ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Παίζουν  και ξαναπαίζουν τους ποιητές
Και ακκίζονται με ρίμες και με λέξεις.
Για ύφος, φόρμα, ποιότητα και τεχνικές
κάνουν ανερυθρίαστα διαλέξεις.

Αλλά το μόνο που δεν είναι ποιητές.  
Ντόρος να γίνει θέλουν γύρω απ’τ’ όνομά τους  
όπως σε κείνηνε τη σύναξη προχτές  
που κάνανε τρεις ποιητές κι είχαν κοντά τους

Τον Πρέσβη, Διοικητές κάποιων Σχολών,
Κυρίες που στο βάψιμο ήσαν άψογες…
μα η γνώμη έλειπε των ειδικών
και μοναχά για ποίηση δεν άκουγες.

Ποίηση δεν είναι, ω! μεγάλοι στιχοπλόκοι
Η ανταλλαγή γνωμών σ ένα σαλόνι
Κι οι μεταξύ σας χαρισμένοι θώκοι.
Η ποίηση γροθιά είναι στο σαγόνι..

Και μάχη. Και φωτιά. Βουή. Αντάρα.
Κι είναι ξεσήκωμα λαών αδικημένων
Στης εκμετάλλευσης ενάντια την κατάρα.
Κι είναι αποκάλυψη Παράδεισων χαμένων.  

Η ποίηση ειν’ αυτή που ξεριζώνει
Τον κόσμο τον παλιό τον σαπισμένο
Και με σπαθί στο χέρι θεμελιώνει
Έναν καινούργιο κόσμο ευτυχισμένο.