ΩΔΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΔΡΙΑ
(του John Keats,μετάφραση)

Ω! Συ! Αγνή! Ασάλευτη Νύμφη της Ερημίας!
Ω! Τέκνο συ των Ήσυχων και των Αργών Καιρών!
Ιστορικέ της Ύπαιθρου, που ανθένια μια Ιστορία
γράφεις κι από την Ποίηση ακόμα πιο γλυκιά,
πες μου ποιοι Μΰθοι απόκρυφοι στοιχειώνουν τη Μορφή σου-
Μύθοι Θεών; Μύθοι θνητών; Ή τάχα και των δυο;
Και πού; Στα Τέμπη ή στις κλεινές της Αρκαδίας Πεδιάδες;
Και ποιοι οι Θεοί και οι θνητοί, κι οι Κόρες οι εγκρατείς;
Και τo έξαλλο Κυνηγητό; Για Λυτρωμό ποια η Μάχη;
Κι η  Έκσταση η ανήμερη;.. τα Τύμπανα;.. οι Αυλοί;..

Όσες ακούγονται, γλυκές είναι οι Μελωδίες ΄
μα πιο γλυκές οι Ανάκουστες. Γι αυτό παίξετε Αυλοί'
παίξτε όχι για τ' Αυτί-αλλά για Κάτι πιο που αξίζει:
για τα Τραγούδια τ' άυλα και τα χωρίς Σκοπό.
Κάτω απ' τα Δέντρα δεν μπορείς ν' αφήσεις το Τραγούδι
ωραία Νιότη, ούτε γυμνά να μείνουν τα Κλαδιά.
Ποτέ ακούραστε Εραστή Φίλημα δε θα δώσεις
Kι ας φτάνεις πάντοτε κοντά στο Στόχο σου. Αλλά ΄
δε θα χαθεί -μην κλαις-ποτέ-ποτέ η Αγαπημένη-
για πάντα θα την αγαπάς και θα 'ναι ωραία Αυτή.
Α! Όλβια! Όλβια Κλαδιά! Η Άνοιξη κι ας φύγει
ποτέ δε θα σας πέσουνε τα Φύλλα σας Εσάς.
Και, ακούραστε Τραγουδιστή και τρισευτυχισμένε,
για πάντα θα τονίζεις συ Τραγούδια πάντα νια.
Και πιο γλυκιά! Γλυκύτερη! Γλυκύτερη Αγάπη!
Πάντα πυρρή και πάντοτε ακόμα ποθητή.
Πάντα μισολιπόθυμη, και νέα… πάντα νέα...
Όλες μακριά οι ζωντανές Αγάπες οι ρηχές
που αφήνουνε μία Καρδιά γεμάτη Λύπη πάντα,
που Στόμα αφήνουνε ξερό και Μέτωπο να καίει.

Ποιοι είναι Αυτοί που σε Πομπή φτάνουνε για Θυσία;
Kαι σε ποιον πρώιμο Βωμό, Ιερέα μυστηριακέ
το άτυχο, χαμηλόβλεπο οδηγάς εσύ Μοσχάρι
με τα λουλουδοστόλιστα Λαγόνια και Πλευρά;
Μικρή ποια Πόλη που δροσά Νερά Τήνε φυλάνε
ή ποια με Κάστρο ατάραχο χτισμένη σε Βουνά
από Ανθρώπους άδειασε τη θεία αυτήν Αυγούλα;
Κι οι Δρόμοι σου, Πόλη μικρή, άφωνοι πάντα θα 'ναι
κι ούτε Άνθρωπος ποτέ σ' εσέ κανείς θα ξαναρθεί
γιατί, παντέρμη, να σου πει, για πάντα θα 'σαι πια.

Σχήμα αττικό! Τάξη σωστή! Με λεπτοσμιλεμένους
άντρες μαρμάρινους και Νιες, που 'χουν μισοκρυφτεί
σε πατημένα Αγριόχορτα και δάσινα Κλαδάκια!
Ω! Συ! Αμίλητη Μορφή! Τη Σκέψη μας πλανάς
καθώς η Αιωνιότητα. Ω! Ριγηλή εικόνα!
Τα Γερατειά σα σβήσουνε κι αυτήνε τη Γενιά
θα μένεις συ ανάμεσα σε Άλλων τότε Θλίψεις,
φίλος του Ανθρώπου και θα λες: "Η Ομορφιά είν'
Αλήθεια-
και η Αλήθεια είν’ Ομορφιά."! Να τι μονάχα ξέρεις
πάνω στη Γη. Κι Όλο που αρκεί να ξέρεις είναι Αυτό.