ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Κύριε, η ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσούσα Αλεπού
τὴν σὴν Πλανητικήν Προεδρικότητα ιδούσα,
μορφή γυναίκας πήρα,

που, σκυλομετανιωμένη, έρχεται εμπρός Σου
με σάλιο γλείφοντάς Σε, και
«Αλλίμονο!», λέγουσα, «μανία Απληστίας με έχει κυριέψει
και ζοφώδης καὶ βασανιστικός ἔρως τῆς Εξουσίας με κατέχει.

Γιάτρεψε Πλανητάρχα τις πηγές των δακρύων μου: Ακρίβεια, Τέμπη και Διαφθορά-
ω! Εσύ που τους δασμούς κάνεις σημαία Σου και την Σημαία Σου δασμούς.

Σκύψε και δες τους μπλε στεναγμούς της καρδιάς μου
Εσύ, Που από τον Χρυσό στον Λευκό Οίκο έχεις μπει.

Και εγώ θα φιλήσω τα ακούραστα πόδια Σου  
Και με τα μαλλιά της πανούργας κεφαλής μου θα τα πλύνω-
Τα πόδια αυτά που όταν η Κάμαλα άκουσε τα πατήματά τους
Κρύφτηκε σαν την Εύα, όταν άκουσε στον Παράδεισο
τα πόδια του Θεού να την πλησιάζουν μετά το αμάρτημά της.

Των παρανομιών μου το μέγεθος,
Των μπαζωμάτων και των συγκαλύψεών μου το πλήθος,
Ποιος θα το βρει όσο και να ψάξει ω! Πλανητάρχα;
Οι παρανομίες μου πλήθος.
και η κρίση σου απέραντη.
Κανείς να τα γνωρίζει δεν μπορεί.   

Δούλα σου είμαι μέγα μου αφέντη.
Μη με ξεχνάς. Και αλήθεια,
Κάποιος πολύ μεγάλος σαν εσένα
Μόνον μπορεί
Τέτοιες και τόσες αμαρτίες να συγχωρήσει.