ΤΡΊΤΗ, 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013
ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΕΣ ΛΌΓΩ ΚΡΊΣΗΣ

Δεν περιμέναμε οι νεκροί να μας πονάνε
πιότερο από τους ζωντανούς.
Θαρρούσαμε αγέρας είναι-πνοές και πάνε,
έτσι αλαφρές, στους ουρανούς.

Μα κείνες μπαίνουν στις μικρές ζωές μας
και μ' ένα τρόπο μαγικό
με τις λυγρές συμπλέουν αναπνοές μας
κι αλώνουν κάθε μας δικό.

Και είμαστε μαζί τους πια δεμένοι
και τρώει κι εμάς η αδικιά
κι ίδια η ζήση μας αναγκεμένη
και αξεπέραστη η δυστυχιά.

Κι ας καρτερούμε να ’ρθει κάποια ώρα
που δε θα ζέχνει συφορά,
μα η κάθε που ’ρχεται, θανάτου δώρα
σέρνει στα μαύρα της φτερά.

                    ---