ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΠΑΡΙΣΙ
Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014

«Θα βγούμε εις τα αγοράς.
Θα βγούμε απ’ το Μνημόνιο.
Θα αυξηθώσιν οι μισθοί.
Θα εκδιώξωμεν την τρόικα.

Και, λαέ μου», έλεγε η δυάς
μετά πολλών επαίνων,
«ταύτα άπαντα θα τελεστούν
μέχρι των Χριστουγέννων.»

Ταύτα εδήλωνε η δυάς
λίαν ευτυχισμένη.
Μα εν Παρισίοις η τριάς
δι άλλα επιμένει.

Κι εκ των τριών ο πρώτος τους
δήλωσε εκ Παρισίων
την κυριαρχία της τρόικας
θρασέως επισείων:

«Δεν υπεσχέθημεν κενά.
Ως τα Χριστούγεννα είπομεν.
Έχετε δίκαιον εις αυτό.
Όμως σταθείτε. Ίδωμεν.

Μπορεί αισίως ν’ αποδειχθεί
ότι εφέτος τ’ άστρι
έφεξε λάθος, κι η Μαρί-
α να ’χει ανεμογκάστρι.

Αλλά κι αλήθεια έγκυος
αν είναι, μπορεί πάλι,
αν και αυτό το απεύχομαι\
θου Κύριε- ν’ αποβάλει.

Οπότε  και Χριστούγεννα
δεν θα έχομεν εφέτος
και παίρνομε παράτασιν
δι εν ακόμα έτος.

Κι αν πάλι η Παναγία μας
τέξει τον Υιόν Της,
δια το προκύψαν ζήτημα
λύσιν εγώ έχω πρώτης.

«Δεν» ένα θέτοντας εμπρός
απ’ ό,τι υπεσχέθην
την νικητήριαν του έλληνος
ευθύς διαλύω μέθην.

ΔΕΝ βγαίνομεν στας αγοράς,
ΔΕΝ φεύγει το Μνημόνιο,
ΔΕΝ θ’ αυξηθώσιν οι μισθοί,
ΔΕΝ διώκομεν την τρόικα.

Κι ούτε ζημία ούτε γαλή.
Και τι ψυχή έχει ένα «ΔΕΝ»;
Βάλτε μπροστά του κι ένα «μη»
κι αμέσως να! κι ένα  μηδέν!

Μηδέν. Τουτέστιν τίποτε.
Γι αυτό σας λέω πως ασφαλώς
πάλι εγώ θα κυβερνώ
είτε έρθει έτσι είτε αλλιώς.»











ΚΛΩΝΤ ΑΝΤΩΝ ΛΙΚΕΡ ΚΑΙ ΧΕΡ
ΤΟΝ ΑΝΤΩΝ ΛΑΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡ.
Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2014

Ήρθε δω ο Κλωντ
γέλασε ο Αντών.
Μίλησε ο Κλωντ
χέστηκε ο Αντών.

«Εσβηστήκανε τα χρέη!»
Κάθε δις και τρία πέη
«Εξεπλύθηκε η ντροπή!»
Κάθε πλύση τρεις ποποί.

«Πάνε πλέον τα Μνημόνια!»
Και χορεύουν τα κοθώνια.
«Πάνε πια τα χρωστικά!»
Και γελούν τα ξωτικά.

«Η Ελλάς πια θα πλουτίσει!»
Κάθε ευρώ κι ένα γ----ι.
«Να! Το τούνελ φέγγει πια!»
Κάθε αχτίδα μια «νυχτιά».

Ήρθε Ελλάδα ο Γιουνκέρ
κι ο Αντών κερνάει λικέρ.
Και πιες πιες ο Κλωντ Γιουνκέρ
βάζει στον Αντών και χερ.
                  -----







ΚΟΛΟΜΒΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ 3-0

Είμαι ανάποδος τω όντι.
Όλοι βλέπουν αδικία,
μα εγώ λέω για την ήττα
ότι άλλη ήταν η αιτία.

Έβλεπα οι κολομβιάνοι
όταν διώχνανε την μπάλα
να πηγαίνει αυτή να έβρει
κολομβιάνα πόδια άλλα,

ενώ όταν οι δικοί μας
έδιωχναν μακριά τη σφαίρα
έβρισκε όχι ελλήνων πόδια
μα επήγαινε όλο πέρα.

Κι είδα ακόμα οι δικοί μας
πως τη μπάλα τη χτυπούνε
όχι κάποιον για να έβρει,
μα να την ξεφορτωθούνε.

Κι ότι όταν προσπαθούσαν
να συνδυαστούνε κάπως
οι κολομβιανοί τη μπάλα
τήνε κόβαν γιαούρτι σάμπως.

(…Των ελλήνων η βεβαιότης
ότι φταίνε πάντα οι άλλοι
κι όχι πως αιτία είναι
το δικό τους άθλιο χάλι!...)

Μόνο ο Σάντος, ως μη έλλην,
είπε αβιάστως την αλήθεια.
Μα τι ξέρουνε οι ξένοι…
σαχλαμάρες… παραμύθια…








ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΕΠΟΛΟΓΟΙ

Μέχρι τώρα είχαμε μάθει
οι πολιτικοί μας όλοι
(πλην ότι μας αλαφρώνουν
το αλαφρό μας πορτοφόλι

βάζοντας το μιαρό τους
στη δική μας χέρι τσέπη),
να μας λένε με μανία
και το τι να γίνει πρέπει.

Κι εκλογές αφού ερχόνται
και για θέση μια που υπάρχει
ευρωβουλευτή ή δημάρχου
είτε και περιφερειάρχη

δέκα υπάρχουν υποψήφιοι,
δεκαπλάσια και τα «πρέπει».
Όποιος έχει αυτιά και μάτια
τους ακούει και τους βλέπει:

Ποια η γνώμη σας κύριέ μου-
πρακτική ποία σας διέπει-
για των σκουπιδιών το πλήθος;
Και ακούς αμέσως: «Πρέπει…»

Κύριε δείνα τι σκοπείτε
για την νεολαία που ρέπει
σε ναρκωτικά και βάλε;
Κι ένα ωραίο παίρνεις: «Πρέπει…»

Να διδάσκουν τα σχολεία
τα μεγάλα αρχαία έπη
ή το σύστημα ν’ αλλάξει;
«Να σας πω αμέσως: Πρέπει…»

Οι πολίτες που δεν έχουν
πάνω απ’ το κεφάλι σκέπη
θ’ αποκτήσουνε μαζί σας;
«Βεβαιότατα! Μα πρέπει…»

Και στο τι να γίνει πρέπει
λογικά όλοι μιλάνε
και τουμπάρουν τους ηλίθιους
που να τους ακούσουν πάνε.

Γιατί απ' το γιατρό τον Γιάννη
ως τη μοδιστρούλα Ντέπυ
όλοι συμφωνούν πως, διάολε
ναι, για όλα κάτι πρέπει!

Και τελειώνουν οι ομιλίες
των υποψηφίων όλων
με το «Πρέπει» αφού γεμίσει
το κεφάλι των χαχόλων.

Και για όλα ένα «πρέπει»
τα προβλήματα υπάρχει
και το λεν περιφερειάρχες,
ευρωβουλευτές, δημάρχοι-

απ’ το αν καλώς η χήρα
φόρεσε το τάδε κρέπι
ως το αν καλώς πουλιέται
στην Ομόνοια το σαλέπι…

Τρώγε λαέ χαζέ τα «πρέπει»
που για λίπος σου πετάνε
ώστε αφού ξαναχοντρήνεις
πάλι να σε ξαναφάνε!









15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ-
ΜΕΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

Δημοκρατίας Μέρα.
Τ’ άλλα όλα κάνω πέρα
και ψάχω να τη βρω
«να ζήσει» να της πω.

Στην τσέπη μου κοιτάζω
άδειο το χέρι βγάζω.
Κοιτάζω στη Βουλή
δεν είναι ουτ’ εκεί.

Πουλάκι με θωρεί
γλυκά μου κελαδεί:
Ψαξ’ τους πολιτικούς μας-
εκεί μας πάει ο νους μας.

Χαρά γεμάτος τρέχω
και μ’ όση δύναμη έχω
τα ρούχα τους εγγίζω
και να τους ψάχνω αρχίζω.

Τα πόδια ψαχουλεύω
αλλ’ άκαρπα δουλεύω.
«Πιο πάνω» τα πουλάκια
μού λεν τα γλυκουλάκια.

Πιο πάνω ανεβαίνω
στα γόνατα πηγαίνω.
«Πιο πάνω» τα μικρούλια
μου λεν τα ομορφούλια.

Τη μέση τους αρπάζω
και μανικά ’ξετάζω.
«Πιο κάτω» μου φωνάζουν
πικρά ως με κοιτάζουν.

Ντροπή γεμάτος μπαίνω
σε δάσος φουντωμένο.
«Λίγο πιο κάτω ακόμα»
μου λένε μ’ ένα στόμα.

Θεέ μου! δεν μπορούνε
ε κ ε ί να εννοούνε!
Κι όμως το εννοούσαν
και το παραεννοούσαν.

Κι εκεί πάντα θα μένει
η δημοκρατία γραμμένη
όσο ο λαός κοιμάται
(και μη μου τον ξυπνάτε…)


ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΕΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΠΟΡΙΑ
(2016)

Πρέπει ν’ αλλάξω ρότα ρε γαμότο.
Δεν πάει πια το πράμα με τη Μέρκελ.
Παιδί γραικός με ούννα δε σκαρώνουν-
Το ’πε πριν τόσα χρόνια και ο Μέντελ.

Η Γερμανία αρχίζει να ρετάρει.
Σε λίγο για προστάτης δε θα κάνει.
Πώς να το πρόβλεπα; Πριν δύο χρόνια
καθένας θα ’πεφτε σ’ αυτή την πλάνη.

Τώρα γοργά πρέπει να έβρω κάποιον
και την κατάσταση να ισορροπήσω.
Με τον Ομπάμα! Ναι! Με τον Ομπάμα
πρέπει ένα ραντεβού γοργά να κλείσω.

Την ευρωπαϊκή πρέπει να δείξω
πως ν’ αποφύγω προσπαθώ παγίδα…
και όλοι έχουν αρχίσει να μιλάνε
πως πάει καιρός πολύς που δεν τον είδα…

Του έχω κάνει κρούσεις μα δε θέλει.
Και όμως, εξαρτάται από κείνον
για πόσο ακόμα εγώ θα συνεχίσω
πρωθυπουργός να είμαι των Ελλήνων.

Και τελευταία οι αμερικάνοι
έχουνε με τους τούρκους ένα γίνει.
Κι αυτός ο Κέρι όλο εκεί πηγαίνει
και όσο και να ’ναι αυτό μου τήνε δίνει.

...Να πάω…,  να συζητήσω για Συρία…,
να δείξω τάχα πως κι εγώ έχω ρόλο
στο έργο «Μέση Ανατολή»…  «Περσία»…
κι όχι πως τραγουδώ μονάχα σόλο!

Τουλάχιστον ο Εξωτερικών μου
να συναντιόταν λίγο με τον Κέρι…
Μα για τους Γιάνκηδες θαρρώ είναι κείνος
καμένος σαν και μένανε από χέρι…

Τέλος, δεν ξέρω… πρέπει μ’ έναν τρόπο
στους αμερκάνους σύντομα να δείξω
ότι σιγά σιγά ξεκόβω από τη Μέρκελ
κι ότι σε κείνους άγκυρα θα ρίξω.

Ο κόσμος-τι να γίνει;-έτσι επλάστη:
κάθε μικρός να έχει έναν προστάτη.
Εγώ απλά υπακούω στους κανόνες.
Γι αυτό σας λέω: πρέπει να κάνω κάτι…