τόσο όσο πριν ποτέ…
-Να τι ΠΡΕΠΕΙ αγαπητέ…

Και, η βουλευτική μαφία
αραδιάζει με σοφία
όσα «πρέπει» να γινούν
οι φτωχοί για να σωθούν.

Και κανείς δε λέει τι
«πρέπει» κάθε βουλευτή
ο λαός να τόνε κάνει
πριν εκείνος τον πεθάνει,

γιατί ο έλλην ενοικεί
στις αγκάλες του Μορφέα
κι ως γνωστόν όλα εκεί
μοιάζουν όμορφα κι ωραία.




ΑΣ ΙΔΟΥΜΕ…

Με σταυρό στα σχολεία
η ζωή μας αθλία:
οι μεγάλοι μας κλέβουν
κι οι καημοί  περισσεύουν.

Με σταυρό στη Βουλή μας:
διεφθαρμένοι οι ταγοί μας
και ο κόπος μας πλούτια
στων πλουσίων τα κιούπια.

Με σταυρό στη σημαία:
βρωμερή κάθε Ιδέα
διαφθορά στο Δημόσιο-
ουτ’ ιερό ούτε όσιο.

Για λοιπόν ας ιδούμε
(τι άλλο μένει να πούμε):
μη ο σταυρός αν θα λείψει
καλό κάτι προκύψει;




ΚΥΡΙΕ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
(στον Άδωνι Γεωργιάδη
τον βιβλιοπώλη της Τιβί)

Εκτός απ’ τα βιβλία που διαβάζεις
κι οίησης πλήρης μας παρουσιάζεις,
υπάρχουν Άδωνι βιβλία κι άλλα:
λεπτά, λεπτότερα, μικρά, μεγάλα…

Και όλα εκείνα-τ’ άλλα τα βιβλία-
ταυτότητα δεν έχουνε καμία
με τα δικά σου- άλλες ιστορίες…
άλλες ιδέες και φιλοσοφίες…

Κι ανοίγουνε στα πνεύματα άλλους κόσμους,
απ’ τους δικούς σου εκτός-τους αποκόσμους.
Και αν πασκίζεις να τους αποκλείσεις
αυτοί ’ναι ’κεί όσο κι αν συ γαυγίσεις.

Κι αν θα ’χε απ’ τα βιβλία αυτά κονόμα
κανείς, θα μπόρειγε (και συ ακόμα)
χιλιάδες εκπομπές γι’ αυτά να κάνει
με κέρδη που ο νους σου ούτε που βάνει.

Μη το λοιπόν απόλυτος τόσο είσαι-
μα κι ούτε ίσως να το προσποιείσαι,
γιατί σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις
είσαι Άδωνί μου ήρως βλακείας τόσης…

Τη στάλα των ιδεών όπου πρεσβεύεις
σ’ ωκεανό μη την αναγορεύεις-
μάλιστα που αυτή ’ναι μία στάλα
που μες στου Χτες μουχλιάζει την μπουκάλα...