ΣΕΡΤΖΙΟ ΚΑΙ ΙΛΟΝΑ

Χρόνος: 2007, μεσημέρι μιας φθινοπωρινής μέρας.
Τόπος: Μικρή πόλη της Ρωσίας
Πρόσωπα: Σέρτζιο, Αλιόσα, Καταρίνα, Ιλόνα.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
Ο Σέρτζιο καθιστός στην πολυθρόνα του γραφείου του γράφει κάτι σε μια κόλλα χαρτί. Όταν τελειώνει κοιτάζει στο χαρτί ενώ μια φωνή διαβάζει:
"Αγαπημένη
αν έχεις μια γλυκιά γυναίκα για ερωτικό σου ταίρι, μπορείς να δεχτείς να στερηθείς τον έρωτα. Όταν όμως έχεις για παρέα σου την ίδια τη Γλύκα,τον ίδιο τον Έρωτα,την ίδια  την Ομορφιά, αυτό δεν αντέχεται.
Ζωή χωρίς έρωτα μαζί σου είναι αδιανόητη.
Καλλίτερος ο θάνατος.
Σ’ αγαπώ ασυγκράτητα.
Συχώρεσέ με.
Σου θυμίζω τον λογαριασμό μου στην Τράπεζα
που ποτέ δεν χρησιμοποίησες: ΖΗ 2903-44-58-SI
Τα παιδιά μεγαλώνουν, έχουν ανάγκες.
 Κατάλαβε με: Σ’ ΑΓΑΠΩ.»
(Βάζει την κόλλα σε ένα φάκελλο, το κλείνει και το βάζει στο πορτοφόλι του.)

ΣΕΡΤΖΙΟ
(ψιθυριστά)
Συχώρεσέ με-αν μπορέσεις.
(Σηκώνεται και βάλνεται να φτιάξει καφέ. Μπαίνουν ορμητικά ο Αλιόσα και η Καταρίνα)

ΑΛΙΟΣΑ
Παππού, παππού, η Ρίνα όλο έκλαιγε στο σχολείο!

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αλιόσα, πού είναι το "γεια σου παππού";

ΑΛΙΟΣΑ
Γεια σου παππού, η Ρίνα όλο έκλαιγε στο σχολείο!

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(με μάτια κόκκινα)
Ψέμματα!
(στον Αλιόσα)
Προδότη!
Γεια σου παππού.
(φιλάει τον Σέρτζιο)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τι μάθατε σήμερα στο σχολείο Αλιόσα;

ΑΛΙΟΣΑ
Μέτρημα από το είκοσι μέχρι το τριάντα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Δεν το έμαθε όμως παππού. Στο δρόμο μού τα μπέρδευε.

ΑΛΙΟΣΑ
Στο δάσκαλο το είπα φαρσί. Μου είπε μπράβο.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μη θυμώνεις Αλιόσα. Και να το ξέχασες δεν είναι σπουδαίο. Θα το ξαναδιαβάσεις, θα το μάθεις. Για μέτρησε μου.

ΑΛΙΟΣΑ
Να! Εικοσιένα, εικοσιδύο, είκοσι τρία, εικοσιπέντε...

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(δυνατά επιτιμητικά)
Είκοσι τέσσερα!...

ΑΛΙΟΣΑ
Εσύ να πάψεις. Με τον παππού μιλάω.
(δυνατά)
Και δεν είμαι ψεύτης. Έκλαιγε παππού!

ΣΕΡΤΖΙΟ
Λοιπόν εσείς τσακώνεστε χωρίς λόγο. Δουλειά δικιά της είναι της Ρίνας αν κλαίει, και δουλειά δική σου είναι αν ξέχασες να μετράς. Κάνετέ μου τη χάρη να ησυχάστε. Σε λίγο θα έρθει η μητέρα σας από τη δουλειά και δεν πρέπει να σας δει μαλωμένους. Θα στενοχωρηθεί-δεν τη λυπόσαστε την καημένη; Έλα Αλιόσα, πήγαινε να πλυθείς και να διαβάσεις. Και συ Ρίνα μη τον ξεσυνερίζεσαι τον αδερφό σου. Είναι μικρός ακόμα. Έφτιαξα λίγον καφφέ. Σε παρακαλώ τον βάζεις σ’ ένα φλιτζάνι να μου τον προσφέρεις γιατί εγώ δεν νογάω και θα κάνω καμιά ζημιά;

ΑΛΙΟΣΑ
(στην Καταρίνα)
Θα τα πω χωρίς κανένα λάθος στη μαμά όταν έρθει...θα το δεις...
(βγαίνει)

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Μα παππου, γιατί δεν περίμενες να σου φτιάξω εγώ καφέ;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τον ήθελα πολύ. Όπως ας πούμε θέλεις εσύ καμιά φορά εκείνη την πάστα στου Σεριόζα και δεν μπορείς να κρατηθείς.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(γελώντας)
Ναι... ορίστε παππού ο καφές σου.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ευχαριστώ. Ακούμπησε τον εδώ...
(Πιάνει το χέρι της Καταρίνας)
Και τώρα έλα και κάτσε στην αγκαλιά μου να μου πεις τι σε έκανε να κλαις. Ο μούργος ο Αλιόσα μπορεί να λέει κανένα ψέμμα που και που, όμως τώρα έλεγε αλήθεια. Μα και τίποτα να μην έλεγε θα το καταλάβαινα εγώ. Τα ματάκια σου είναι κατακόκκινα. Και τα μάτια κοκκινίζουν έτσι μόνον όταν κλαίμε. Έλα, πες στον παππού τι σε έκανε να κλάψεις. Σε μάλωσε ο δάσκαλος;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
 Όχι.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τσακώθηκες με κανέναν;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Όχι παππού.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έχασες καμμιά μπογιά;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Όχι παππού...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μη με κάνεις να σε ρωτάω συνέχεια για ένα ένα πράγμα. Έτσι θα κάτσουμε εδώ με τις ώρες χωρίς αποτέλεσμα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Δεν έκλαιγα παππού...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έλα Καταρίνα... δεν είπαμε… έλα, πες μου...

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(ξεσπώντας σε κλάματα και πέφτοντας στην αγκαλιά του Σέρτζιο)
Δε θέλω να πεθάνεις παππού...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μπα μπα μπα... και ποιος είπε παρακαλώ ότι θα πεθάνω;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(μέσα σε αναφυλλητά)
Άκουσα χτες το γιατρό να λέει στη μαμά ότι είσαι βαριά άρρωστος και πρέπει να προσέχεις πολύ γιατί... η καρδιά σου... κάθε στιγμή μπορεί ... να...

ΣΕΡΤΖΙΟ
(σκουπίζοντας τα μάτια της Καταρίνας)
Καλό μου κοριτσάκι, και επειδή πρέπει να προσέχω σημαίνει ότι θα πεθάνω; Δυο μηνες τα ίδια λέει ο γιατρός και όμως βλέπεις ότι δεν πέθανα… Όλοι πρέπει να προσέχουμε στη ζωή μας. Μην κλαις. Ύστερα οι γιατροί νομίζεις πως πάντοτε ξέρουν τι λένε; Δεν ξεχνάνε κι αυτοί κάποτε αυτά που έχουν μάθει; Να που ο Αλιόσα ξέχασε αυτά που έμαθε πριν από μόλις δυο ώρες. Αυτοί που ό,τι μάθανε το μάθανε πριν από χρόνια δεν ξεχνάνε νομίζεις και δεν κάνουνε λάθη; Πού ξέρει ο γιατρός τι έχω εγώ μέσα μου; Έλα, σταμάτα να μου στενοχωριέσαι. Και να σου πω κάτι; Όταν κλαις δεν είσαι το ίδιο όμορφη όσο όταν γελάς, και τ’ αγόρια δε θα σε θέλουνε όταν σε βλέπουνε κλαμμένη.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ποιος τα λογαριάζει τα αγόρια παππού... Εγώ εσένα αγαπώ και δε θέλω να πάθεις τίποτα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ω! Το μικρό μου αγαπάκι! Ω! που όταν έρθει η ώρα ν’ αγαπήσεις τα αγόρια, ούτε θα θυμάσαι ότι έλεγες κάποτε έτσι στον παππού σου...

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Όχι! Ποτέ δε θα προδώσω την αγάπη μου για σένα για όποιο αγόρι, ούτε ακόμα και για τον Εβγκένι!
 
ΣΕΡΤΖΙΟ
Ω! Σίγουρα. Σε πιστεύω μωρό μου. Και τώρα άκουσε κάτι που θα σου πω και να το θυμάσαι. Και βέβαια δεν το ’χω σκοπό να πεθάνω, όμως, κάποτε δε θα γίνει κι αυτό κοριτσάκι μου;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
 Όχι!..Όχι!..

ΣΕΡΤΖΙΟ
Όχι αλλά... κανείς δε ζει για πάντα μωρό μου. Είσαι αρκετά μεγάλη και το ξέρεις αυτό. Άκουσε με λοιπόν σα μεγάλη κοπέλα τώρα. Βλέπεις, δεν τα λέω αυτά στον Αλιόσα γιατί είναι μικρός ακόμα. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι αν κάποτε πεθάνω, αν λέω, δε θα κλάψεις ούτε θα στενοχωρηθείς. Δε λέω καθόλου, όμως θέλω να σκεφτείς και τότε αυτό που σου είπα τώρα, πως για όλους έρχεται αυτή η ώρα. Πρέπει λοιπόν να σου περάσει γρήγορα η στενοχώρια σου, και μάλιστα εσύ, σαν μεγαλύτερη, πρεπει να παρηγορήσεις και τη μαμά σου.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Παππού, μιλάς σαν να πρόκειται να... να γίνει γρήγορα αυτό.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Όχι κοριτσάκι μου, όμως για όλα πρέπει να είναι έτοιμος ο άνθρωπος. Ρώτα και τον Εβγκένι,-ίσως ξέρει περισσότερα
πάνω σ’ αυτό-και δες τι θα σου πει.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Του το είπα όταν με ρώτησε κι αυτός γιατί κλαίω. Και, παππού, έχει πεθάνει η γιαγιά του πριν έξη μήνες. Μου είπε πως τώρα την έχει ξεχάσει. Δεν τον πίστεψα, μου το είπε για να μη με στενοχωρήσει.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Εμπρός λοιπόν τώρα, υποσχέσου πως θα θυμάσαι αυτά που σου είπα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Κι εσύ όμως θα μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις ό, τι σου λέει ο γιατρός.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Στο υπόσχομαι.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Κι εγώ παππού.
(τον φιλάει)
Σ’ αγαπώ.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Εγώ να δεις… Εμπρός λοιπόν, δουλειά, διάβασμα ως την ώρα του φαγητού, για να μπορείτε να βγείτε να παίξετε το απόγεμα. Όμως μ’ αυτά και μ’ αυτά δε σε ρώτησα τι καινούργιο μου φέρνεις σήμερα από το σχολείο.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ότι η γη παππού είναι στρογγυλή και μέσα της καίει φωτιά. Είναι;..

ΣΕΡΤΖΙΟ
Και βέβαια είναι. Αυτό μου είχαν μάθει και μένα στο σχολείο.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Και γυρίζει γύρω γύρω λέει με μεγάλη ταχύτητα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Κι αυτό σωστό.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Και πώς δε ζαλιζόμαστε παππού; Και πώς δεν πέφτουμε;
(Μπαίνει η Ιλόνα. Σεμνή, ωραία, ζωντανή και γεμάτη αγάπη κι ενδιαφέρον. Φιλάει τον Σέρτζιο και την Καταρίνα)

ΙΛΟΝΑ
Γεια σας.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καλώστηνε.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Γεια σου μαμά.

ΙΛΟΝΑ
Διακόπτω τίποτα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Κάτι για τη γη που γυρίζει σα σβούρα γύρω από τον ήλιο.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ναι! Από τον ήλιο!

ΙΛΟΝΑ
Ο Αλιόσα;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Μέσα, διαβάζει.

ΙΛΟΝΑ
Μπράβο του. Ρίνα, είσαι κλαμμένη ή έτσι μου φαίνεται;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έτσι σου φαίνεται αγάπη μου. Κάτι είχε μπει στο μάτι της.
(Η Ιλόνα βγαίνει)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Λοιπόν Ρηνάκι, πήγαινε τώρα, κι εγώ θα ετοιμάσω ένα σχέδιο στο χαρτί, να προσπαθήσω να μαζέψω τις γνώσεις που απόκτησα μέχρι τώρα για το θέμα, και θα σου εξηγήσω αυτό που και μένα με παίδεψε πολύ ώσπου να το μάθω.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ευχαριστώ παππού. Είναι δύσκολο;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Για σένα όχι εξυπνούλα μου.
(Μπαίνει η Ιλόνα)

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Γεια σου παππού.
(βγαίνει. Η Ιλόνα κάθεται στο πάτωμα μπροστά
στον Σέρτζιο, παίρνει στα χέρια της και του φιλεί τα χέρια, αγκαλιάζει τα γόνατα του και ακουμπάει το κεφάλι της επάνω τους)

ΙΛΟΝΑ
(ψιθυριστά)
Μου έλειψες καλέ μου.

ΣΕΡΤΖΙΟ
(το ίδιο κι αυτός)
Σ’ αγαπώ.
(σιωπή)

ΙΛΟΝΑ
(βλέπει τον καφφέ)
Μόνος σου τον έφτιαξες;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ναι. Όμως πρόλαβε και μου τον σέρβιρε η Ρίνα. Έκλαιγε αλήθεια.

ΙΛΟΝΑ
Το κατάλαβα. Γιατί;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Άκουσε το γιατρό που σου μιλούσε πάλι χτες και κατάλαβε πολλά. Πρόσεχε σε παρακαλώ, τα παιδιά δεν πρέπει να ξέρουν όλη την αλήθεια.

ΙΛΟΝΑ
Δεν ήξερα πως ακούει. Πήρες τα χάπια σου;     

ΣΕΡΤΖΙΟ
Και τα δύο.

ΙΛΟΝΑ
Θα σε βοηθήσουν. Μα πρέπει να προσέχεις καί συ. Βλέπω έφτιαξες καφέ. Θα μπορούσες να περιμένεις να σου φτιάξω εγώ. Η Αλέξεβνα πέρασε;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Πέρασε, με ρώτησε αν ήθελα τίποτα, δεν ήθελα. Καλή γυναίκα.

ΙΛΟΝΑ
Και δε θέλει να παίρνει τα λεφτά που της δίνω. "Για τον κύριο Σέρτζιο...", μου λέει, "όχι, δε θέλω λεφτά".  Σ' αγαπάει. Τι έχεις πάνω σου και σ’ αγαπάει όλος ο κόσμος;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μπα, τώρα τελευταία μου συμβαίνει. Κάτι θα κόλλησα από σένα. Είναι καλή γυναίκα πράγματι.
Σήκω να σε δω λίγο που χώθηκες εκεί...
(Η Ιλόνα σηκώνεται και κάθεται στα γόνατα του Σερτζιο με τα χέρια της γύρω στον λαιμό του)  
Πώς πήγε σήμερα η δουλειά;

ΙΛΟΝΑ
Τα ίδια. Τίποτα νεότερο.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Άλλοτε όταν καθόσουνα στα γόνατα μου δεν ήτανε για ν’ αναπαυτείς.

ΙΛΟΝΑ
Άλλοτε.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Σ’ αγαπώ.

ΙΛΟΝΑ
Σε λατρεύω.
(μικρή σιωπή)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τρία χρόνια μαζί κλείνουμε σήμερα.

ΙΛΟΝΑ
Το ξέρω. Για την ακρίβεια τρία χρονιά θα είναι το απόγεμα στις έξη παρά τέταρτο. Την ώρα εκείνη έφτασες και ζήτησες να νοικιάσεις δωμάτιο…

ΣΕΡΤΖΙΟ
Και συ μ’ έβαλες μέσα στην καρδιά σου.

ΙΛΟΝΑ
Πάντοτε ήσουνα εκεί. Την ημέρα εκείνη είναι που το κατάλαβα. Γιατί αναγνώρισα σε σένα την εικόνα που αυτή έκλεινε πάντοτε μέσα της.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Από τότε σ’ αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο.

ΙΛΟΝΑ
Περάσαμε ωραίες μέρες μαζί.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Και ωραιότερες νύχτες.-πόσο μου λείπεις!..

ΙΛΟΝΑ
Θα ’λεγα κι εγώ το ίδιο. Όμως η ευτυχία που μου έδωσες αυτές τις νύχτες φτάνει για να κάνει ευτυχισμένες δέκα ζωές μου. Σκέψου έτσι και συ και θα δεις πως δεν είναι δύσκολο να ζούμε χωρίς έρωτα. Μα και η αγάπη μας αυτή τι είναι αν όχι μια μορφή έρωτα; Όλος δικός μου εσύ και όλη δική σου εγώ. Μέσα στην καρδιά μου εσύ και μέσα στην καρδιά σου εγώ.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είσαι τόσο καλή! Δυο μήνες πέρασαν και ποτέ δεν παραπονεθηκες, ποτέ δεν πικράθηκες, ποτέ δεν μου θύμωσες και δεν μου αντιμίλησες, ποτέ δε μου ζήτησες κάτι που δεν πρέπει να κάνω. Όλα σε σένα είναι όπως τότε...

ΙΛΟΝΑ
Και πράγματι είναι αγάπη μου. Τι μας λείπει;  Όντας εσύ κοντά μου όλα είναι δικά μου. Το φως, ο παράδεισος, η χαρά μου. Τι άλλο θα ήθελα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ο παράδεισος. Ναι. Ένας παράδεισος με απαγορευμένο το γλυκύτερο φρούτο του.

ΙΛΟΝΑ
Σερτζιο! Μη σκέπτεσαι έτσι. Και για μένα το ίδιο είναι μα δε χρειάζομαι τίποτε άλλο από το να σ’ έχω εδώ, κοντά μου, δίπλα μου, η ανάσα σου στην ανάσα μου, το χέρι σου στο χέρι μου. Ύστερα μην ξεχνάς πως ο γιατρός δεν είναι απαισιόδοξος.

 ΣΕΡΤΖΙΟ
Ω! Οι γιατροί! Ό,τι τους κατέβει λένε. Από τη μια μου λέει να μη βγαίνω ούτε ως την αυλή, από την άλλη μου δίνει ελπίδες.

ΙΛΟΝΑ
Αγάπη μου, κάτι πιο πάνω ξέρει αυτός από μας.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είσαι τόσο καλή!

ΙΛΟΝΑ
Γιατί είσαι εσύ.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Σ’ αγαπώ.

ΙΛΟΝΑ
Σε λατρεύω.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Δυο μήνες χωρίς να μου επιτρέπεται να σε αγγίσω...

ΙΛΟΝΑ
Σ’ όλη μου τη ζωή θα καθόμουν κοντά σου όπως τωρα κάθομαι, χωρίς να ζητώ τίποτε άλλο. Είσαι ο άντρας μου, ο ερωτάς μου, η αγάπη μου η μεγάλη. Μη με κάνεις να λέω λόγια που τα ξέρεις, που σου τα έχω πει χίλιες φορές μέχρι τώρα. Τίποτα δε θα με κάνει ν’ αλλάξω. Όσο για να με αγγίζεις, κι αυτό τώρα άγγιγμα δεν είναι; Δεν με φιλάς και δε σε φιλώ; Ας μην είμαστε άδικοι με τη ζωή, μας έδωσε τόσα. Και κάθε βράδυ στο κρεβάτι αγκαλιασμένοι, δε χαιρόμαστε τη χαρά της αγάπης μας , και μεθυσμένους απ’αυτήν δεν μας παίρνει ο ύπνος;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ναι, σαν μικρά παιδιά...

ΙΛΟΝΑ
Σέρτζιο, σε παρακαλώ, μη αγάπη μου βασανίζεσαι. Ο έρωτας δεν είναι το παν στη ζωή.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είσαι τόσο καλή... όμως ξέρω τι σημαίνει ο έρωτας και για σένα. Και τι σημαίνεις εσύ για κείγον. Αλήθεια καλλίτερον πλασιέ δεν θα έβρισκε άλλον από σένα.

ΙΛΟΝΑ
Πόσο θα κοκκίνιζα μ’ αυτό που είπες,αν όλο το κόκκινό μου δεν το είχα καταναλώσει τις ώρες του ερωτά μας... μα ξέρεις τι λέω; Ο καλλίτερος πλασιέ δεν μετράει αν δε βρει τον κατάλληλο αγοραστή. Είσαι ο ιδανικός πελάτης μου φιλαράκο.
(χαμογελούν κι οι δυο)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τελευταία θ’ ακούς γκρίνιες πολλές από το αφεντικό σου. Μη σ’ απολύσει πρόσεξε.

ΙΛΟΝΑ
Δεν το μπορεί πια. Παραιτήθηκα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καλά. Μόνο, θα έλεγα, σήμερα, που είναι η επέτειος της γνωριμίας μας, ν’ αλλάξουμε ένα φιλί κι ένα χάδι παραπάνω από ό,τι κάθε μέρα.

ΙΛΟΝΑ
Κι εγώ θα το 'θελα, Μα όμως τίποτα πιο πάνω από αυτό-μου το υπόσχεσαι;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ξέρω, ιατρικές εντολές.

ΙΛΟΝΑ
Σε λατρεύω.
(Ό Σέρτζιο χαϊδεύει και φιλεί την Ιλόνα όπου μπορεί. Εκείνη δέχεται τα φιλιά και τα χάδια αυτά προσπαθώντας να κρύψει την ερωτική χαρά που της δίνουν κάτω από μικρά επιφωνήματα, που όμως προσπαθεί να είναι τέτια που να μπορούν να εκληφθούν και σαν ένα επιφωνήματα μιας συνηθισμένης, άσχετης με τον έρωτα ευχαρίστησης. Γρήγορα, σταθερά, αλλά ήπια και διακριτικά ξεφεύγει από το αγκάλιασμα του Σέρτζιο )
Έλα αγάπη μου… φτάνει… έλα… αρκετά…
(σιωπή)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μισώ τη δουλειά σου που σε παίρνει μακριά από μένα. Μισώ τον εαυτό μου που μπόρεσε να χαρεί προτού να σε γνωρίσει. Μισώ τα χέρια μου που άγγιξαν άλλα χέρια. Σε λατρεύω.
Αν μπορούσα να γίνω μια θάλασσα θα ’θελα συ να είσαι το μοναδικό νησί. Αν η ζωή ήτανε μια μόνο νύχτα,θα ήθελα να τηνε ζούσαμε μαζί.

ΙΛΟΝΑ
Κρυφά θα ’ρχόμουνα κοντά σου αν δε μ’ ήθελες. Σκιά σου θα γινόμουν την ημέρα, φεγγαραχτίδα τις νυχτιές, και τις αφέγγαρες βραδιές αγέρα χάδι στα μαλλιά σου.
(Γλιστράει κάτω αγκαλιάζοντας τα πόδια του)
Ασε με ν’ αγκαλιάσω τα πόδια σου. Αυτάσε φέρανε σε μένα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Σα σκολιαρόπαιδα λέμε ερωτόλογα,και σαν πρωτάρηδες από τα χάδια φυλαγόμαστε. Σ’ αγαπώ.

ΙΛΟΝΑ
Όλα μετράνε στην αγάπη. Και τα μαλώματα και οι βρισιές ακόμα, είναι γλυκά όταν απ’ το αγαπημένο στόμα βγαίνουν. Μέσα στον κόσμο που ένα τίποτα μας διαφεντεύει,το μόνο που μετράει είναι το κάτι του έρωτα. Είσαι το δικό μου κάτι.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αν δεν υπήρχες εσύ, πόσο ατάραχη θα ήταν η ψυχή μου την άνοιξη!

ΙΛΟΝΑ
Αυτό το φεγγάρι, το πολυύμνητο, καθόλου δεν μ’ αρέσει. Πολλά τέτια φεγγάρια φέρνουνε το τέλος της ζωής, που σημαίνει το τέλος του έρωτα.
Όταν να μου λες γλυκόλογα παύεις, κάνω πως δε σου δίνω σημασία ώστε να ξαναρχίσεις.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μερικά άνθη πέφτουν ακόμα κι όταν ο αγέρας δεν τα φυσά. Η αγάπη μου, και λυσσσμένοι αγέρηδες να τη φυσήσουν, δε θα σβήσει.

ΙΛΟΝΑ
Όσο κι αν ο έρωτας ανθεί μες στην καρδιά μου, εγώ πάντα θ’ αποζητώ την όψη τη δικιά σου, εσένα που εκεί τον φύτεψες.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αν μπορούσε ο κόσμος να ήταν πάντα τόσο όμορφος: καθισμένη εσύ εκεί να μου γελάς…

ΙΛΟΝΑ
Εσυ κρατάς τα φτερούγια της χαράς μου.

ΣΕΡΤΖΙΟ  
Ο ήλιος κόβει βόλτες πάνω από τη γη μας άδικα. Γιατί τον  κόσμο εσύ τόνε φωτίζεις.

ΙΛΟΝΑ
Πουλιά κοιμισμένα ξυπνούν και φτερακίζουν στην ψυχή μου σε κάθε σου άγγιγμα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Η τρυφερότητα σου βγαίνει από μέσα σου και έρχεται σε μένα όπως το άρωμα των λουλουδιών.

ΙΛΟΝΑ
Τα φιλιά μου περνάνε από μέσα σου όπως οι μέρες μέσα από το καλοκαίρι.

 ΣΕΡΤΖΙΟ
Καμμιά άλλη γυναίκα δεν κοιμήθηκε με τα όνειρά μου.

ΙΛΟΝΑ
Αγπιόμαστε όπως αγαπιούνται τα σκοτεινά πράγματα μέσα σ’ ένα δωμάτιο μια νύχτα χειμωνιάτικη.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Θέλω να σε θυμάμαι όπως ήσουν όταν ακόμα δεν υπήρχες.

ΙΛΟΝΑ
Και τότε ακόμα εσένα γύρευα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Δεν θα μπορούσα να προσερασω τη μορφή σου.

ΙΛΟΝΑ
Τι είμαι για σένα λοιπόν;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είσαι μια γυναίκα με γλυκά χείλια.

ΙΛΟΝΑ
Κόκκινη είμαι σαν να καίγομαι σε φωτιά.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Σαν λάμψη αστραπής με φωτίζεις και με τρομάζεις.

ΙΛΟΝΑ
Χοροπηδώντας  πάνω στα κυματα, πλέοντας πάνω στη θάλασσα θα ερχόμουνα για να σε βρω.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Η καρδιά μου είναι το μαύρο του στήθους σου.
(σιωπή)

ΙΛΟΝΑ
(σιγά)
Σέρτζιο…  

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ναι Ιλόνα...
(σιωπή)

ΙΛΟΝΑ
Σ αγαπώ
(σιωπή)
Γεννηθήκαμε για να συναντηθούμε μέσα στη
ζωή.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Και δεν μπορούμε να τη χαρούμε.

ΙΛΟΝΑ
Σώπα. Η χαρά όλη δικιά μας. Αυτό που ζούμε κάθε μέρα τι είναι αν όχι χαρά; Τι είναι να είμαστε μαζί; Τι είναι να σε βλέπω και να με βλέπεις; Τι είναι να μου ζητάς ένα ποτήρι νερό κι εγώ να σου το φέρνω;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είσαι τόσο γλυκιά…

ΙΛΟΝΑ
Ας μη μιλήσουμε άλλο. Ας χαθούμε στη σιωπή. Όλα τα έχουμε πει και όλα τα έχουμε κάνει. Νιώσαμε όλα όσα μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Υπήρξαμε και μεις κάτω απ’ τον ήλιο.

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ  ΣΚΗΝΗΣ
 






ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Χρόνος: Απόβραδο της ίδιας μέρας.
Τόπος, Πρόσωπα: τα ίδια.

(Ο Σέρτζιο και η Ιλόνα καθιστοί,ο Σέρτζιο στην πολυθρόνα του και η Ιλόνα στον καναπέ.Θόρυβοι του δρόμου. Μακρινές φωνές παιδιών που παίζουν)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Πάει κι άλλη μια μέρα.

ΙΛΟΝΑ
Πάει κι άλλη μια ευτυχισμένη μέρα. Μια μέρα μαζί σου.
(βάζει καφέ στο ποτήρι της)
Θα ήθελες λιγον καφέ ακόμα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Όχι, αρκετός ήτανε αυτός. Και ήτανε ωραίος. Όπως όλα όσα φτιάχνεις.

ΙΛΟΝΑ
Έχω μάθει από τη μητέρα μου, αυτό είναι όλο.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αναψε ένα κεράκι στον τάφο της από μένα. Γιατί σε γέννησε. Μου αρέσει η συντροφιά σου, μου αρέσουν οι ιδέες σου, οι καθημερινές συνήθειές σου που είναι ίδιες με τις δικές μου, η καθαριότητα μέσα στο σπίτι... Ευγνωμοσύνη νιώθω μερικές φορές για σένα, όταν η αγάπη μού αφήνει κάποια περιθώρια.

ΙΛΟΝΑ
Πρόσεξε! Μόλις ομολόγησες ότι υπάρχουν στιγμές που δεν μ’ αγαπάς.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Χμ! Ας το πω τότε αλλιώς. Μέσα στην αγάπη μου στριμώχνονται μερικές φορές κι αισθήματα ευγνωμοσύνης, που προσπαθούν να βρούνε μια μόνιμη θέση. Καλά τώρα;

ΙΛΟΝΑ
(γελώντας)
Νομίζω ότι τα θαλασσώσαμε και οι δύο. Μέσα στην αγάπη χωράνε όλα τα άλλα όμορφα αισθήματα, άραγε και η ευγνωμοσύνη. Όταν με αγαπάς νιώθεις και ευγνωμοσύνη για μένα όπως κι εγώ για σένα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έχεις δίκιο. Μα έννοια πλατύτερη κι από την αγάπη είναι ο έρωτας. Γιατί όταν είσαι ερωτευμένος, αγαπάς οπωσδήποτε εκείνο με το οποίο είσαι ερωτευμένος.

ΙΛΟΝΑ
Πρόκειται για τη θεωρία σου πως αγάπη υπάρχει ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα μόνο μέσω του έρωτα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ακριβώς. Σ αγαπώ γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Όταν είμαι ερωτευμένος μαζί σου δεν είναι δυνατό να θέλω να κακοπάθεις-να κακοπάθει το αντικείμενο του ερωτά μου. Λοιπόν το αγαπώ-σε αγαπώ. Κάποια αντίρρηση;

ΙΛΟΝΑ
Κι αν εγώ πάψω να σε ενδιαφέρω ερωτικά τότε θα πάψεις να μ’ αγαπάς;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Δε θα υπάρξει ημέρα που να μην είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Δε θα υπάρξει ούτε μια στιγμή που να μην είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Λοιπόν πάντα θα σ’ αγαπώ.

ΙΛΟΝΑ
Φτάνει που είναι έτσι και που δε θ’ αλλάξει ποτέ. Φτάνει που μ' αγαπάς.
 
ΣΕΡΤΖΙΟ
Δε γινότανε αλλιώς. Πολλά πράγματα άλλα αγαπούσα πριν σε δω. Τα νίκησες όλα και μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω. Και πια δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να σ’ αγαπώ. Ήσουν τόσο δυνατή!
(Η Ιλόνα πηγαίνει πίσω από την πολυθρόνα του Σέρτζιο και τον αγκαλιάζει τρυφερά, ακραγγίζοντας με τα χείλη της λατρευτικά τα μαλλιά του με ανάερα φιλήματα. Τέλος αγκαλιάζει με τα χέρια της το κεφάλι του, ακουμπώντας το μάγουλο της πάνω σ’ αυτό και στέκει εκεί για λίγο σιωπηλή και ευτυχισμένη. Ο Σέρτζιο παίρνει τα χέρια της και τα φιλεί.)
Αγάπη μου τι λες, μήπως είναι ώρα να έρθουν μέσα τα παιδιά;

ΙΛΟΝΑ
Νομίζω ναι.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αλήθεια σου μέτρησε ο Αλιόσα ως το τριάντα;

ΙΛΟΝΑ
(χαμογελώντας)
Όχι. Μ’ έχει προετοιμάσει όμως και το περιμένω...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Η Ρίνα θέλει να μάθει πώς και δεν πέφτουμε αφού η γη γυρίζει. Βοήθεια! Τι να της πω; Έχεις καμμιά ιδέα; Τι θα της έλεγες εσύ;

ΙΛΟΝΑ
(πηγαίνοντας προς την πόρτα)
Ω! Οι απορίες των παιδιών! Σαν οι μεγάλοι να πρέπει να τα ξέρουν όλα! Τι να σου πω... Δοκίμασε με το πορτοκάλι κι ένα μερμήγκι επάνω του.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καλό μου μοιάζει.
( Η Ιλόνα βγαίνει)

ΦΩΝΗ ΙΛΟΝΑΣ
Ρίνα! Αλιόσα! Ελάτε! Νύχτωσε πια!  
(μπαίνει η Ιλόνα)
Αύριο το απόγευμα πρέπει να πάρω τους ελέγχους. Νομίζω η Ρίνα δεν τα ’χει πάει καλά αυτό το τρίμηνο.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είναι έξυπνη. Θα πάει καλά. Δε σου είπα, της αρέσει ένα αγόρι!..

ΙΛΟΝΑ
(γελώντας)
Σώπα! Σου είπε τίποτα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Όχι. Το κατάλαβα. Τα παιδιά! Πώς παίζουν με ό,τι εμάς μας καίει...

ΙΛΟΝΑ
Δεν έχουν ανάψει καν τη φωτιά ακόμη αγάπη μου. Ξύλα μαζεύουν και θα μαζεύουν για καιρό ακόμα.
(μπαίνει ο Αλιόσα ξαναμμένος, και πίσω του η Καταρίνα)
Καλώς τους. Πώς πήγε το παιχνίδι;

ΑΛΙΟΣΑ
Κέρδισα τρεις μπίλιες. Και η μία μεγάλη.
(τις δείχνει)
Κοίτα παππού!

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μπράβο σου. Από τον Νικήτα;

ΑΛΙΟΣΑ
Ναι.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
(φιλάει τον Σέρτζιο)
Παππού! Γεια σου μαμά!
Μαμά, θα έρθεις αύριο για τους ελέγχους;

ΙΛΟΝΑ
Και βέβαια θα έρθω.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Δεν ξέρω πόσο θα έχω πάρει. Θα δούμε…

ΣΕΡΤΖΙΟ
Δεν έχει μεγάλη σημασία τι έχεις πάρει για βαθμό Ρίνα. Σημασία έχει τι έχεις μάθει.

ΑΛΙΟΣΑ
Μαμά, να σου μετρήσω τώρα;

ΙΛΟΝΑ
Ναι. Και μετά θα πάω να σας βάλω φαγητό. Ακούω.

ΑΛΙΟΣΑ
(συγκεντρώνεται)
Είκοσι. Εικοσιένα, είκοσι δύο, είκοσι τρία, είκοσι τέσσερα,
Είκοσι πέντε, είκοσι έξι, είκοσι εφτά, είκσι οχτώ, είκοσι εννέα, τριάντα!
(γυρίζει στην Καταρίνα. Χειρονομία ικανοποίησης)
Να!

ΙΛΟΝΑ
Μπράβο αγόρι μου! Ήξερα πως θα το μάθαινες. Πάω να σας βάλω φαγητό.
(βγαίνει)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αλιόσα, πας μέχρι το μπακάλικο να μου φέρεις ένα κουτί μπισκότα;

ΑΛΙΟΣΑ
Ναι! Να πάρω και καραμέλλες;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Πάρε με τα ρέστα.
(του δίνει λεφτά)

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Να πάω μαζί του παππού;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Όχι Ρίνα. Κάτσε εσύ.

ΑΛΙΟΣΑ  
(στην Καταρίνα)
Δε σε χρειάζομαι, ξέρω και μόνος μου.
(βγαίνει)

ΣΕΡΤΖΙΟ
 Ελα εδώ Ρίνα μου. Θέλω να σε παρακαλέσω να κάνεις μια δουλειά για μένα.
(βγάζει τον φάκελλο από το πορτοφόλι του)
 Θα σου δώσω αυτό τον φάκελο να τον δώσεις αύριο το πρωί στη μαμά σου. Ως τότε όμως δε θα το ξέρει αυτό κανένας άλλος εκτός από μένα κι από σένα. Σύμφωνοι;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Γιατί δεν της το δίνεις εσύ παππού; Τι έχει μέσα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είναι μυστικό. Δος της το αύριο σε παρακαλώ. Παρ’ το και κρυψ’ το.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Καλά παππού.
(κρύβει το γράμμα μέσα στη μπλούζα της)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ευχαριστώ κορίτσι μου.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Παππού, θα μου πεις για τη γη;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ναι Ρίνα... Κοίτα!.. Να! Δε ζαλιζόμαστε επειδή η γη είναι πολύ μεγάλη και εμείς πολύ μικροί. Να, βλέπεις αυτό το πορτοκάλι; Ας φανταστούμε πως επάνω του υπάρχει ένα μυρμηγκάκι. Θα ξέρεις πως αν γυρίσουμε ανάποδα το πορτοκάλι, το μερμηγκάκι δε θα καταλάβει τίποτα. Ούτε θα ζαλιστεί αν αρχίσουμε να γυρίζουμε το πορτοκάλι γύρω γύρω.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Δεν κατάλαβα. Γιατί δεν πέφτει κι αυτό; Και γιατί δεν πέφτουμε κι εμείς να σπάσουμε τα μούτρα μας στη γη;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Γιατί... γιατί... επειδή μας τραβάει η γη σαν μαγνήτης.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ο μαγνήτης τραβάει το σίδερο παππού, δεν τραβάει τους ανθρώπους...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έχεις δίκιο. Να...

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Παππού...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ναι...

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Μου φαίνεται πως ούτε και συ ξέρεις πώς και δεν πέφτουμε, ούτε πώς και δε ζαλιζόμαστε αφού η γη γυρίζει.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Έχεις δίκιο. Ούτε καλά ξέρω, αλλά και το λίγο που ξέρω δεν μπορώ να το πω με λόγια.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Τώρα τι θέλεις να έκανα εγώ αν ήμουνα δασκάλα με σένα; Θα σου έβαζα ένα μεγάλο μεγάλο μηδενικό, αυτό θα έκανα. Και θα είχα δίκιο. Θα ρωτήσω αύριο τη δασκάλα να μου εξηγήσει, αν δε μας το πει από μόνη της.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Νομίζω είναι η καλλίτερη λύση. Αυτή σίγουρα θα ξέρει. Και θα μου πεις και μένα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ελπίζω να το καταλάβω.
(μπαίνει ο Αλιόσα)

ΑΛΙΟΣΑ
Παππού, τα μπισκότα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ευχαριστώ Αλιόσα. Πάρτε τώρα αυτά τα λεφτά να πάρετε αύριο από μια πάστα εσύ και η Καταρίνα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Μα είναι πολλά.

ΣΕΡΤΖΙΟ   
Κεράστε και τον Εβγκένι και την Κατιούσκα.

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Τον Εβγκένι ναι. Όμως η Κατιούσκα έχει λεφτά να πάρει μόνη της. Θα πάρουμε κάτι άλλο με όσα μείνουν. Πάμε να φάμε Αλιόσα;

ΣΕΡΤΖΙΟ
(στον Αλιόσα)
Ρώτα τη μαμά, είναι έτοιμα;

ΑΛΙΟΣΑ
(δυνατά)
Μαμά, έτοιμα;

ΦΩΝΗ ΙΛΟΝΑΣ
Ναι! Ελάτε!
(βγαίνουν ο Αλιόσα και η Καταρίνα ενώ μπαίνει
η Ιλόνα)

ΙΛΟΝΑ
(δυνατά)
Και μετά ετοιμαστείτε για ύπνο. Και χωρίς ζημιές Αλιόσα!
(στον Σέρτζιο)
Δεν είχε τυρί, εύχομαι να μη το αναζητήσουν. Ξέχασα να πάρω.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Αν τους λείψει ας πάνε μια βόλτα να πάρουν. Τι θα ’λεγες Ιλόνα να πάρει η Ρίνα μαθήματα πιάνου;

ΙΛΟΝΑ
Ίσως θα ταίριαζε καλλίτερα να παρακολουθήσει μπαλέτο.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Ό,τι να ’ναι. Κάτι να κάνει, κάτι να μάθει παραπέρα.

ΙΛΟΝΑ
Να ρωτήσω αύριο τη δασκάλα αν ξέρει κάτι εδώ κοντά.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Φαντάζεσαι τη Ρίνα μεγάλη χορεύτρια κάποτε;

ΙΛΟΝΑ
Όλα μπορώ να τα φανταστώ πια, αφού βρήκα εσένα που ούτε μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ ότι θα έβρισκα.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τόσο σπάνιος είμαι λοιπόν;

ΙΛΟΝΑ
Έδωσες περιεχόμενο στη ζωή μου.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Τι να πω εγώ τότε;

ΙΛΟΝΑ
Το ίδιο ακριβώς με μένα. Δε χρειάζεται να ψάξεις. Εμπρός, πέστο να το ακούσω...

ΣΕΡΤΖΙΟ
Εσύ μου έδωσες την ίδια τη ζωή. Δεν ζούσα πριν σε γνωρίσω.

ΙΛΟΝΑ
(γελώντας)
Α! Σέρτζιο!..
(τον φιλεί στο μάγουλο)
Δεν ξέρω γιατί σήμερα είναι σαν να σ’ αγαπώ  περισσότερο από ποτέ αλοτε-ίσως επειδή είναι η επέτειος της γνωριμίας μας;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Κρίμα, κι εγώ νόμιζα φυσιολογικό να μ’ αγαπάς κάθε μέρα περισσότερο από την προηγούμενη.

ΙΛΟΝΑ
Ω! Σέρτζιο! Πες μου πως ό,τι ζούμε δεν είναι κάποιο όνειρο που θα διαλυθεί ένα πρωί. Πες μου πως δε θα τελειώσει ποτέ ο,τι ζούμε τώρα. Πες μου πως όλα δεν τα καταπίνει ο χρόνος με το παμφάγο στόμα του. Πως μια τέτια αγάπη δε γίνεται παρά να μείνει ζωντανή στην αιωνιότητα. Πες μου, θα χαθεί η αγάπη μας ποτέ;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καλή μου, ζήσε τις στιγμές αυτές που τόσο μας αρέσουν χωρίς να ρωτάς. Αυτό που ζεις, που ζούμε τώρα, αυτό είναι η αιωνιότητα. Άδραξε την ουσία της κάθε στιγμής-έτσι θα την έχεις αιώνια. Ποια άλλη αιωνιότητα θα μπορούσε να υπάρξει;

ΙΛΟΝΑ
Πολλά που ζητάω! Δίκιο έχεις. Τι θα πει αιωνιότητα... μια λέξη ακόμα χωρίς κανένα νόημα. Λέξεις... λέξεις... προτιμότερη είναι η σιωπή.

ΣΕΡΤΖΙΟ
Το βράδυ πάντα φέρνει μαζί του την τάση για φιλοσοφία, μα και πάλι, η σιωπή, ναι, είναι πάντοτε το καλλίτερο. Κάθε σιωπή. Η σιωπή του δάσους τις νύχτες, η σιωπή του χωριού, η σιωπή του έρημου σπιτιού, η σιωπή του τάφου...

ΙΛΟΝΑ
Όχι τέτια πράγματα αγάπη μου στην επέτειο της γνωριμίας μας! Ας μη φιλοσοφήσουμε ποτέ αν εκεί μας οδηγεί η φιλοσοφία. Να δω τι κάνουν τα παιδιά;
(δυνατά)
Έτοιμοι παιδιά;

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
Ναι μαμά.

ΙΛΟΝΑ
Εμπρός! Ύπνο!

ΣΕΡΤΖΙΟ
Είναι καλά παιδιά. Και έξυπνα. Θα προοδέψουν στη ζωή τους.

ΙΛΟΝΑ
Το εύχομαι γιατί το αξίζουν πργματικά.
(μπαίνουν η Καταρίνα και ο Αλιόσα)

ΚΑΤΑΡΙΝΑ
καληνύχτα παππού, μαμά...
(τους φιλεί)

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καληνύχτα.

ΑΛΙΟΣΑ
(φιλεί τον Σέρτζιο και την Ιλόνα)
Καληνύχτα παππού, καληνύχτα μαμά.

ΣΕΡΤΖΙΟ ΚΑΙ ΙΛΟΝΑ
Καληνύχτα.
(Αλιοσα και Καταρίνα βγαίνουν)

ΙΛΟΝΑ
(δυνατά)
Και αφήστε ανοιχτά τα παράθυρα. Κάνει ζέστη απόψε!

ΦΩΝΗ ΚΑΤΑΡΙΝΑΣ
Ναι μαμά.

ΙΛΟΝΑ
Να πέσουμε και μεις αγάπη μου;

ΣΕΡΤΖΙΟ
Μα ναι, νομίζω είναι ώρα.
(σηκώνεται)

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΣΚΗΝΗΣ





ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ
Τόπος: ο ίδιος.
Χρόνος: αργά το βράδυ της ίδιας μέρας.
Πρόσωπα: Σέρτζιο, Ιλόνα.  

(Η Ιλόνα με το νυχτικό της και ο Σέρτζιο με τις πυζάμες του. Πέφτουν στο διπλό κρεβάτι, στραμένοι ο ένας πέναντι στον άλλο. Φιλιούνται στο μάγουλο.)

ΙΛΟΝΑ
Καληνύχτα.  

ΣΕΡΤΖΙΟ
Καληνύχτα.
(Η Ιλόνα σβήνει το φως)

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΙΛΟΝΑΣ
Έλα... Πού είσαι; Έτσι μπράβο... Εδώ... Κι αυτό εδώ... Και εγώ θα σου πω... τι θέλεις να σου πω για να σε νανουρίσω;  
(ανήσυχη)
όχι... όχι… τι πας να κάνεις;.. Όχι... Όχι αγάπη μου... Δεν κάνει… Όχι... Μη Σέρτζιο… Σε παρακαλώ, μη... Όχι...

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΕΡΤΖΙΟ
(άγρια, βραχνή, αποφασισμένη, επιτακτική)
Σώπα!

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΙΛΟΝΑΣ
Μη! Δεν πρέπει! Όχι αγάπη μου!.. όχι!... Όχι...

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΕΡΤΖΙΟ
(όπως πριν)
Θέλεις να σε βιάσω λοιπόν;..

(Η φωνή της Ιλόνας εξακολουθεί να λέει "όχι" όλο και πιο αδύναμα κάθε φορά, ώσπου το "όχι" της να γίνει ένας γλυκός απαλός βόγγος ταιριασμένος με τα ολοένα πιο δυνατά μουγκρητά του Σέρτζιο. Τέλος δεν ακούγονται παρά τα βαριά γλυκανασάσματά τους)

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΙΛΟΝΑΣ
Δεν έπρεπε αγάπη μου... δεν έπρεπε... δεν
έπρεπε...  έλα τώρα, πες μου ένα σ’ αγαπώ και ησύχασε. Τίποτ’ άλλο πια αγάπη μου... Έλα Σέρτζιο... δος μου το χέρι σου…
(ανήσυχα)
Σέρτζιο… Σέρτζιο...
(Σηκώνεται και ανοίγει το φως. Κοιτάζοντας με τρόμο το πρόσωπο του Σέρτζιο. Αδύναμα)
Σέρτζιο... αγάπη μου... Σέρτζιοοο!..
Φέρνει την παλάμη της στο στόμα. Κάθεται στο κρεβάτι δίπλα στον Σέρτζιο. Μένει για λίγο σ’ αυτή τη στάση. Παίρνει απαλά το χέρι του, το κρατεί για λίγο μέσα στα δικά της, το φιλεί και το αποθέτει πάλι απαλά στο κρεβάτι. Μένει εκεί για πολλή ώρα, κοιτάζοντας προς τον νεκρό Σέρτζιο και κλαίγοντας βουβά με τον πόνο ζωγραφισμένο στο ωραίο πρόσωπο της. Κατόπι σηκώνεται και κάθεται στην καρέκλα της σκυφτή, κρύβοντας το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες.)

                                       ΑΥΛΑΙΑ