ΗΤΑΝ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ

  Ήταν η χαρά μου
κι ήταν η ελπίδα.
Όταν με θωρούσε
μ’ έφεγγε μι’ αχτίδα.

Σα με συναντούσε
κι έλεε καλησπέρα,
χάνονταν το σκότος
κι έλαμπεν η μέρα.

Κι είτε με φορμίτσα
ή έβαζε φουστάνι,
λες για με ντυνοταν-
για να με τρελάνει.

Και τα σταυρωτά της
πάντοτε χεράκια
τη ζωή μου ήταν
που’τρωγαν γεράκια.

Σα μου εμιλούσε
άγγελοι με ζώναν΄
κι όταν μου γελούσε
μου ΄λυναν τα γόνα.

Στην καρδιά μου μέσα
ήτανε κλεισμένη-
κείνη τη χτυπούσε
ζωντανή να μένει.

Μου ΄λεε καλημέρα,
ζούσα για ένα μήνα.
Δε με χαιρετούσε,
μ’ έστελνε στο μνήμα.

Σαν απ’ του σπιτιού της
πέρναγα την πόρτα
τι να πρωταγγίξω
δε νογούσα πρώτα-

το χαλκωματένιο
πόμολο που λάμπει;
τ’ άπονο το ξύλο
με τα λάγνα θάμπη;

Κι ο κυρ-Παναγιώτης
να μου λέει γι αυτήνε
πως γυναίκα τάχα
καθώς όλες είναι.

Μα για μένα αθέρας
ήτανε και μέλι
κι ό,τι με τρυπούσε,
του έρωτά της βέλη.

Κι έτσι επερνούσε
η άχαρη ζωή μου
τη χαρά να παίρνει
και την εμπνοή μου

και να μη τα στέλλει
διόλου πάλι πίσω
μήπως και μπορέσω
λίγο για να ζήσω.

Και δεν εγνιαζόταν
για τα μένα διόλου.
Μα κι εγώ δε γρίκα΄α
το θεριό του δόλου

που ΄κρυβεν εντός της,
και γι αυτό θαρρούσα
πως να υπολογίζω
εις αυτήν μπορούσα:

να θαρρώ πως ίσως
είχε αυτή για μένα
μία στάλα αγάπης
κάπου φυλαγμένα.

Όμως μιαν ημέρα-
να μην είχε φέξει-
είδα πως με μένα
ήθελε να παίξει.

Ότι μου μιλάει
πόθο να μ’ ανάβει
και με ιμέρου αξίνα
μέσα μου να σκάβει,

για να με λιγώνει
και να διασκεδάζει,
άπνοον να στέκω
σα θα με κοιτάζει.

Τι της είχα κάνει
έτσι να με παίζει
ποντικόν σα γάτα
γύρω από τραπέζι;

Ποιος μπορεί να ξέρει;
Μόνο εκείνη η ίδια
που ΄χε την αγάπη
γι άστοχα παιχνίδια.

Και γι αυτό θα φύγω
από του’ την πόλη
που απ΄αυτήν στα μαύρα
βαριοεντύθη όλη.

Λυτρωμό θα έβρω
ίσως μακριά της-
μακριά ’π’ την κρύα
και πικρή καρδιά της.

Φεύγω να μη βλέπω
με τα μάτια στείρα
όσα μου ‘χει γράψει
να τραβήξω η μοίρα.

Γεια σου ρόδο κι άνθος
κι ευτυχία ξένη!
Γεια σου από μένα
τόσο αγαπημένη!

Γεια σου. Κι οι ευχές μου
θα σε συνοδεύουν
όσο οι αρές σου
εμένα θα παιδεύουν.

             -----